"Μια ζωή χωρίς ανάσα", έτσι όρισε τη ζωή που πέρασε σε φυλακές, εξορίες και συνεχείς - μέχρι τα στερνά του - αγώνες, ο μπάρμπα - Κώστας Παπανικολάου σε συνέντευξη που έδωσε στο "Ριζοσπάστη" το Μάρτη του 1994, καταθέτοντας κάτι από την πολύτιμη μακρά εμπειρία σε έρευνα της εφημερίδας με τίτλο: "Τα συνδικάτα σήμερα".

Να τι έλεγε, μεταξύ άλλων, σε εκείνη τη συνέντευξή του, ως ακριβή παρακαταθήκη για τους νεότερους συνδικαλιστές: "Οι αγώνες οργανώνονται με βάση την προβολή του δίκαιου των αιτημάτων, την ενημέρωση και τη συνεχή επαφή των συνδικαλιστών με τους εργάτες. Να το προσέξουν αυτό οι νέοι και κυρίως οι κομμουνιστές, γιατί αυτοί είναι υποχρεωμένοι να μπούνε πάλι στην πρώτη γραμμή. Ο,τι και να γίνει, ο κόσμος θα αλλάξει και τότε θα πάψουν πια να υπάρχουν πεινασμένοι. Η ζωή η ίδια γεννάει αγώνες. Εργάτη δε χαρίζουμε κανέναν".

Μην κρύβοντας την ανησυχία του για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα, σημείωνε με αγωνία: "Οι εργάτες είναι στα σωματεία; Τα σωματεία είναι στους εργάτες;".Ειδικότερα, για τον κλάδο του, τον κλάδο του επισιτισμού - τουρισμού, έλεγε: "Είναι μεγάλη η ευθύνη των συνδικαλιστών, γιατί αυτός ο κλάδος από το 1925 που ιδρύθηκε το σωματείο των σερβιτόρων, έδωσε αγώνες και έχασε άξιους ανθρώπους".