"ΕΝΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ "ΔΙΑΣΠΑΣΗ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

"ΕΝΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ "ΔΙΑΣΠΑΣΗ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

Τα κόμματα δεν υπάρχουν γενικώς. Υπάρχουν για συγκεκριμένους λόγους. Και οι συγκεκριμένοι λόγοι κατατείνουν σε έναν βασικό: Στην εκπροσώπηση στο πολιτικό επίπεδο των συγκεκριμένων συμφερόντων των πολύ συγκεκριμένων κοινωνικών τάξεων από τα πολιτικά κόμματα.

Επομένως, είναι άκρως αντιεπιστημονικό και εξίσου απολίτικο να εξετάζονται τα όσα διαμείβονται στο εσωτερικό των κομμάτων, ανεξάρτητα από την πραγματικότητα, που γεννά, συντηρεί, αναπαράγει ή και καταργεί τα διάφορα πολιτικά κόμματα. Τα παραπάνω είναι απαραίτητο να αποτελέσουν τη βάση για την εξέταση και την εξαγωγή κάποιων πρώτων εκτιμήσεων, για το τι συμβαίνει σήμερα εντός του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Εξ αρχής θα πρέπει να τονιστεί ότι, τόσο ο "ενοποιητικός" χαρακτήρας των "διαφορών" στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όσο και οι "φυγόκεντρες" τάσεις που προκαλούν οι "διαφορές" στο εσωτερικό της ΝΔ, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Τη συμφωνία και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και των ένθεν και ένθεν πτερύγων στο εσωτερικό τους, για την προώθηση μιας πολιτικής που ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου.

Οποιος δε βλέπει αυτή τη συμφωνία ή την καθιστά δευτερεύον στοιχείο (σκοπίμως;) στην ανάλυσή του, για να προτάξει τις "διαφορές" που ενσκήπτουν στο αστικό πολιτικό εποικοδόμημα και στα αστικά πολιτικά κόμματα, τότε ούτε αυτές τις διαφορές μπορεί (ή δε θέλει;) να αναλύσει.

***

Η συζήτηση στη Βουλή για την τροπολογία των ΔΕΚΟ είναι αποκαλυπτική, όσον αφορά τον "ενοποιητικό" χαρακτήρα των ενδοΠΑΣΟΚικών "αντιπαραθέσεων". Η δήλωση του Κ. Κουλούρη - που, κατά τα άλλα, διαφώνησε με την τροπολογία - ότι "την ψηφίζω για να μην δώσω άλλοθι σ' όσους θέλουν να παίξουν με την ενότητα του ΠΑΣΟΚ", αν εκληφθεί απλώς ως ένδειξη κομματικού πατριωτισμού, θα έχει χαθεί το κύριο. Και το κύριο είναι το εξής: Και εκείνοι που από το ΠΑΣΟΚ ψήφισαν την τροπολογία και εκείνοι που δεν την ψήφισαν, γνωρίζουν ότι βασικό τους καθήκον είναι η προώθηση της ακολουθούμενης πολιτικής. Αυτό το βασικό "χρέος" του κόμματός τους δεν πρέπει να αμφισβητηθεί - πολύ περισσότερο, που σε αυτή τη φάση το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο διαχειριστικό τιμόνι της πολιτικής της πλουτοκρατίας - από τις επιμέρους διαφορές ή τις προσωπικές πικρίες όσων έχουν απομακρυνθεί από τα πόστα της εξουσίας λόγω των μετα-Παπανδρεϊκών ανακατατάξεων.

Συμπέρασμα: Αφ' ενός, η ταξική συνειδητότητα των κυβερνητικών βουλευτών και της ηγεσίας τους, που τους "ανέχεται" (δηλαδή η εξυπηρέτηση από μέρους τους των συμφερόντων της αστικής τάξης) και, αφ' ετέρου, η αγωνία τους μπροστά στο μερικό (προσωπικά παιχνίδια ή φιλοδοξίες) να μη χάσουν το "όλον" (δηλαδή την κυβερνητική εξουσία), λειτουργεί, στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, συσπειρωτικά.

