Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές επιχειρεί την ανασυγκρότηση του Κόμματος, με στόχο να αντιμετωπίσει μια κατάσταση αποδιοργάνωσης και αδράνειας που ήδη είχε επισημανθεί κατά τη διάρκεια του συνεδρίου του. Προχώρησε στη δημιουργία εκτός των κλαδικών οργανώσεων και θεματικών π.χ. για τον πολιτισμό, την παιδεία, με εμφανή στόχο να οργανωθεί πιο συντεταγμένα ο έλεγχος οποιασδήποτε αντίδρασης και δυσφορίας και μέσα στις γραμμές του κόμματος. Πέρα από αυτό το στοιχείο, η ανασυγκρότηση στοχεύει στη διαμόρφωση μέσα στο λαϊκό κίνημα και γενικότερα στην κοινωνία ισχυρών κομματικών μηχανισμών που θα παρεμβαίνουν για να ανακόψουν τους λαϊκούς αγώνες. Αναπόσπαστο στοιχείο της ανασυγκρότησης είναι η κομματική ρουσφετολογία και υποσχεσιολογία, ώστε να συσπειρώσουν τις κομματικές πασοκικές δυνάμεις στη βάση του προσωπικού συμφέροντος. Η πολιτική της "Κεντροαριστεράς", πέρα από το γενικότερο στόχο που έχει να χρησιμοποιηθεί για την "κοινωνική συναίνεση" και την καλλιέργεια νέων αυταπατών, σαφώς έχει ιδιαίτερο και πολύ συγκεκριμένο σκοπό: Να αποδυναμώσει το Κόμμα μας, με άμεσο στόχο να συγκρατήσει απώλειες, ενόψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Η λαϊκή αντίδραση ασκεί επίδραση στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, στη βάση του. Ταυτόχρονα αυτή δέχεται τον αντίκτυπο της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε "εκσυγχρονιστές" και "λαϊκιστές".

Το διάστημα που μεσολάβησε μετά τις εκλογές δεν έχει να προσθέσει τίποτα το καινούριο όσον αφορά τη στάση και δράση των άλλων δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Η δυσκολία της ΝΔ να παίξει το γνωστό της για 15 χρόνια ρόλο της αντιπολίτευσης και μάλιστα της αξιωματικής, γίνεται ακόμα πιο έντονη και μετά την εκλογή του νέου αρχηγού. Είναι ολοφάνερο ότι η πλήρης ταύτιση της πολιτικής των δύο κομμάτων σε θέματα στρατηγικής σημασίας οδηγεί σε μια ανούσια αντιπολίτευση, με προσφιλή θέματα τα ζητήματα διαφάνειας στις ιδιωτικοποιήσεις. Προς το παρόν η ΝΔ κρατά τη συζήτηση περί σκανδάλων σε χαμηλούς τόνους. Η ηγεσία της δε θέλει να δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση, προκειμένου να υλοποιήσει μέτρα και στόχους που το σύστημα σήμερα έχει ζωτική ανάγκη να προχωρήσουν. Η βασική αντιπαράθεση ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ αφορά το ποιο κόμμα διαχειρίζεται το σύστημα. Η ηγεσία της ΝΔ ανησυχεί, καθώς αποξενώνεται όλο και πιο πολύ από τους διάφορους μηχανισμούς του κράτους, προς όφελος της πλήρους πασοκοποίησής τους. Αναμένεται στον τομέα αυτόν να οξυνθεί η κριτική απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Ανησυχία επίσης νιώθει γιατί δεν αποσπά μαζικά δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Σε ορισμένους χώρους μάλιστα χάνει συνδικαλιστικά προς το ΠΑΣΟΚ.Ο ΣΥΝ, παρά το γεγονός ότι νιώθει τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης και απορρόφησής του από το ΠΑΣΟΚ, προχωρά σε διαπραγματεύσεις με το κυβερνητικό κόμμα, επιδιώκει να κάνει ένα σκληρό παζάρι στη διανομή των θέσεων. Ενώ προωθεί σταθερά την επιλογή της συνεργασίας, για τα μάτια του κόσμου την καλύπτει με μια σκληρή φραστική αντιπολίτευση, κύρια σε ζητήματα ύφους και ήθους της εξουσίας.

