"Από τις έξι το πρωί τηλεφωνήσαμε στην Πυροσβεστική να σώσει τα παιδιά μας κι εμάς, που είχαμε εγκλωβιστεί στα νερά μέσα στο σπίτι", καταγγέλλει στο "Ρ" η Ελένη Ζαφείρη."Μας υποσχέθηκαν ότι, αφού κινδυνεύουν τρία παιδιά θα έρθουν αμέσως κι από τις έξι το πρωί ήρθαν στις τρεις το μεσημέρι". Ευτυχώς οι γείτονες πρόλαβαν να βγάλουν την οικογένεια πριν τα νερά γεμίσουν το ημιυπόγειο, αλλά τώρα, το μαρτύριο μεγαλώνει. "Πώς θα ζήσω τα παιδιά μου; Τι να κάνω τώρα"; αναρωτιέται η νεαρή μάνα που όλο της το σπίτι είναι μέσα στις λάσπες. Ρούχα, έπιπλα, τα πάντα. Στο δρόμο, χωρίς τίποτα, με τρία παιδιά, και χωρίς έναν αρμόδιο να της πει έστω μια κουβέντα. Τους ειδοποίησαν μόνο ότι μπορούν να περάσουν κάποιες νύχτες σε μια τρώγλη, που έχει άδεια ξενοδοχείου.

Ενας ηλικιωμένος, μέσα στις λάσπες δε θέλει καν να υπολογίσει το αποτέλεσμα της καταστροφής. "Τι να υπολογίσω;", μας ρωτάει και η αγωνία τουείναι ολοφάνερη. Πώς θα ζήσουμε τώρα; Κάθε μέρα όπως και σήμερα το πρωί, ξυπνάω στις τέσσερις τα ξημερώματα και παγαίνω στις λαϊκές αγορές. Από αυτά τα λαχανικά, που καλλιεργούσα εδώ, ζούσα την οικογένειά μου, μας λέει με απόγνωση ο Φώτης Παπαδάτος.Τι θα πουλήσω τώρα; Ολα καταστράφηκαν. Τι να υπολογίσω; Μόνο η περίφραξη και ο δρόμος που μόνος μου είχα φτιάξει για να μπορώ να φορτώνω, κοστίζουν πολλά για μένα. Γύρισα από τη λαϊκή στις εφτά και είδα όλο τον κόπο μου χαμένο και πεταμένο στο δρόμο". Η λάσπη βουλιάζει κάτω από τα πόδια μας, αλλά ο ίδιος παραμένει εκεί. Εκεί που λίγο πριν υπήρχε ό,τι είχε και δεν είχε στη ζωή του.

Η διαπίστωση είναι ίδια παντού: "Καταστραφήκαμε". Αλλοι βλέπουν τα πράγματά τους να βγαίνουν από τις λάσπες όσο οι αντλίες της πυροσβεστικής αδειάζουν το νερό. Αλλοι περιμένουν από τα υπόγεια γκαράζ να ανασυρθούν τα αυτοκίνητά τους, άλλοι παλεύουν να περισώσουν την επιχείρησή τους. Τι να ρωτήσει κανείς έναν βιοτέχνη που μέσα στις λάσπες ψάχνει να βρει για κάποιο τιμολόγιο, για τα βιβλία της επιχείρησής του που πλέουν πάνω στο νερό; Αύριο, βέβαια, θα κληθεί και πάλι να πληρώσει φόρους, να συντάξει κι άλλη φορολογική δήλωση, αλλά δεν ξέρει αν η εφορία θα δεχτεί την πραγματική απόδειξη: Οτι οι αποδείξεις και η επιχείρησή του η ίδια, χάθηκαν από την αδιαφορία των κάθε λογής υπεύθυνων.

Οι δρόμοι της Πάτρας που δέχτηκαν την ορμή του παραπόταμου Διακονιάρη το πρωινό του Σαββάτου μοιάζουν με δρόμους μαρτυρίου. Δεν πρόλαβε να βγει από το νοσοκομείο ένας τριανταπεντάχρονος βαριά εγχειρημένος και κολυμπάει κυριολεκτικά στα νερά, ψάχνοντας μήπως, κάτι σώθηκε. Κάποιες γειτόνισσες προσπαθούν έστω, να του συμπαρασταθούν, αλλά η πραγματικότητα είναι πλέον σκληρή.