***

Στην περίπτωση της ΝΔ, ακριβώς οι ίδιοι λόγοι λειτουργούν "διαλυτικά" ή"διασπαστικά", σύμφωνα με την έκφραση του Κ. Μητσοτάκη.Από τη μια μεριά, όλοι στη ΝΔ συμφωνούν με την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη. Οχι γιατί "αγαπούν" τον Σημίτη, αλλά γιατί αυτή η πολιτική εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, που και οι ίδιοι υπηρετούν. Από την άλλη μεριά, στο φόντο της αγωνίας να αναρριχηθεί η ΝΔ στους κυβερνητικούς θώκους, διαμορφώνονται στο εσωτερικό της δυο τακτικές: Αφ' ενός, η τακτική που πιστεύει ότι το χρίσμα θα παρθεί με την επίδειξη και τυπικής συνέπειας απέναντι στην πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου, ακόμα κι αν χρειαστεί η δημόσια ταύτιση του κόμματος με μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση Σημίτη. Αφ' ετέρου, η τακτική που λέει ότι θα πάρουμε το χρίσμα, στηρίζοντας αυτή την πολιτική, αλλά με κάποιες αποστάσεις από αυτούς που σήμερα τη διαχειρίζονται, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ.

Συμπέρασμα: Οι λόγοι που κρατούν το ΠΑΣΟΚ ενωμένο είναι οι ίδιοι (δηλαδή η συμφωνία στην ακολουθούμενη πολιτική και το κυβερνητικό σύνδρομο), που οδηγούν τη ΝΔ σε κραδασμούς.

***

Στη μια περίπτωση, ο Κ. Σημίτης φαίνεται να έχει επιλέξει - προς το παρόν; - τακτική "ανοχής" έναντι της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" για να διαφυλάξει τα "κεκτημένα" του. Στην άλλη περίπτωση, ο Κ. Καραμανλής φαίνεται να διαλέγει "ξεκαθάρισμα" στο εσωτερικό του, όχι για να αντιμετωπίσει τον Σουφλιά ή τον Μάνο, αλλά για να μην κατοχυρωθεί ως "δεύτερος" έναντι του Σημίτη στο "πολιτικό χρηματιστήριο" της ολιγαρχίας.

Σε όλα αυτά, θα πρέπει να προσθέσουμε και το εξής: Το μεγάλο κεφάλαιο και τα κόμματά του γνωρίζουν ότι τίποτα δε θα καταφέρουν έχοντας απέναντί τους το λαό. Ξέρουν ότι η κοινωνική έκρηξη ίσως προκαλέσει την ανάγκη για ανασύνθεση του αστικού πολιτικού σκηνικού. Ενδεχομένως να βρεθούν στην ανάγκη για "λίφτινγκ" του πολιτικού οικοδομήματος. Θα είναι ένα "λίφτινγκ" που θα προτάξει την "οικουμενική" διάσταση των συμφερόντων της ολιγαρχίας, άρα, θα τεθεί πιο έντονα το σενάριο για "οικουμενικές" και "κεντρο-αριστερο-δεξιές" λύσεις στο αστικό πολιτικό εποικοδόμημα; Η θα συνεχίσει να έχει τα κλασικά δικομματικά χαρακτηριστικά; Οποιαδήποτε απάντηση σήμερα θα ήταν πρόωρη.

Καθόλου πρόωρο, όμως, για όσους θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτό το "λίφτινγκ" είναι να "παίρνουν θέσεις" από σήμερα. Και αυτό κάνουν και το ΠΑΣΟΚ (όλες του οι πτέρυγες), και η ΝΔ (όλες της οι πτέρυγες), και ο ΣΥΝ (όλες του οι πτέρυγες).

Η απάντηση στα παραπάνω δεν είναι παρά να πάρουν θέση όλες οι "πτέρυγες" του λαού σε ένα κοινό μέτωπο πάλης που θα ανατρέπει την ακολουθούμενη πολιτική, με την οποία συμφωνούν όλες οι δικομματικές ομάδες. Ετσι, αναπόφευκτα, θα καθίστανται ανεπιτυχή και τα όποια "φτιασιδώματα" στο αστικό πολιτικό εποικοδόμημα.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τόσο ο "ενοποιητικός" χαρακτήρας των "διαφορών" στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όσο και οι "φυγόκεντρες" τάσεις που προκαλούν οι "διαφορές" στο εσωτερικό της ΝΔ, έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Τη συμφωνία και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και των ένθεν και ένθεν πτερύγων στο εσωτερικό τους, για την προώθηση μιας πολιτικής που ανταποκρίνεται στις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου