Αποκριά και Καρναβάλι.Μια παράδοση, δεμένη με το Φλεβάρη,τελευταίο μήνα του χειμώνα, που διαδόθηκε σ' όλο τον αρχαίο κόσμο και διαμορφώθηκε με τις παραδόσεις κάθε λαού. "Θεμελίωσε" το θέατρο με τους γιορταστικούς χορούς, τα τραγούδια, τους αλληλοπεριπαικτικούς αστεϊσμούς, τη μάσκα και την ενδυματολογική μεταμφίεση. Παράδοση, που σήμερα αλλοιώνεται ως σόου μπίζνες, χάνοντας τα αφετηριακά νοήματα και τους μακραίωνους "χυμούς" της.

Η Αποκριά, συνώνυμη της λέξης Καρναβάλι (από το λατινικό carne - κρέας και vale - αποχή), συνδεόταν και με την πανάρχαια διαιτολογική σοφία του λαού, που ήθελε κι έλεγε την πρώτη Κυριακή της Αποκριάς Ολόκρια, Αρνοβδομάδα, Συγκόκκαλη, Αμολυτή,με Αρτσι - βούρτσι φαγοπότι. Τη δεύτερη Κυριακή (μετά από μεσοβδόμαδη νηστεία) Κρεατινή, Κριασινή, Κριγιανή.Την τρίτη Τυρινή,("Μακαρονού" οι Μυτιληνιοί, οι Μυκονιάτες). Ο Κοραής αναφέρει την Τυρινή των Γραικορωμαίων ως τυραπόθεση και "αποτυρίαση" και ότι ο Ιουστινιανός ήθελε να τη μεταβάλει σε κρεοφαγήσιμο (Από το βιβλίο του Κώστα Β. Κουκουρίδη "Στοιχεία λαογραφίας στο έργο του Κοραή").

Και μετά από δυο βδομάδες "οργιαστικό" φαγοπότι και μασκαρέματα, ο λαός άρχιζε από την Καθαρά Δευτέρα την αποτοξινωτική, "καθαρτήρια" για τον ανθρώπινο οργανισμό, σαραντάμερη νηστεία, μέχρι τη γιορταστική κρεατοφαγία του Πάσχα για την "Ανάσταση". Το ξανακάρπισμα της φύσης, της ζωής. Αυτά μόνο περί των διατροφικών στοιχείων της Αποκριάς.

Στα άγνωρα βάθη του προϊστορικού κόσμου και του πρωτόγονου ανθρώπου, του άρρηκτα δεμένου με τη φύση και τους κύκλους της, βρίσκονται τα πρώτα ίχνη της παράδοσης αυτής, που ταυτίζεται με το Φλεβάρη.Τον Ανθεστηριώνα,όπως τον έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες και τον γιόρταζαν με τα τριήμερα Ανθεστήρια,προς τιμήν του Διονύσου - Θεού του κρασιού και του θεάτρου. Της απελευθερωτικής μέθης, της μεταμφίεσης, της ελευθέριας διακωμώδησης των πάντων. Τα Ανθεστήρια ήταν πομπή,με άνθη, τραγούδια, μουσικά όργανα και σκώμματα (περιπαιχτικοί, σατιρικοί αστεϊσμοί, από το ρήμα σκώπτω = κοροϊδεύω, χλευάζω, σατιρίζω), που έλεγαν - ως νάταν σάτυροι - ακόλουθοι του Διονύσου που κρατώντας θύρσους κοσμημένους με κισσό (σύμβολο γονιμότητας κι αυτό) - και φορώντας προσωπίδες οι συμποσιαστές. Δηλαδή, οι κωμαστές(κωμάζω = γυρίζω μαζί με άλλους στους δρόμους, λέγοντας τραγούδια και πειράγματα και κώμος = νυχτερινή έξοδος - πομπή συμποσιαστών στους δρόμους, με προσωπίδες, λαμπάδες, μουσικά όργανα και σατιρικά τραγούδια. Εξ ου και κωμωδία). Ο κορυφαίος,επί άρματος, όπως και κάθε κωμωστής ("τρεκλίζει ο κισσοστέφανος, χορεύει ο θυρσοφόρος",όπως έλεγε ο Α. Σικελιανός) - με τα πειράγματά του έσουρνε "τα εξ αμάξης"...