Φιλότιμη προσπάθεια να κερδίσει τον τίτλο του αυθεντικού εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού από την κυβέρνηση Σημίτη που τον "σφετερίζεται", αλλά και την εύνοια των "μεγάλων αφεντικών" κατέβαλε ο πρόεδρος της ΝΔ με τις ομιλίες του στην 62η ΔΕΘ. Με αυτόν τον τρόπο ο Κ. Καραμανλής επιχείρησε να ξεπεράσει και την κρίση που ταλανίζει το κόμμα του, καθώς και τα εσωκομματικά προβλήματα, πλειοδοτώντας σε σκληρές νεοσυντηρητικές θέσεις.

Παράλληλα, αποσαφήνισε με συγκεκριμένα παραδείγματα την αντιπολιτευτική τακτική του, η οποία έγκειται στην άσκηση κριτικής και πιέσεων στην κυβέρνηση για λήψη πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων και στην έμπρακτη συμβολή της παράταξής του, τόσο με την προπαγάνδισή τους και την προετοιμασία της "κοινής γνώμης", όσο και με την πολύπλευρη παροχή πολιτικής συναίνεσης, στην επιβολή τους.

Ο Κ. Καραμανλής, τιμώντας τις οικογενειακές παραδόσεις του, προχώρησε και σε επίδειξη αρχηγικών ικανοτήτων, ξεκαθαρίζοντας στους εσωκομματικούς αμφισβητίες ότι δεν πρόκειται να εκχωρήσει το δικαίωμά του να παίρνει τις αποφάσεις, ενώ διατράνωσε τη θέλησή του να "προχωρήσει μπροστά χωρίς ταλαντεύσεις και χωρίς συμβιβασμούς".

Με την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος της ΝΔ προσπάθησε να απαντήσει στις επικρίσεις που δέχεται ότι δήθεν δε διαθέτει προγραμματικό λόγο και κατάφερε να πείσει και τους πλέον αφελείς ότι η πολιτική του, μπορεί να μη συνιστά εναλλακτική λύση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, αλλά δεν "υστερεί" απέναντί της και την υπερακοντίζει σε νεοσυντηρητικές επιλογές. Ταυτόχρονα, εμφανίστηκε ως καλύτερος διαχειριστής των συμφερόντων της άρχουσας τάξης από τον Κ. Σημίτη, γιατί αυτός πιστεύει όσα λέει και άρα θα είναι αποτελεσματικότερος. Από τη σκοπιά αυτή επικέντρωσε και την κριτική του στην κυβέρνηση, ότι, δηλαδή, δεν προχωρεί με τους γοργούς ρυθμούς που απαιτούνται, καθώς και ότι το "μείγμα" της πολιτικής της οδηγεί σε αδιέξοδο.Ετσι, αφού αναγόρευσε με τη σειρά του την ένταξη στην ΟΝΕ ως το σύγχρονο "όραμα του έθνους", επέκρινε την κυβέρνηση ότι αδυνατεί να το υλοποιήσει, γιατί δεν καταφέρνει να "πιάσει" τους δείκτες του Μάαστριχτ. Δίνοντας το στίγμα της δικής του πρότασης ζήτησε "δραστική και άμεση συγκράτηση των δαπανών του δημοσίου τομέα", υποδεικνύοντας μάλιστα στην κυβέρνηση να μην παίρνει υπόψη της το πολιτικό κόστος, όπως κάνει αυτός. Τάχθηκε υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, στο όνομα της "βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών" (!). Παράλληλα, προσφέρθηκε, μέσω και της συμμετοχής στον κοινωνικό διάλογο, να στηρίξει την κυβέρνηση στην επιβολή των νεοφιλελεύθερων επιλογών και κυρίως στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, τασσόμενος ανοιχτά υπέρ της "ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας".Αναφερόμενος στη βαλκανική πολιτική του κόμματός του αναπαρήγαγε ουσιαστικά το όραμα της κυβέρνησης Σημίτη και της οικονομικής ολιγαρχίας για ηγεμονικό ρόλο. Η Ελλάδα, είπε, "πρέπει να εξασφαλίζει την ισχύ εκείνη σε όλα τα επίπεδα, ώστε να εξασφαλίζει αφ' ενός μεν την ακεραιότητά της έναντι οιασδήποτε, οιονεί έστω, απειλής" (;) και για αυτό ζήτησε ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης και ευέλικτη, ενεργό εξωτερική πολιτική. Οσον αφοράτις ελληνοτουρκικές σχέσεις ουσιαστικά συμπορεύτηκε με την πολιτική της κυβέρνησης, επαναλαμβάνοντας τις επιφυλάξεις του για τη συμφωνία της Μαδρίτης μετά την αδιαλλαξία της Τουρκίας.