Είναι εκεί, που, ξαφνικά, οι λέξεις χάνονται, στερεύουν, μοιάζουν εντελώς μικρές και ανήμπορες να αποδώσουν στο ελάχιστο τη φρίκη, την αθλιότητα, την απανθρωπιά της πραγματικότητας. Πάνω από 2.000 γέροντες είναι πεταμένοι στα άχρηστα παράνομων οίκων ευγηρίας, αντικείμενα του πιο μακάβριου εμπορίου, λέει εν ολίγοις η είδηση. Λέει, ακόμα, και άλλες πολλές ανατριχιαστικές λεπτομέρειες η είδηση. Οτι ζωντανοί δεν έκλαιγαν του πεθαμένους συγκατοίκους τους στα ...ευαγή αυτά ιδρύματα, αλλά υποχρεώνονταν να συμβιώνουν μαζί τους, γιατί κανένας δε βρέθηκε να απομακρύνει τους νεκρούς από τους ζωντανούς - νεκρούς, ορισμένοι από τους οποίους περνούν τα στερνά τους χρόνια δεμένοι σε πολυθρόνες..! Από το υπουργείο Υγείας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Πρόνοιας (ναι, όλα αυτά) βγήκε η είδηση. Στην ηγεσία του υπουργείου ανήκουν και οι έκπληκτοι, οι αγανακτισμένοι, οι σοκαρισμένοι ...αρμόδιοι, που χτύπησαν το χέρι στο τραπέζι, αποφασισμένοι δήθεν να βάλουν τάξη! Το συνηθίζουν κάθε φορά, που οι πομπές της κοινωνίας τους βγαίνουν στη φόρα. Είτε αυτές αφορούν παιδάκια που, μαζί με το πρώτο κλάμα τους, γνώρισαν την απανθρωπιά, την εγκατάλειψη, ακόμα και τα βασανιστήρια. Είτε αφορούν άτομα, που δεν τα αδίκησε μόνο η φύση, αλλά και που τα σκοτώνει καθημερινά μια κοινωνία, που έχει σήμα κατατεθέν της τον κοινωνικό δαρβινισμό...

Τι να πει κανείς; Η οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται γύρω τους, άρα μόνο "αρμόδιοι" δεν είναι. Η είναι πιο υποκριτές και από αυτούς ακόμα τους άθλιους εμπόρους των διάφορων ...ευαγών ιδρυμάτων, που πίσω από ονόματα αγίων καλύπτουν τους στάβλους, όπου "σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν". Είναι αυτοί, που κρατάνε το μαχαίρι των περικοπών από κάθε τι που αναφέρεται στο λεγόμενο "κράτος Πρόνοιας". Είναι αυτοί, που ευθύνονται για την παντελή ΑΠΟΥΣΙΑ αυτού του "κράτους Πρόνοιας" από εκεί που πρέπει να δίνει καθημερινά το ΠΑΡΟΝ του. Είναι αυτοί, που έχουν σοβαρή ευθύνη για το στραπατσάρισμα και την έκπτωση των πανανθρώπινων, άλλοτε, αξιών, οι οποίες μεταξύ άλλων επέτασσαν ότι τα γηρατειά χρειάζονται ζεστασιά, ότι ο γέρος πρέπει να πεθαίνει στην εστία του. Είναι αυτοί, που μεταχειρίζονται πρώτοι απ' όλους τα "περήφανα γηρατειά" σαν στημένες λεμονόκουπες, που δεν έχουν δικαίωμα ούτε καν να αγωνίζονται για το δίκιο τους, για τη σύνταξή τους και που το μόνο που τους απομένει είναι να ψάξουν να βρουν, πού θα ακουμπήσουν το κουφάρι τους...

Ε, λοιπόν, όχι. Οχι μόνο δεν πείθουν με τις δηλώσεις, τις επιτροπές και τις καταγραφές τους, αλλά εξοργίζουν με την υποκρισία τους. Γιατί, όσο θα λείπει και απ' όπου θα λείπει το πραγματικό κράτος Πρόνοιας, θα ανθεί το εμπόριο των ανθρώπινων ψυχών. Μήπως δεν είναι, εκτός από συγκλονιστικά, και εντελώς αποκαλυπτικά τα λόγια ατόμων που έχουν φτάσει πέρα από τα όρια της απελπισίας; "Ευτυχώς - λένε - που υπάρχουν και αυτά τα ...ιδρύματα"! Εκεί μας οδηγούν όλους με μαθηματική ακρίβεια. Είτε ως θύματα, είτε ως έμμεσους συνεργούς της απέραντης, της ασύλληπτης απανθρωπιάς τους, αν δεν αντιδράσουμε, αν δεν παλέψουμε για μια κοινωνία, που θα φροντίζει τα παιδιά της, θα σέβεται τα γηρατειά της, θα περιθάλπει τους ανήμπορους. Αν, ταυτόχρονα, δε φροντίσουμε, κόντρα στο ρεύμα, να ανανεώνουμε καθημερινά τα δικά μας αντισώματα ανθρωπιάς, ζεστασιάς και αλληλεγγύης.