"Οι ξεχασμένες ψυχές, τα χρωματιστά όνειρα... Οι παλιές ιστορίες στα σπίτια και τους καφενέδες, οι μελωδίες, που γυρνούν επίμονα στην ίδια νότα.Κάθε φορά, που βάζουμε το κλειδί στην πόρτα, όλα αυτά χάνονται. Οι νύχτες είναι κρύες, οι φίλοι σκορπισμένοι, τα ραδιόφωνα βουβά, οι εικόνες ασπρόμαυρες και τα τραγούδια χαρούμενα και ανύπαρκτα. Προσπαθούμε κάτι να πούμε μα δε βρίσκουμε, όπως τα καράβια που 'χασαν το δρόμο. Θα συναντηθούμε στο βορινό λιμάνι με τους χαμογελαστούς ανθρώπους και τα θαλασσινά φώτα". Με αυτά τα ποιητικά και αληθινά λόγια ο Βασίλης Καζούλης,αποφάσισε να μας συστήσει τον τελευταίο του δίσκο "Βορινό Λιμάνι". Τίτλος που αναδίδει γλυκιά μελαγχολία, όπως τη γνωρίσαμε στους προηγούμενους δίσκους του. Το "Μπλε Μωρό" (1987), τα "Τρύπια Καπέλα" και το "Κάτι να γυαλίζει".

Ο ίδιος όμως τη χαρακτηρίζει "υγιή".Αλλωστε, συνεχίζει "όλα τα σημαντικά, τα "αγιασμένα" τραγούδια έκρυβαν θλίψη όχι όμως σκοτάδι.Αν κοιτάξουμε πίσω, στην παράδοση, κάθε μελωδία κουβαλούσε πόνο. Πόνος, που γινόταν δύναμη για ζωή. Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται τα δήθεν "χαρούμενα" τραγούδια, που η ίδια η ιστορία τα ξεχνάει. Και αυτό γιατί δεν έχουν τίποτα να μας πουν και δεν μπορούν να μας δυναμώσουν. Ο πόνος είναι η ίδια η ιστορία, τα βιώματα, ο κύκλος ζωής αυτού του τόπου και γι' αυτό είναι πηγή δημιουργίας".

Από αυτή την αστείρευτη πηγή βρίσκει υλικό ο Βασίλης Καζούλης για τα τραγούδια του, συνθέτοντας: "βιώματα, μνήμες, εικόνες, συναισθήματα".Αντιλαμβάνεται τις ροκ αναφορές του, όμως, "είναι σαν να έχω δύο πατρίδες. Την Αθήνα και τη Ρόδο, που είναι ο τόπος καταγωγής μου. Φεύγοντας από κει πήρα μαζί μου τις μελωδίες από τους γάμους, τα πανηγύρια, την καθημερινή ζωή. Ετσι, συμπεριέλαβα στο "Βορινό Λιμάνι" ένα παραδοσιακό τραγούδι του γάμου από τον Αρχάγγελο της Ρόδου. Στην Αθήνα, γνώρισα τα ροκ συγκροτήματα, τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη κ. ά. Ολα αυτά συνυπάρχουν".

Κάπως έτσι, λοιπόν, γράφει σε ένα τραγούδι του "γι' αυτό λοιπόν ξαναγυρνώ στον πλάγιο τον ήχο, να πιω και να μεθύσω και ν' αναστήσω τις καρδιές που 'χουνε μείνει μοναχές σε ξεχασμένο στίχο".Και έτσι τοποθετεί τον εαυτό του απέναντι στην παράδοση, όχι μιμητικά αλλά με "ανάγκη να πιαστώ από τις ρίζες μου, να έχω σημείο αναφοράς. Οσο μεγαλώνει ο άνθρωπος δεν μπορεί να πατάει στον αέρα. Αναζητάει τον "τόπο" που θα νιώθει σιγουριά και ασφάλεια. Και αυτό δε γίνεται με δανεικά, ξένα πράγματα.

Και δεν είναι ανάγκη πάντα αυτή η μνήμη, όταν γίνεται τραγούδι να δηλώνεται και με την ανάλογη μελωδία. Μπορεί να αναλάβει αυτό το ρόλο ο στίχος. 'Η απλώς η ίδια η δυναμική του τραγουδιού.

Σημασία έχει αυτό που θέλει να πει κανείς. Πόσο αληθινό είναι.Εχω ακούσει τραγούδια δήθεν βασισμένα στην παράδοση, που δεν έχουν τίποτα να δώσουν και άλλα που μοιάζουν να έχουν υλικά "ξενόφερτα" και όμως αγγίζουν το σήμερα του ανθρώπου. Αλλωστε, το να βάλουμε στα τραγούδια παραδοσιακά όργανα, δε σημαίνει ότι γίναμε και ποιοτικοί. Πιστεύω στο κριτήριο και τη διαίσθηση του κόσμου. Αργά ή γρήγορα κρατάει αυτά που μιλάνε μέσα του".

- Υπάρχει κρίση στο τραγούδι; Στο ερώτημά μας ο Βασίλης Καζούλης απαντά:

"Μόνο στο βαθμό που υπάρχει κρίση στην κοινωνία. Μη ξεχνάτε ότι, πάντα υπήρχαν κακά τραγούδια. Μόνο, που το πλαστικό, και στην τέχνη και στις ανθρώπινες σχέσεις, έρχεται και παρέρχεται.Είναι χωρίς διάρκεια. Προτιμώ, λοιπόν, να βλέπω ότι ανάμεσά μας βρίσκονται αξιόλογοι νέοι και παλιότεροι δημιουργοί με αγάπη και μεράκι γι' αυτό που κάνουν. Και δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν. Γιατί μύθοι όπως ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης κ.ά., έχουν αφήσει βαριά κληρονομία. Εκείνο που έχει σημασία είναι η συνολική στάση ζωής που διατηρεί κάποιος μέσα σε ένα, πραγματικά, φοβερό κλίμα μιζέριας και σκοτεινιάς. Νομίζω ότι είναι πιο δημιουργικό και τελικά πιο αποτελεσματικό να αναζητούμε τρόπους να ξεπεράσουμε το σκοτάδι και να βγούμε στο φως. Το να προτείνει κανείς είναι υγιέστερο από το να περιγράφει μια κατάσταση και να μένει στην άρνηση. Ισως είναι πιο απλό από όσο πιστεύουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους. Ισως έχουμε και μεις ευθύνη, στο βαθμό που δε σκεφτόμαστε, δεν ψάχνουμε, δεν αντιδρούμε".

Μήπως αυτό να εννοεί όταν γράφει σε ένα του τραγούδι "λειψά είναι τα λόγια μας, λίγα να ονειρευτούμε, μικρό ό,τι ποθούμε, μικρόψυχοι, μικρόμυαλοι και καλοταϊσμένοι...";

Πάντως ο Βασίλης Καζούλης βεβαιώνει ότι έχει κουράγιο να σκέφτεται και να αντιδρά. "Καθημερινά συναντώ μοναχικούς, βασανισμένους ανθρώπους. Θέλω να κάνω τα τραγούδια μου συντροφιά και στήριγμά τους".

Δήμητρα ΜΥΡΙΛΛΑ