"Αν το συνδικαλιστικό κίνημα δεν εναντιωθεί στις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου και ιδιαίτερα στον πιο σκληρό πυρήνα του, θα είναι καταδικασμένο σε αποτυχημένες και αναποτελεσματικές ενέργειες", τόνισε στην τοποθέτησή του ο Κ. Παρασκευάς,μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, κατά το χαιρετισμό του προς το 28ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Παραθέτουμε πλατιά περίληψη της ομιλίας του.

"Το μεγάλο ζήτημα που - κατά τη γνώμη μας - πρέπει να απασχολήσει το συνέδριό σας είναι η στρατηγική και η τακτική του συνδικαλιστικού κινήματος στις σημερινές συνθήκες, που έχουν χαρακτηριστικό γνώρισμα την πλήρη ασυδοσία των νόμων της καπιταλιστικής αγοράς, τη λεγόμενη απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερο ότι αυτή η ελευθερία του κεφαλαίου - που σήμερα έχει τη μορφή των πολυεθνικών - είναι ασυμβίβαστη με κάθε έννοια δημοκρατίας και σεβασμού των εργατικών δικαιωμάτων. Οσο πιο ελεύθερη είναι η δράση των πολυεθνικών, του πιο σκληρού πυρήνα του καπιταλιστικού κεφαλαίου, τόσο πιο ανελεύθερη είναι η ζωή του εργατοϋπάλληλου. Δε χωράνε και οι δυο ελευθερίες.Επόμενα, το συνδικαλιστικό κίνημα αν δεν έχει σαφή εναντίωση στις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, ιδιαίτερα του πιο σκληρού πυρήνα του, θα είναι καταδικασμένο σε αποτυχημένες και αναποτελεσματικές ενέργειες (...).

Το συνδικαλιστικό κίνημα, με το παράδειγμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας, όλων των εκλεγμένων συνδικαλιστών, πρέπει - κατά τη γνώμη μας - να ορθώσει το ανάστημά του στην επιχείρηση συκοφάντησης των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων, που γίνεται με στόχο να υπονομεύσει τη λαϊκή ευαισθησία και αλληλεγγύη, να διασπάσει τις γραμμές του, την ενότητα και συσπείρωσή του. Οι σημερινοί αγώνες των εργατοϋπαλλήλων, των επαγγελματιοβιοτεχνών, των αγροτών και της νεολαίας προβάλλουν δίκαια και σωστά αιτήματα. Σ' αυτό το ζήτημα πιστεύουμε πρέπει να τοποθετηθεί ο καθένας ανοιχτά, ώστε η επίθεση συκοφάντησης να συναντήσει ενιαία ανταπάντηση.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά τη στάση του συνδικαλιστικού κινήματος, επόμενα και της συνδικαλιστικής του ηγεσίας, απέναντι στο γνωστό σύνθημα ότι πρέπει να μειωθεί το εργατικό κόστος για να ανέβει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για σύνθημα - παγίδα.Πριν λίγα χρόνια ίσως φάνταζε σαν σύνθημα σύγχρονο και λογικό, σήμερα όμως δε συγχωρείται καμιά αυταπάτη. Οταν η Ευρωπαϊκή Ενωση αναφέρεται στη μείωση του εργατικού κόστους, αναφέρεται σαφώς στη μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών, στην αφαίρεση κατακτήσεων, που δεν ήταν επαρκείς ούτε στην εποχή που αποσπάστηκαν, οπωσδήποτε όμως μείωναν το βάρος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Μείωση κερδών χρειάζεται και όχι μείωση παροχών. Αν οι εργαζόμενοι δεχτούν αυτήν τη λογική, τότε κάθε μέρα θα μετράνε τραγικές αρνητικές συνέπειες.

Το τρίτο ζήτημα είναι η θέση του συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι στο απατηλό σύνθημα της ανταγωνιστικότητας. Δεν υπάρχει ντοκουμέντο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που να μην ομολογεί ότι η έννοια του ανταγωνισμού δεν αφορά συνολικά μια χώρα και την παραγωγική της βάση, αλλά μια ομάδα πολυεθνικών, που θα κυριαρχήσουν σε έναν ανελέητο αγώνα σε βάρος των εργαζομένων και σε έναν εξοντωτικό ανταγωνισμό μεταξύ τους. Αυτός ο ανταγωνισμός θα καταβροχθίσει μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και μεγαλύτερες, ακόμα και σύγχρονες. Μια απλή ανάγνωση της "Λευκής Βίβλου" και των κειμένων για την "κοινωνία των πληροφοριών" δείχνει ολοφάνερα και προκλητικά ότι η γνώση και η επιστήμη, αντί για μέσο βελτίωσης και απελευθέρωσης του ανθρώπου, γίνεται μέσο υποδούλωσής του, μεσαιωνικού τύπου. Γιατί η τεχνογνωσία βρίσκεται στην ιδιοκτησία και στον απόλυτο έλεγχο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που μετράνε την ευημερία με το ύψος των κερδών και των προνομίων.

Δε χωράει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια με ιλιγγιώδη ταχύτητα διαφοροποιούνται οι συνθήκες και οι όροι της ταξικής πάλης. Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τη νέα κατάσταση που τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί. Ορισμένα αιτήματα μπορεί να έχουν ξεπεραστεί, άλλα να έχουν χάσει το ριζοσπαστισμό τους. Είναι, όμως, αυταπάτη, στην καλύτερη περίπτωση, να πιστεύει κανείς ότι οι αλλαγές που συμβαίνουν οδηγούν στην αναίρεση της αναγκαιότητας της ταξικής πάλης.

Οι θεωρίες της κοινωνικής συναίνεσης και του κοινωνικού διαλόγου είναι ξένες για τους εργαζόμενους. Δεν είναι τυχαίο ότι με τον πιο μελιστάλαχτο τρόπο τις προβάλλουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους. Κοντά στο 2000, δε χωράει αυταπάτη στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Ζώντας από κοντά τα προβλήματα και τους προβληματισμούς των εργαζομένων, διαπιστώνουμε ότι ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα οι διαθέσεις των εργατοϋπαλλήλων για αντίσταση και πάλη φουντώνουν.Τα παχιά και μεγάλα λόγια που έχουν ακούσει για προσωρινή λιτότητα και για θυσίες που θα οδηγήσουν σε ευτυχία και ευημερία δεν πιάνουν τόπο τώρα, δεν επηρεάζουν, όπως πριν λίγα χρόνια. Διαπιστώνουμε ακόμα έντονη απογοήτευση και κριτική στάση σε συνδικαλιστικά όργανα και στελέχη, που δε θέλουν ή δεν μπορούν να εκφράσουν τη διάθεση για λαϊκή αντίσταση και για σχεδιασμένο αγώνα. Ενα μεγάλο μέρος εργαζομένων απαιτεί, η συνδικαλιστική ηγεσία, που αναδείχτηκε με την ψήφο τους, να αναλάβει πρωτοβουλίες και να έχει καθαρό μέτωπο εναντίον όλων εκείνων που ευθύνονται για την κρίση και τα βάσανά τους.

Δεν ωραιοποιούμε, ούτε εξιδανικεύουμε την κατάσταση και τις διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων. Δε συμφωνούμε όμως με απόψεις, που λένε ότι όλοι οι εργαζόμενοι έχουν κουραστεί και έχουν πάρει διαζύγιο με τον οργανωμένο αγώνα. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι έτσι είναι τα πράγματα, τότε ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας είναι να παίξει το ρόλο του πρωτοπόρου αποσπάσματος για την αφύπνιση και την αναστήλωση των ιδεών του αγώνα".