«Τι να πούμε; Για τα χάλια μας;», μας λέει η Χρυσαφένια στο μπλόκο στο Μαυροβούνι. «Για τους βουλευτάδες; Που τάζουνε και τάζουνε και μετά ρίχνουνε μαύρη πέτρα;», συνεχίζει αγανακτισμένη. «Αυτοί νοιάζονται μόνο για τους βιομήχανους και τους Λαμπράκηδες», καταλήγει.

Λόγια οργής. Η αγανάκτηση περισσεύει. Οπως και η αποφασιστικότητα. «Δεν το κουνάμε ρούπι από εδώ. Αν δε μας ικανοποιήσουν τα αιτήματα, δε θα ανοίξουν τα εργοστάσια. Θα σαπίσουν τα ροδάκινα πάνω στα δέντρα». Αυτή είναι η κοινή απόφαση των ξωμάχων του κάμπου του Νομού Πέλλας. Είναι η απόφαση για αντίσταση ενάντια στην απληστία του βιομήχανου, ενάντια στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης. Ενάντια, δηλαδή, σε όλους εκείνους, που επιχειρούν να τους ξεριζώσουν βίαια από τη γη τους, όπως και τις ροδακινιές τους.

Αγανάκτηση και δυσπιστία. Απέναντι σε κείνους που τους χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και αναλαμβάνουν να τους λύσουν εργολαβικά τα προβλήματα. «Από ό,τι φαίνεται, τα αιτήματα που εκφράζει η Συντονιστική Επιτροπή δεν είναι σωστά», δηλώνει στο «Ρ» ο Κ. Χατζηγιαννίδης, αγρότης στο μπλόκο στο Ριζάρι. Και συνεχίζει: «Δεν καταλαβαίνω γιατί οι εκπρόσωποί μας συμφώνησαν να δοθεί τιμή 76,8 δραχμές, όταν η τιμή ασφαλείας είναι 97. Και γιατί να χαρίζουν 50.000 τόνους στους βιομήχανους; Οποιος κάνει τέτοια πράγματα, ξεπουλάει τον αγώνα μας». Οι αγρότες που βρίσκονται γύρω κουνούν επιδοκιμαστικά το κεφάλι.

«Εμείς τώρα αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε», μας λένε. Ζητάνε πληροφορίες για το τι μέλλει γενέσθαι από τον Γιάννη Παττάκη και το κλιμάκιο του ΚΚΕ. Κυριολεκτικά, κρέμονται από τα χείλη των κομμουνιστών. Αναγνωρίζουν ότι οι κομμουνιστές προειδοποιούσαν από χρόνια. Και όλοι συμφωνούν πως «αν μπει ποσόστωση δε θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε».

Μια άλλη παρέα παρακάτω συζητάει ζωηρά. Καμαρώνουν για τον αγώνα τους. Με το δίκιο τους. «Αυτή είναι μια μεγαλειώδης κινητοποίηση», λένε και ξαναλένε. «Ομως, δεν πρέπει να σταματήσουμε μόνο σε αυτά που συμφώνησαν οι ομάδες παραγωγών με τους βιομήχανους. Αυτό θα είναι καταστροφή», μας λέει ο Πολυχρόνης από τα Σεβαστιανά. Και συνεχίζει: «Δε συμφωνούμε με την επιτροπή που παζαρεύει, όπως θέλει την τιμή. Αλλωστε, με ποιον να παζαρέψει; Ο Σημίτης και η κλίκα του είναι άνθρωποι των πολυεθνικών». Ο Μάριος, 18 χρονών, από το ίδιο χωριό, συμφωνεί: «Αυτό που χρειάζεται είναι αγώνας και μόνο αγώνας».

Φεύγουμε. Αφήνουμε πίσω μας τα μπλόκα της οργής. Οι ξωμάχοι μάς αποχαιρετούν με χαμόγελο: «Να πάτε να τα γράψετε, ρε παιδιά. Πρώτα από εσάς περιμένουμε».