Χειρότερες μέρες ξημερώνουν για τους μικρομεσαίους αγρότες της χώρας και όλα δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι εκάστοτε κυβερνήσεις βάλθηκαν να τους ξανακάνουν κολίγους στο σύγχρονα τσιφλίκια των μεγαλοεπιχειρηματιών αγροτών. Το μοντέλο αυτό άλλωστε προωθούν Ευρωπαϊκή Ενωση και κυβέρνηση μέσω του μηχανισμού τιμών και επιδοτήσεων, καθώς και μέσω του νομοθετικού πλαισίου. Τρανταχτό παράδειγμα για το τελευταίο αποτελεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Γεωργίας που προωθεί τη διάλυση και το ξεπούλημα του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού (ΑΣΟ) που λειτουργεί εδώ και 72 χρόνια στο πλευρό των σταφιδοπαραγωγών, και την ίδρυση στη θέση του, μιας νέας ανώνυμης εταιρίας. Αυτό εκτός των άλλων σημαίνει πισωγύρισμα των σταφιδοπαραγωγών - που δέχτηκαν ένα σοβαρό πλήγμα από τα μέτρα που αποφάσισαν οι Βρυξέλλες το 1992 με την αναθεώρηση της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς σταφίδας - στο καθεστώς που ίσχυε το 1905, όταν την παραγωγή σταφίδας έλεγχαν και εκμεταλλεύονταν Αγγλοι και Γάλλοι κεφαλαιούχοι. Το ίδιο θα συμβεί και με την επιχειρούμενοι διάλυση των Οργανισμών Βάμβακος, Καπνού, Ελαιολάδου και Γάλακτος που επιχειρεί η κυβέρνηση στα πλαίσια των εντολών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Τα επιτελεία των Βρυξελλών, έχουν προαποφασίσει να πισωγυρίσουν και να ξεκληρίσουν τη φτωχομεσαία αγροτιά της χώρας μέσω μιας πολύπλευρης αντιαγροτικής επίθεσης, που εντείνεται μέσω της Συμφωνίας της ΓΚΑΤΤ. Μια επίθεση που ξεκινά από τη μείωση των τιμών και των επιδοτήσεων και κάθε μορφής στήριξης των αγροτικών προϊόντων. Από το γεγονός αυτό, οι μόνοι που θα αντέξουν είναι οι μεγάλοι παραγωγοί που μπορούν να ανταπεξέλθουν στο υψηλό κόστος παραγωγής. Αλλωστε και ο τρόπος που δίνονται οι ενισχύσεις - 80% υπέρ των μεγάλων παραγωγών και 20% υπέρ των μικρών - σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΕΕ, δείχνουν προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα.

Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Εκτός των άλλων, η ΕΕ επιδοτεί στη χώρα μας τα σχέδια ανάπτυξης όσων έχουν πάνω από 200 στρέμματα και όχι τους μικρομεσαίους αγρότες που έχουν ανάγκη στήριξης και ενίσχυσης. Το ίδιο ισχύει και με το τραπεζικό σύστημα, που δανειοδοτεί απλόχερα τους μεγαλοεπιχειρηματίες και "πνίγει" τους μικρομεσαίους. Η συνέχεια δίνεται με τη διάλυση των συνεταιρισμών και τη δημιουργία των ομάδων παραγωγών, οι οποίες λειτουργούν σαν επιχειρήσεις προς όφελος των μεγάλων αγροτών και των εμπόρων. Στην ίδια κατεύθυνση μπορεί να πει κανείς ότι λειτουργεί η κατάρτιση του Μητρώου Αγροτών και η δημιουργία του νέου ασφαλιστικού φορέα των αγροτών, όπου οι μεγαλοαγρότες που θα μπορούν να πληρώνουν μεγάλες εισφορές, θα μπορούν να παίρνουν και μεγαλύτερες συντάξεις.

Ολα αυτά δείχνουν ότι δεν ήταν τυχαίες οι μεγαλειώδεις αγροτικές κινητοποιήσεις των δύο τελευταίων χρόνων (όπου ξαναζωντάνεψε ένα νέο Κιλελέρ) στις οποίες τέθηκαν συνολικά τα οξυμένα προβλήματα και αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι μικρομεσαίοι αγρότες, που δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα τους ενάντια στο ξεκλήρισμά τους. Η κυβέρνηση βέβαια αντί να δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν, ακολουθώντας υποτακτικά τις προσταγές των Βρυξελλών, έχει στήσει βιομηχανία δικών και καταδικών, επιχειρώντας να κάμψει με αυτό τον τρόπο τον αγώνα επιβίωσης των φτωχομεσαίων αγροτών. Και βέβαια, δεν είναι μόνο οι αγρότες που απειλούνται με αφανισμό. Αλλά και επαγγελματοβιοτέχνες και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, που βλέπουν να αφανίζονται από την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών και το μόνο που τους μένει πια, είναι η πολιτική αντίστασης και η δημιουργία του κοινού μετώπου πάλης.