Το 1996 ψηφίζει το Ν. 2414, που της δίνει τη δυνατότητα με απλές τροπολογίες που θα φέρνει στη Βουλή να μετατρέψει 35 Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινού Οφέλους (ΔΕΚΟ) σε ανώνυμες πολυμετοχικές εταιρίες. Μεταξύ αυτών, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την "Ολυμπιακή", τη ΔΕΠΑ, τα ΕΛΔΑ, την ΕΒΟ, τον ΟΑΣΑ, τον ΟΣΕ, τα ΕΛΤΑ κλπ. Για να εξωραϊσει και να συγκαλύψει την καταστροφική πολιτική της και προκειμένου να μειώσει τις αντιδράσεις και την ανησυχία των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, στο άρθρο 10 του ίδιου νόμου, περνάει διάταξη με την οποία "κατοχυρώνει" τις εργασιακές σχέσεις που διέπονται μέσα από τους γενικούς κανονισμούς προσωπικού αυτών των επιχειρήσεων, που έχουν ισχύ νόμου.

Στη διάταξη αυτή αναφέρεται ότι: Οι εργασιακές σχέσεις στις υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ δεν μπορούν να αλλάξουν, παρά μόνο με τη σύμφωνη γνώμη των συνδικαλιστικών οργανώσεων και εφ' όσον προηγηθεί υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Η ΠΑΣΚΕ με τη γνωστή τακτική της (του μικρότερου κακού) και από κοντά η "Αυτόνομη Παρέμβαση" και η ΔΑΚΕ, πανηγυρίζουν γιατί κατάφεραν να υπάρξει αυτή η "ασφαλιστική δικλείδα" που διασφαλίζει τους εργαζόμενους από τα κακά της ιδιωτικοποίησης. Και οι τρεις αρνούνται να κινητοποιηθούν ενάντια στην ουσία του νόμου που είναι οι ιδιωτικοποιήσεις 35 ΔΕΚΟ στρατηγικής σημασίας για την οικονομία, την ανάπτυξη και την εθνική ασφάλεια της χώρας και καθησυχάζουν τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να περάσουν "στα μαλακά" οι ιδιωτικοποιήσεις και να μη θιγεί η πολιτική της κυβέρνησής τους! Ενάμιση χρόνο μετά, εντελώς αιφνιδιαστικά, η κυβέρνηση αποφασίζει να καταργήσει τη διάταξη αυτή (αρθρ. 10 Ν. 2414/96) και μονομερώς πλέον να έχει τη δυνατότητα να αλλάζει εκείνη κατά το δοκούν τις εργασιακές σχέσεις.

***

Πρώτον. Η εμπειρία της από τη διαδικασία που ακολουθήθηκε στον ΟΤΕ, του οποίου η ιδιωτικοποίηση προηγήθηκε, έδειξε ότι η ΠΑΣΚΕ δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος τέτοιων ανατροπών, με αποτέλεσμα, 3 χρόνια μετά την ιδιωτικοποίησή του και ενώ έχουν προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές στη λειτουργία και τη δομή της επιχείρησης ώστε να λειτουργεί με ιδιωτικο- οικονομικά κριτήρια, οι εργασιακές σχέσεις παραμένουν ανέπαφες, γιατί δεν τολμάει κανείς να αναλάβει το πολιτικό κόστος.

Δεύτερον. Επειδή ακριβώς η κυβέρνηση πιέζεται από τους βιομηχάνους και τις πολυεθνικές που ήδη έχουν εισβάλει στο χώρο και είναι έτοιμοι να εξαγοράσουν μερίδια των ΔΕΚΟ, τους είναι απαραίτητο να εξασφαλίσουν ελεύθερο πεδίο δράσης.

Τρίτον. Το επιβάλλουν οι ντιρεκτίβες της "λευκής βίβλου" και οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς και του λεγόμενου ανταγωνισμού.

Τέταρτο, και σημαντικότερο, συστατικό στοιχείο των ιδιωτικοποιήσεων, που πρέπει απαραιτήτως να τις συνοδεύει, είναι η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, έτσι ώστε να αντεπεξέλθουν στο καθεστώς του λεγόμενου ανταγωνισμού. Και για να γίνει αυτό, μια και μοναδική προϋπόθεση υπάρχει: Η μείωση του κόστους εργασίας, με ένα και μοναδικό στόχο, τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους, αφού οι επιχειρήσεις θα λειτουργούν πλέον με καθαρά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια.

****

α.Να καταργηθεί η μονιμότητα και να γενικευτεί η μερική απασχόληση, με ωρομίσθιους, εποχιακούς κλπ. εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα.

β.Να καταργηθούν τα θεσμοθετημένα ωράρια πλήρους απασχόλησης.

γ.Να καταργηθούν κλάδοι και ειδικότητες του προσωπικού, ώστε αυτόνα χρησιμοποιείται κατά το δοκούν.

δ.Να καταργηθούν τα μισθολόγια και να συνδεθεί ο μισθός με την απόδοση ενός εκάστου.

ε.Να καταργηθεί η εξέλιξη του προσωπικού (βαθμολόγιο) και να διαχωριστεί αυτό σε πατρικίους και πληβείους.

στ.Να μειωθούν στο ελάχιστο οι εισφορές των εργοδοτών στα ασφαλιστικά Ταμεία με την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης.

ζ.Να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να ισχύσουν οι ατομικές.

Το πλήγμα που προσπαθεί να δώσει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ δε θα θίξει μόνο αυτούς, αλλά πρώτα και κύρια το λαό. Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στα ιδιωτικά κριτήρια λειτουργίας αυτών των επιχειρήσεων και το ξεπούλημά τους στους ιδιώτες. Το αποτέλεσμα θα είναι να εξαφανίζεται ο κοινωνικός χαρακτήρας αυτών των επιχειρήσεων και τη θέση του να καταλαμβάνει η ασυδοσία του καπιταλιστικού υπερκέρδους. Τα πρώτα σημάδια τα γεύεται ο λαός και οι εργαζόμενοι από τις συνεχείς και υπέρογκες αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και ιδιαίτερα του ΟΤΕ.

Σ' αυτές τις επιδιώξεις η κυβέρνηση βρίσκει πολλούς συμπαραστάτες. Εκτός από τη ΝΔ και το ΣΥΝ στην ιδεολογική επίθεση που συνόδευσε τις ανατροπές αυτές, στήριγμα τις δίνουν και διάφορες εφημερίδες, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάνουν αναφορά για κατάργηση προνομίων στις ΔΕΚΟ ("Αυριανή") ή για εμπόδιο στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων εξαιτίας θεσμοθετημένων παρεμβάσεων συνδικαλιστών στα διάφορα υπηρεσιακά όργανα ("Καθημερινή"). Είναι φανερή η προσπάθεια να στρέψουν το λαό και τους εργαζόμενους ενάντια στον αγώνα των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ για τη διασφάλιση των θεμελιακών τους δικαιωμάτων, αλλά και για την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, χωρίς να διστάζουν να γράφουν αναλήθειες και ψέματα.

****

Οι κομμουνιστές συνδικαλιστές δρώντας πρώτα και κύρια μέσα στους εργαζόμενους, αποκάλυψαν ότι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων είναι αυτή που δημιουργεί και τις παραπέρα αρνητικές επιπτώσεις. Οτι το μέτωπο της πάλης που πρέπει να δημιουργηθεί είναι αναγκαίο να στρέφεται ενάντια στα μονοπώλια και την κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της.

Οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και ΣΥΝ και σ' αυτήν την απεργία παίζουν το ρόλο του υπονομευτή των αγώνων, με τη γνωστή πλέον τακτική, να εξαγγέλλουν απεργίες και στη συνέχεια να εξαφανίζονται, δίνοντας και νέα πλήγματα στην αξιοπιστία του συνδικαλιστικού κινήματος, που την έχουν ήδη καταρρακώσει. Να το ξαναπούμε, η λύση βρίσκεται στη στροφή που πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι και στις ΔΕΚΟ προς το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Παναγιώτης ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

μέλος του ΔΣ της ΟΜΕ-ΟΤΕ

Το πλήγμα που προσπαθεί να δώσει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ δε θα θίξει μόνο αυτούς, αλλά πρώτα και κύρια το λαό. Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στα ιδιωτικά κριτήρια λειτουργίας αυτών των επιχειρήσεων και το ξεπούλημά τους στους ιδιώτες. Το αποτέλεσμα θα είναι να εξαφανίζεται ο κοινωνικός χαρακτήρας αυτών των επιχειρήσεων και τη θέση του να καταλαμβάνει η ασυδοσία του καπιταλιστικού υπερκέρδους