Η απεργιακή κινητοποίηση μπορεί και πρέπει να πετύχει γιατί βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το μέτωπο κυβέρνησης - Ευρωπαϊκής Ενωσης - πολυεθνικών, εντείνει την επίθεσή του. Μια επίθεση που αποκτά ακόμα πιο αντεργατικό, αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα. Που σφραγίζεται από τις κατευθύνσεις της Συνόδου Κορυφής του Λουξεμβούργου, από αποτελέσματα του επαίσχυντου "κοινωνικού διαλόγου", από το νέο προϋπολογισμό για το 1998 και από τη συμφωνία της χώρας στα δεσμά της νέας δομής του ΝΑΤΟ.

*****

Η επίθεση του κεφαλαίου είναι καθολική, γενικευμένη και όχι αποσπασματική, όπως θέλουν να την εμφανίζουν. Επομένως, έχει μεγάλη σημασία τι κάνουν, πώς αντιστέκονται, πώς απαντούν οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο, σε κάθε επιχείρηση. Μπορούν και πρέπει να οργανώσουν τον αγώνα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους. Να πετύχουν προσωρινή ανακοπή αυτής της επίθεσης σε εκείνα ή τα άλλα σημεία, σε όσο γίνεται περισσότερα. Και αυτό είναι σημαντικό. Είναι όμως φανερό, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ότι όσο και ισχυροί, όσο και δυναμικοί να είναι οι μεμονωμένοι αγώνες, δεν μπορούν να πετύχουν το κύριο, την αναχαίτιση αυτής της πολιτικής και της γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου. Απαιτείται συνολική αντίσταση, στρατηγική αντεπίθεσης των λαϊκών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιταχτούν στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

*****

Η απεργιακή κινητοποίηση στις 18 του Δεκέμβρη, μπορεί να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα συσπείρωσης αγωνιστικών δυνάμεων, που θα δημιουργεί προϋποθέσεις κοινής δράσης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, δυνατότητες κλιμάκωσης της πάλης μαζί με τους νέους, τους αγρότες και όσους άλλους αντιτάσσονται και αντιπαλεύουν αυτή την πολιτική.

Η αγωνιστική συμμετοχή των εργατοϋπαλλήλων και η δημιουργία των προϋποθέσεων της κοινής δράσης με τις άλλες αγωνιστικές δυνάμεις θα είναι η καλύτερη απάντηση στις σημερινές συνθήκες, τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στις πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που επιδιώκουν, η απεργία να αφυδατωθεί από τα πολιτικά της χαρακτηριστικά, να υποβαθμιστεί η αντίθεση, πρώτ' απ' όλα στην κυβέρνηση, να εκτονωθεί χωρίς προοπτική.

Το γεγονός ότι υποχρεώθηκαν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προκηρύξουν απεργιακή κινητοποίηση, πέρα από την πίεση που δέχονται λόγω της συνεχώς αυξανόμενης αγανάκτησης των εργατοϋπαλλήλων στο συνδικαλιστικό κίνημα, δείχνει και τις δυνατότητες παρέμβασης των ίδιων των εργαζομένων. Το βήμα αυτό έγινε γιατί προϋπήρξε η μακρόχρονη προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων. Εγινε, γιατί είχε επιτυχία η απεργία του Οκτώβρη.

Προσοχή όμως, δεν μπορεί να υπάρξει επανάπαυση. Είναι ανάγκη, τώρα, χωρίς καμιά καθυστέρηση, η επιτυχία της απεργίας να γίνει υπόθεση πρώτ' απ' όλα των κομμουνιστών και όλων των αγωνιστών που δρουν στις γραμμές της ΕΣΑΚ και της ΔΕ. Να γίνει υπόθεση των πρωτοβάθμιων σωματείων στους χώρους δουλιάς και τους κλάδους.

