Γύρω στο 1955 και αφού είχε επικρατήσει στην αγορά ο Μουζάκης είδε ότι οι ανταγωνιστές του άρχισαν να σηκώνουν πάλι κεφάλι. Τότε, όπως λέει ο ίδιος, στάθμισε την κατάσταση και αποφάσισε - όπως ακριβώς κάνουν κάποιοι άλλοι σε άλλους τομείς σήμερα - να δημιουργήσει από μόνος του μια καταναλωτική συνήθεια, άγνωστη μέχρι εκείνη την εποχή: Το σχέδιο κεντήματος. Με αποκλειστικό στόχο να πουλάει τις κλωστές του λοιπόν, μοίραζε δωρεάν δεκάδες χιλιάδες σχέδια κεντήματος σ' όλο τον κόσμο. Από σχολεία και κέντρα νεότητας της εποχής, μέχρι μοναστήρια και νοσοκομεία...

Αυτό όμως δεν έφτανε, αφού η μέση νοικοκυρά μπορούσε μετά το πρώτο κέντημα να διακόψει αυτή τη μορφή απασχόλησης και να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Αρωγός στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχομένου στάθηκε και πάλι η κυβέρνηση με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον υπουργό... Παιδείας. Να τι λέει σχετικά ο ίδιος, αναφερόμενος στις κινήσεις που έκανε:

Μαζί με τα δωρεάν σχέδια που δίναμε στα σχολεία "δίναμε συγχρόνως στις αρμόδιες διευθύντριες ή δασκάλες διάφορα χρήσιμα είδη υπό τύπον δώρου, όπως μεζούρες, ψαλίδια, ηλεκτρικά σίδερα και άλλα... ". Αυτό όμως δεν ήταν τίποτα, αφού...

"Κατορθώσαμε να πάρουμε από το υπουργείο Παιδείας ειδική άδεια ώστε να επιτρέπεται στους πωλητές μας να επισκέπτονται τα σχολεία κατά τις ώρες των μαθημάτων", χτυπώντας μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Να προωθούνται οι δικές του κλωστές για το σχέδιο κεντήματος μακριά από τα άγρυπνα μάτια των όποιων ανταγωνιστών του και να γίνονται πωλήσεις υπό την εποπτεία των δασκάλων που ήδη είχαν πάρει τα δωράκια τους...

Επειδή, όμως, οι ρυθμίσεις των ειδικών αδειών έρχονται και παρέρχονται, ο Μουζάκης φρόντισε να παρέμβει στην ίδια τη διαμόρφωση του σχολικού προγράμματος. Πώς; Να τι λέει ο ίδιος: "Ενεργήσαμε ώστε να θεσπιστεί ειδική ώρα εβδομαδιαία στα σχολεία για τη χειροτεχνία, που για τα κορίτσια σήμαινε μόνο κέντημα"...