Ο αντιπερισπασμός, είναι γνωστή και πετυχημένη τακτική, την οποία ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση, κάθε φορά που "επιβάλλεται" ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης.

Αυτή τη φορά αυτό που δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί, τουλάχιστον στη δεδομένη πολιτική συγκυρία, ήταν η "απόφαση" της ελληνικής κυβέρνησης να αναπροσαρμόσει την πολιτική της χώρας έναντι της Τουρκίας. Για την ακρίβεια δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί η αδυναμία αντίστασης της ελληνικής κυβέρνησης στην εφαρμογή των αποφάσεων των επιθυμιών και των επιταγών των ισχυρών συμμάχων και εταίρων, των οποίων τα συμφέροντα επιβάλλουν την προώθηση των τουρκοκοινοτικών σχέσεων.

Η "επιχειρηματολογία" της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, ήταν τέτοια που μια ελληνική εξωτερική πολιτική 20 και πλέον χρόνων λησμονήθηκε "μέσα σε μια νύχτα", όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από τους επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας, τη ΝΔ και την Πολιτική Ανοιξη.

Η ταχύτητα με την οποία τα κόμματα αυτά έσπευσαν να συμμορφωθούν με τις εντολές των ισχυρών ήταν τέτοια που δικαίως αναρωτιέται κανείς, αν τελικά σχεδιάστηκε ποτέ στην Αθήνα η εξωτερική πολιτική αυτής της χώρας.

Η σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας για την τελωνειακή Ενωση της Τουρκίας με την Κοινότητα, δεν είναι κατ' ανάγκη κακή επιλογή. Είναι όμως ελληνική επιλογή; Η στροφή που επιδιώκει να πραγματοποιήσει η εξωτερική πολιτική της χώρας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελεί άραγε αποτέλεσμα "στρατηγικού σχεδιασμού", που στόχο έχει τη βελτίωση της ατμόσφαιρας στις σχέσεις των δύο χωρών;

Δυστυχώς, η φάρσα που παρακολουθήσαμε το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη διαπραγμάτευση για την επίτευξη συμφωνίας για την τελωνειακή ένωση Τουρκίας - ΕΕ, δεν αφήνει κανένα περιθώριο θετικής απάντησης στα παραπάνω ερωτήματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι δεν αποτελεί επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης η αναβάθμιση και η προώθηση των τουρκοκοινοτικών σχέσεων. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η στροφή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας απέναντι στην Αγκυρα πραγματοποιείται καθ' υπαγόρευση και εντολή, πρώτα και κύρια της Ουάσιγκτον.

Η εξασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, που απαιτεί η Ουάσιγκτον, προϋποθέτει τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών "διαφορών" και ένα "καλό πρώτο βήμα" αποτελεί η αναθεώρηση της ελληνικής πολιτικής απέναντι στις τουρκοκοινοτικές σχέσεις.

Ο τρόπος, με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση χειρίστηκε τη διαπραγμάτευση για τη συμφωνία της Τελωνειακής Ενωσης ΕΕ - Τουρκίας και ο τρόπος με τον οποίο η ΝΔ και η Πολιτική Ανοιξη αντιμετώπισαν αυτούς τους χειρισμούς αποδεικνύει το θέατρο που τα κόμματα αυτά έπαιξαν, προκειμένου να αποκρύψουν ή να δικαιολογήσουν μια στροφή αποφασιστικής σημασίας για την εξωτερική πολιτική της χώρας, η οποία μάλιστα πραγματοποιείται κατ' εντολή.

Ξαφνικά, αυτές οι πολιτικές δυνάμεις λησμόνησαν ότι η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο, η αλλαγή στάσης της Αγκυρας απέναντι στο κυπριακό πρόβλημα και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελούσε απαρέγκλιτους όρους για τη συμφωνία της Ελλάδας στην προώθηση των τουρκοκοινοτικών σχέσεων.

Το υποκατάστατο βρέθηκε, ωστόσο, εύκολα. Η εξασφάλιση ημερομηνίας έναρξης διαπραγματεύσεων ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ αποτέλεσε, ξαφνικά, μείζον εθνικό στόχο, ο οποίος κατά τα φαινόμενα θα επιτευχθεί.

Η ελληνική διπλωματία, λοιπόν, έδωσε όλο αυτό το διάστημα "σκληρή μάχη" προκειμένου να εξασφαλίσει ικανοποιητική διατύπωση για την έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ.

Μια "σκληρή μάχη" που δεν είναι τελικά τίποτε περισσότερο από τα απαραίτητα εφέ της θεατρικής παράστασης, που με τόση επιμέλεια στήθηκε για να καλύψει και να δικαιολογήσει την καθ' υπαγόρευση στροφή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Ομως, όσα εφέ και αν χρησιμοποιηθούν δεν είναι δυνατόν να αποκρυφτεί ότι η διαπραγμάτευση για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα ξεκινήσει το πρώτο εξάμηνο μετά το τέλος της Διακυβερνητικής Διάσκεψης του 1996, αφού όμως ληφθούν υπόψη τα συμπεράσματα της εν λόγω Διάσκεψης, η οποία, εκτός των άλλων, θα αποφασίσει το πότε και αν θα υπάρξει διεύρυνση της Ενωσης.

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