Είναι φανερό ότι αυτό που φέρνει το ΣΥΝ κοντά στο ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα αν θα εκφραστεί άμεσα με επίσημη συνεργασία, είναι η κοινότητα θέσεων και αντιλήψεων, η σαφής προγραμματική τους σύγκλιση που γεννά και την ανάγκη συμμετοχής στην πίτα της εξουσίας. Η συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ τους, εν μέρει ανοιχτά και κυρίως παρασκηνιακά, δεν έχει να κάνει σε τίποτε με τα λαϊκά συμφέροντα. Αντίθετα και μόνο ως συζήτηση προσφέρεται για σωσίβιο στην κυβερνητική πολιτική.

Το ΔΗΚΚΙ επιδιώκει να κρατήσει αποστάσεις κυρίως από την πολιτική της κυβέρνησης και τη ΝΔ. Η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ ασκεί κριτική σε επιλογές της ΕΕ, καυτηριάζει μέτρα που υπηρετούν τα κέρδη, τελικά όμως ως λύση και οριστική διέξοδο προβάλλει την αναδιανομή εισοδημάτων. Οι προτάσεις του ΔΗΚΚΙ, ιδιαίτερα στη σημερινή φάση του καταιγισμού των μέτρων, είναι ανεδαφικές στην καλύτερη περίπτωση. Δεν αμφισβητεί την πολιτική των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ειδικότερα του ΝΑΤΟ. Οι εθνικιστικές του θέσεις παρεμποδίζουν την ανάπτυξη της συνείδησης των λαϊκών στρωμάτων, όπως και η προσκόλλησή του"στο καλό" ΠΑΣΟΚ επί Α. Παπανδρέου.

Ο ευρωατλαντικός προσανατολισμός της χώρας, ανεξάρτητα της επιμέρους κριτικής που γίνεται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως π.χ. στο θέμα του Αιγαίου, είναι δεδομένος για την πλειοψηφία των κομμάτων της χώρας.

Ιδιαίτερο πρόβλημα είναι η προσφυγή της κυβέρνησης στην ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΗ βία - τρομοκρατία, ποινικοποίηση των αγώνων, μεθοδική συκοφάντηση των εργαζομένων - η αναβίωση της αντικομμουνιστικής υστερίας. Δε χρειάζεται να παραθέσουμε αναλυτικά στοιχεία για να αποδείξουμε ότι η κυβέρνηση, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, προχωρά σε συντεταγμένα, μεθοδευμένα και μελετημένα μέτρα, για να βάλει στο "γύψο" κάθε πνεύμα αντίστασης του λαού και διάθεσής του να παρέμβει μαζικά και αγωνιστικά. Με αφορμή τα νομοσχέδια που φέρνει στη Βουλή και τις όποιες αντιδράσεις προκαλούν, αναδεικνύεται σε κοινό συκοφάντη των εργαζομένων, φορτώνοντας στις δικές τους πλάτες τα αποτελέσματα όλων των κυβερνήσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε την οργάνωση του λεγόμενου "κοινωνικού αυτοματισμού", τις μαζικές δίκες σε βάρος της αγροτιάς, τις συλλήψεις διαμαρτυρομένων κατά της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων, τις συλλήψεις μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, για αφισοκολλήσεις κ.λ.π. Φαίνεται ότι υπάρχει ειδικό σχέδιο για άσκηση τρομοκρατίας στα μέλη της ΚΝΕ, με στόχο να επιβάλλουν καθεστώς φόβου υπολογίζοντας στο νεαρό της ηλικίας, στην αντίδραση των οικογενειών τους.

Η επίθεση τρομοκρατίας επεκτείνεται σε μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εκφράζουν αντιρρήσεις στην κυβερνητική πολιτική. Η μέθοδος των αξιολογήσεων είναι η μέθοδος του σύγχρονου φακελώματος.

Πρέπει να ατσαλωθούν οι κομματικές και κνίτικες δυνάμεις, να αντιμετωπιστεί ο εφησυχασμός ότι τάχα οι παλιές μέθοδοι τρομοκρατίας και πίεσης δεν έχουν πέραση. Ολα δείχνουν ότι βαδίζουμε προς μεγαλύτερη αυταρχικοποίηση της ζωής, προς αντιδημοκρατικό κατήφορο, που θα γίνει πιο έντονος όσο η ταξική πάλη θα φουντώνει.

Είμαστε μάρτυρες μιας καλά ενορχηστρωμένης μαύρης προπαγάνδας με επίκεντρο την ιστορία του Κόμματος, η οποία από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ συμπληρώνεται με μια επίθεση "φιλίας" προς τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Είναι χαρακτηριστικές οι εκδηλώσεις που οργανώθηκαν στην Ικαρία για τα στρατόπεδα εξορίας, η επιτροπή για να τιμηθεί ο Αρης Βελουχιώτης με ανδριάντα στη Θεσσαλονίκη.

