Με επίγνωση των κινδύνων μεγάλης απλούστευσης, θα αναγάγω όλες τις καταχρήσεις που γίνονται με την άδεια της Τέχνης, σε ένα και μόνο παράγοντα: Τον "ιερό" και "απαραβίαστο" νόμο της αγοράς. Γνωρίζω, ασφαλώς, τις ενστάσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά επιμένω: Αν υπάρχει ένα σημείο των καιρών, είναι ακριβώς το ότι και η πολιτική σκέψη ισοσκελίζεται σε ένα βιβλίο εσόδων - εξόδων. Με δεδομένο ότι νόμος της αγοράς είναι ο ίδιος ο δυναμισμός της, πράγμα που σημαίνει ότι όλα επιτρέπονται, δε βλέπω ούτε έγκυρους, ούτε αποτελεσματικούς τρόπους επιλεκτικών ανασχέσεων, κατά τη μαζική προέλασή της.

Πώς να εμποδιστούν, κατ' επιλογήν μάλιστα, οι τηλεοπτικές διαπομπεύσεις του σώματος, της αφέλειας, ακόμα και της νοητικής αδυναμίας ανθρώπων, όταν καταναλώνονται σαν είδη πρώτης ανάγκης; Δεν είναι, τουλάχιστον, ατολμία να εξαγνίζουμε, σαν τις αμαρτίες μας, το δεύτερο μέλος της συναλλαγής, τον πελάτη που έχει πάντα δίκιο;

Μοιραία, λοιπόν, όσοι πιέζονται μέσα σ' αυτή την πραγματικότητα, όσοι δεν τη δέχονται, είναι αμετάκλητα καταδικασμένοι σε μιαν επώδυνη καθολική ρήξη. Είναι καταδικασμένοι να αντιτάξουν στους άλλους και στον εαυτό τους ένα μοντέλο ανάπτυξης. Εναν πολιτισμό, δηλαδή, όπου ο πολίτης θα έχει την ευθύνη να πει, εκτός από το τι χρειάζεται η κοινωνία, και το όνομα των δικών του αναγκών.

Βέβαια, όσο εύκολα λέγεται αυτό, τόσο δύσκολα πραγματοποιείται. Δεν υπάρχει, όμως, άλλος τρόπος να σταθμιστεί, χωρίς κίνδυνο σοβαρών σφαλμάτων, η συμβολή μας στα πράγματα που παράγονται, όχι μόνο στο εργαστήριο του Φειδία, αλλά και στις φυτείες της Κολομβίας και στις κολοσσιαίες, πλέον, βιομηχανίες "ερωτικής υποστήριξης".