Το συρματόπλεγμα καταφέρνει να χωρίζει μόνο τυπικά τους δύο καταυλισμούς. Και στις δύο πλευρές, όμως, οι Κούρδοι αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Μόνο που στον καταυλισμό που έχουν οργανώσει οι "Γιατροί του Κόσμου" υπάρχει νερό, οι σκηνές είναι αριθμημένες και υπάρχει σχολείο.

Το σχολείο λειτουργεί εδώ κι ένα μήνα, με εθελοντική εργασία δασκάλας από την ανθρωπιστική οργάνωση. Το μάθημα είναι 3ωρο και καθημερινό και συμμετέχουν 25 παιδιά ηλικίας 6 έως 15 ετών. "Τα παιδιά συμμετέχουν με μεγάλο ενθουσιασμό στο μάθημα και δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ελληνική γλώσσα", μας είπε η δασκάλα του σχολείου Νάντια Σταθοπούλου και συμπληρώνει: "Στην αρχή ήταν δύσκολο, καθώς υπήρχε πρόβλημα με τη γλώσσα. Ευτυχώς που υπάρχει ένας μεταφραστής και μπορούμε να συνεννοηθούμε". Οταν ρωτάμε αν το κράτος έχει συμβάλει σ' αυτή την προσπάθεια, η δασκάλα χαμογελάει ειρωνικά. "Το κράτος απουσιάζει από παντού. Τέτοιου είδους προσπάθειες δεν το "ενδιαφέρουν"", λέει.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες και σ' αυτόν τον καταυλισμό είναι τα ίδια με των υπόλοιπων συμπατριωτών τους. Το νερό δεν είναι αρκετό, το ρεύμα δεν έχει "φτάσει" ακόμα και το φαγητό έχει την ίδια πικρή γεύση. Και στους δύο καταυλισμούς η ιατρική περίθαλψη είναι ανύπαρκτη.

Η Πέντι μένει στον οργανωμένο καταυλισμό εδώ και αρκετούς μήνες. Ηρθε στην Ελλάδα γιατί τα δύο από τα τρία της παιδιά έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Στην πατρίδα της, λόγω πολέμου, δεν υπήρχε περίπτωση να σωθούν, οπότε η μόνη λύση ήταν να έρθει στην Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. "Δεν έχουμε καμία περίθαλψη εδώ στον καταυλισμό. Πάμε στο νοσοκομείο, νοσηλεύουν τα παιδιά για λίγο και μετά, αφού δεν έχουμε ούτε κάρτα παραμονής, ούτε χρήματα, μας διώχνουν. Χωρίς χρήματα δεν έχουμε μέλλον...", επισημαίνει η Πέντι. Και καταλήγει: "Το κρύο δεν υποφέρεται τώρα το χειμώνα και δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Οι σκηνές δεν είναι ό,τι καλύτερο γι' αυτή την εποχή, αλλά αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο, τι να κάνουμε;"...