*****

Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότερο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, κύκλοι του κεφαλαίου, κάνουν πιο έντονο το ενδιαφέρον και την παρέμβασή τους για το πώς δε θα τους ξεφύγει ο έλεγχος των λαϊκών αντιδράσεων, πώς δε θα μετατραπεί η δυσαρέσκεια σε οργανωμένο κίνημα, αντιμονοπωλιακά προσανατολισμένο, ικανό να αμφισβητεί την κυριαρχία και την εξουσία τους. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, υποχρεώνονται σε ελιγμούς, κυρίως στο συνδικαλιστικό κίνημα. Την ίδια ώρα που ξεπουλάνε τα δικαιώματα των εργαζομένων υπογράφοντας το κατάπτυστο κείμενο του "κοινωνικού διαλόγου", μόνο και μόνο για να μην ξεκοπούν από τη λαϊκή βάση, εξαγγέλλουν απεργιακή κινητοποίηση. Συνδυάζουν έτσι τη βασική τους γραμμή για πλήρη υποταγή του συνδικαλιστικού κινήματος στις επιλογές του κεφαλαίου, με τη διατήρηση αγωνιστικού προφίλ. Ταυτόχρονα, προσπαθούν να ενσωματώσουν όποιες αγωνιστικές διαθέσεις εμφανίζονται στη βάση των γραμμών τους.

Ακόμα και ο εσωκομματικός και εσωπαραταξιακός πόλεμος που εξελίσσεται στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, επιδιώκεται από την ηγεσία του να αξιοποιηθεί σαν στοιχείο εγκλωβισμού δυνάμεων σ' έναν ανταγωνισμό και αδιέξοδο καιδημιουργίας νέων αυταπατών, περί καλού ΠΑΣΟΚ...

Οι ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις δεν πρέπει να αντιμετωπίσουν με αμηχανία και αναδίπλωση τους όποιους ελιγμούς και τακτικισμούς των πλειοψηφιών των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, των ηγεσιών των άλλων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων.

Χωρίς καθυστέρηση να αξιοποιούν τις όποιες δυνατότητες αγωνιστικής κινητοποίησης, σαν την απεργία της 18ης Δεκέμβρη, για να ανεβεί η οργάνωση και η συνειδητοποίηση των εργαζομένων. Να οξύνουν την κριτική στην κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Να αποκαλύπτουν την ουσία της πολιτικής τους σαν προϋπόθεση για την αλλαγή στους συσχετισμούς των δυνάμεων.

Κριτήριο για τις άλλες δυνάμεις πρέπει να αποτελεί η στάση τους απέναντι στις μεγάλες επιλογές του κεφαλαίου και ότι απ' αυτή την κατεύθυνση εξυπηρέτησης αυτών των επιλογών, παρά τους όποιους πρόσκαιρους ελιγμούς και διαφοροποιήσεις, δε μετακινούνται ούτε πρόκειται να μετακινηθούν οι ηγεσίες τους.

Να γιατί το σύνθημα "δεν πάει άλλο με αυτές τις πλειοψηφίες στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, να αλλάξουν τώρα οι συσχετισμοί δυνάμεων", χρειάζεται να γίνει συστατικό στοιχείο της καθημερινής δράσης.

****

Η συσπείρωση αυτή για να έχει προοπτική μπορεί να προωθηθεί με βάση τα πραγματικά αιτήματα των λαϊκών στρωμάτων, όπως, αυτά που προωθούν η ΕΣΑΚ και η ΔΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί είναι αιτήματα που ανταποκρίνονται τόσο στα άμεσα, όσο και στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων, στρέφονται ενάντια στις επιλογές της κυβέρνησης και της ΕΕ, που αποτελούν τις κύριες αιτίες των προβλημάτων.

Δίνουν τις δυνατότητες συσπείρωσης και κοινής δράσης με την αγωνιζόμενη αγροτιά, με τη νεολαία και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Μπορούν να δώσουν προοπτική, αγωνιστική διέξοδο και μήνυμα στην κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, ότι δε θα παραδοθούν αμαχητί στις επιλογές τους.

Να γιατί η απεργία αυτή μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει ακόμα θετικότερες προϋποθέσεις συσπείρωσης αγωνιστικών δυνάμεων στην προοπτική της συνολικότερης αντεπίθεσης ενάντια στη λαίλαπα της ολιγαρχίας.

Γι' αυτό, δράση τώρα, στο εργοστάσιο, στο γιαπί, στο γραφείο, στο σχολείο, στη γειτονιά, στο χωριό, για να εκφραστεί η αγανάκτηση και η οργή του λαού με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία και τα συλλαλητήρια.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότερο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, κύκλοι του κεφαλαίου, κάνουν πιο έντονο το ενδιαφέρον και την παρέμβασή τους για το πώς δε θα τους ξεφύγει ο έλεγχος των λαϊκών αντιδράσεων, πώς δε θα μετατραπεί η δυσαρέσκεια σε οργανωμένο κίνημα αντιμονοπωλιακά προσανατολισμένο, ικανό να αμφισβητεί την κυριαρχία και την εξουσία τους