Ολη η ξυλεία είναι κάτω από τα νερά και τα μηχανήματα έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Ο υπολογισμός της ζημιάς είναι μια διαδικασία τρομακτική για τον καθένα, αλλά εξίσου εξωφρενική είναι και η αδυναμία των κρατικών φορέων να βοηθήσουν σε μια στιγμή μάλιστα έκτακτης ανάγκης. "Η πυροσβεστική, ήρθε, είδε κι έφυγε", μας φωνάζει μέσα από το πλημμυρισμένο ξυλουργείο του ο Γιώργος Αρβανίτης."Μου είπαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα". Βέβαια, όπου υπήρχαν πυροσβέστες πάλευαν με όσα μέσα διέθεταν να βοηθήσουν. Προφανώς όμως οι ελλείψεις είναι μεγάλες και στην Πυροσβεστική υπηρεσία τόσο σε προσωπικό όσο και σε οχήματα.

Οσο προχωράει όμως κανείς στις συνοικίες της Πάτρας τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι σ' αυτήν την πόλη ή κανείς δεν ελέγχει κι ο καθένας ό,τι θέλει κάνει ή οι υπεύθυνοι δεν έχουν κανπερπατήσει έξω από το κέντρο. Χρειαζόταν, άραγε, να πλημμυρίσει το ποτάμι, για να πλημμυρίσει και το σπίτι του Πολύκαρπου Παπαγεωργίου;Πιθανότατα όχι, αφού εκείνοι που έριξαν την άσφαλτο έξω από το ισόγειο σπίτι "φρόντισαν" να τη φέρουν αρκετά εκατοστά επάνω από την είσοδο του σπιτιού, χωρίς μάλιστα να κατασκευάσουν δίοδο στην άκρη ή άλλο μέσο για να φεύγουν τα νερά. "Το νερό έμπαινε από τη μια πόρτα κι έβγαινε από την άλλη. Πού είναι ο διευθυντής της ύδρευσης και της αποχέτευσης να δει τι μας υποσχόταν", μας λέει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που το νερό το κάλυψε σε ύψος σχεδόν ένα μέτρο. "Πριν δύο εβδομάδες πήγαμε στο γραφείο του και του είπαμε ότι θα πνιγούμε άμα βρέξει. Καμία απάντηση δεν πήραμε και τώρα πού είναι να δει τα έργα του";

Στο κατάστημα με ανταλλακτικά του Ανδρέα Ντάρμα οι ζημιές ξεπερνούν με τον πρώτο υπολογισμό τα πέντε εκατομμύρια. Ο ίδιος, όπως και άλλοι κάτοικοι της περιοχής από χρόνια, όπως μας τονίζει, είχαν ζητήσει από τη ΔΕΥΑΠ (Δημόσια Εταιρία Υδρευση Αποχέτευσης Πάτρας), να αντικαταστήσει τους αγωγούς αποχέτευσης, οι οποίοι, όντας μικροί και παμπάλαιοι, συχνά έφραζαν και τα λύματα έβγαιναν μέσα στα καταστήματα. Απέναντι στην αδιαφορία της υπηρεσίας αυτής, οι ιδιοκτήτες κατασκεύασαν ασφαλιστικά διαφράγματα. Τα λύματα μην έχοντας πια διέξοδο στα καταστήματα δημιούργησαν τρύπες πάνω στο έδαφος και βγήκαν στην επιφάνεια. Οι κάτοικοι ειδοποίησαν τη ΔΕΥΑΠ να φροντίσει να κλείσει αυτές τις τρύπες (ακόμη εκεί είναι αν έχουν αμφιβολίες οι αρμόδιοι) γιατί υπάρχει κίνδυνοςνα πέσει κάποιος μέσα. Η αδιαφορία τους όμως μέχρι σήμερα έφερε αυτά τα αποτελέσματα.