Με την έναρξη των 80χρονων η επίθεση αυτή θα ενταθεί. Από εμάς θα εξαρτηθεί να αντιστρέψουμε την επίθεση στην ιστορία του Κόμματος. Να περάσουμε στην αντεπίθεση και να προβάλλουμε την πραγματική ιστορία και τους πρωταγωνιστές της, ιδιαίτερα με δουλιά στις νεότερες γενιές.

Η κυβέρνηση στο αμέσως επόμενο διάστημα θα χρησιμοποιήσει δύο νέα όπλα που έχει στα χέρια της, προκειμένου να θωρακίσει την πολιτική της από τη λαϊκή αντίδραση. Πρόκειται για τη Συνθήκη του Σένγκεν και τις "ευέλικτες δυνάμεις ταχείας επέμβασης", που προκύπτουν από την αλλαγή της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων με βάση τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, τα μισθοφορικά σώματα, την ιδιωτική αστυνομία που επεκτείνεται. Να συνυπολογίσουμε και τις διάφορες άλλες φασιστικές και εθνικιστικές ομάδες, που έχουν την ανοχή της κυβέρνησης και χρησιμοποιούνται κατά περίσταση. Ολα αυτά τα σώματα θα χρησιμοποιηθούν, στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας, σε βάρος του λαού και των αγώνων του.

Πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι οι νέοι αυτοί θεσμοί, καθώς είναι ευρωατλαντικά νομιμοποιημένοι, γίνονται αποδεκτοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που περιορίζονται να προτείνουν ανεδαφικά μέτρα για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων.

Στο Κόμμα μας πέφτει το βάρος να ανοίξει ολοκληρωμένα το πρόβλημα στο λαό και να πάρει πρωτοβουλίες για διαμόρφωση συσπειρώσεων γύρω από το θέμα της τρομοκρατίας και του φακελώματος, τώρα που ακόμα είναι νωπή η αντίδραση, ειδικά απέναντι στη Συνθήκη του Σένγκεν. Η μαζική λαϊκή καταδίκη των μέτρων τρομοκρατίας είναι το καλύτερο μέσο για τη μείωση των συνεπειών και την απόκρουση - όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες - του νέου κινδύνου που διατρέχει ο τόπος. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να πάρουμε μέτρα που θωρακίζουν το Κόμμα και ατσαλώνουν τα μέλη και τα στελέχη, μας προφυλάσσουν και από προβοκάτσιες.

Η δράση μας από εδώ και εμπρός πρέπει σοβαρά να υπολογίζει την πολυμέτωπη επίθεση που δεχόμαστε, να σχεδιάζουμε την απάντηση. Αν μια φορά υπογραμμίζαμε πριν λίγα χρόνια την ανάγκη της ιδεολογικής θωράκισης, της διαπαιδαγωγητικής δουλιάς, σήμερα πρέπει να το υπογραμμίζουμε δύο και τρεις φορές, όχι βέβαια στα λόγια. Η επαγρύπνηση αφορά όλο το Κόμμα, και πιο ειδικά στη δουλιά μας με τις κομματικές ομάδες και τους εκλεγμένους σε υπεύθυνες θέσεις. Στόχος πρέπει να είναι να ανέβει η ωριμότητα του κάθε στελέχους και η συνείδησή του ότι δρα σε μια ταξική κοινωνία, που έχει κύριο στόχο να τσακίσει το εργατικό κίνημα, άρα να καταφέρει το πρώτο και ιδιαίτερο χτύπημα στο ΚΚΕ.

Το "κλειδί" για τη θωράκιση του Κόμματος από κάθε λογής υπονομευτικές προσπάθειες είναι η αφομοίωση των Ντοκουμέντων του Συνεδρίου, η συλλογικότητα στις αποφάσεις και η σωστή, δημιουργική εφαρμογή τους. Ο έλεγχος των αποφάσεων σε όλη την κλίμακα του Κόμματος με ολοκληρωμένα κριτήρια. Η ατομική εξέταση της συμβολής και της προσφοράς του στελέχους και του μέλους. Η δουλιά για την ανάπτυξη της κομμουνιστικής πειθαρχίας, η απαίτηση για σωστή εφαρμογή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.