Για πρώτη, ίσως, φορά στα μεταπολεμικά χρονικά της Γερμανίας, συνέβη στις 24 Γενάρη κάτι το ανορθόδοξο. Κατά κανόνα, τα μικρότερα ή μεγαλύτερα επεισόδια μεταξύ ακροδεξιών και αριστερών ομάδων γίνονται μέσα στις πόλεις και άλλους οικισμούς, αλλά εκείνη τη μέρα οι αλληλοεπιθέσεις και άγριοι ξυλοδαρμοί έγιναν μέσα και έξω από μιαν αμαξοστοιχία. Σ' αυτήν, με κατεύθυνση Λειψία - Δρέσδη, είχαν επιβιβαστεί γύρω στους 250 - 300 αριστερούς νέους, που πήγαιναν να διαδηλώσουν στη σαξονική πρωτεύουσα, τη Δρέσδη. Στη μέση της διαδρομής, ανέβηκαν στο τρένο 60 νέοι, οπαδοί της άκρας Δεξιάς, που πήγαιναν κι αυτοί στη Δρέσδη, αλλά για να συμμετάσχουν σε διαδήλωση του νεοναζιστικού Εθνικού Κόμματος Γερμανίας (NPD). Οι νεοναζιστές σαν στόχο της διαδήλωσής τους είχαν την έκθεση για τη συμμετοχή του χιτλερικού στρατού, της Βέρμαχτ, στα εγκλήματα που διαπράξανε οι φασίστες στις κατεχόμενες χώρες. Η διαδήλωση των αριστερών ήταν υπέρ της λειτουργίας της έκθεσης, ενώ η διαδήλωση των νεοναζί κατά της έκθεσης και είχαν αρχικά απαγορευτεί και οι δύο για να αποφευχθούν συγκρούσεις. Τελικά όμως, οι αρχές επέτρεψαν τη διαδήλωση του NPD, με το αιτιολογικό ότι το ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης δε θεωρεί το κόμμα αυτό αντισυνταγματικό και συνεπώς δικαιούται, να δρα, όπως όλα τα άλλα νόμιμα κόμματα και οργανώσεις. Ετσι επιτράπηκε και η διαδήλωση των αριστερών. Μόνο που σ' αυτές δεν πήραν μέρος όλοι οι επιβάτες της αμαξοστοιχίας Λειψίας - Δρέσδης, γιατί κατά τις συγκρούσεις μέσα και έξω από τα βαγόνια τραυματίστηκαν σχετικά βαριά δέκα νέοι, που εισήχθησαν σε νοσοκομείο, ο ένας μάλιστα χρειάστηκε να εγχειρηθεί.

Τα επεισόδια αυτά έδωσαν και πάλι αφορμή σε εφημερίδες και προσωπικότητες να ξαναφέρουν στην επιφάνεια τα στατιστικά στοιχεία των αρχών, σύμφωνα με τα οποία η δραστηριότητα των τρομοκρατών, χρόνο με το χρόνο, εντείνεται. Για παράδειγμα, στο ανατολικογερμανικό κρατίδιο - του Μεκλεμβούργου - Πρόσω Πομμερανίας, μια περιοχή που μετά την ανατροπή σημειώνει ρεκόρ ανεργίας. Ο υπουργός Εσωτερικών του κρατιδίου ανέφερε στην τοπική Βουλή ότι, σε σύγκριση με το 1996, στον περσινό χρόνο, τόσο ο αριθμός των αδικημάτων εκ μέρους ακροδεξιών, όσο και ο αριθμός των νεοναζιστών διπλασιάστηκαν. Μετά απ' αυτό, μίλησαν οι αντιπρόσωποι τριών κομμάτων για τις αιτίες του επικίνδυνου φαινομένου. Ο χριστιανοδημοκράτης, όπως ήταν επόμενο, τα έβαλε με το προηγούμενο, το σοσιαλιστικό καθεστώς. "Μια αιτία", είπε, "ότι η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία εδραιώνεται ιδιαίτερα στην Ανατολική Γερμανία οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με νέους ανθρώπους, που μεγάλωσαν υπό την επιρροή ενός συστήματος, το οποίο την έκφραση γνώμης την επέτρεπε στην ανάγκη πολύ περιορισμένα".

Ο σοσιαλδημοκράτης τοπικός ηγέτης υποστήριξε ότι το γόνιμο έδαφος, πάνω στο οποίο ευδοκιμεί η ακροδεξιά βία, είναι "οι ασταθείς κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες" της χώρας.

Τέλος, ένας βουλευτής του ΚΟΔΗΣΟ είπε ότι υπεύθυνη για την εξάπλωση της νεοναζιστικής ιδεολογίας δεν είναι μόνο η οικονομική κατάπτωση. Λείπουν, τόνισε, οι δυνατότητες για τη διαμόρφωση του ελεύθερου χρόνου των νέων, διεξάγεται ένας "παγερός ανταγωνιστικός αγώνας" μέσα στην κοινωνία και τώρα δε γίνεται αντιφασιστική μορφωτική εργασία. Ενας δεύτερος βουλευτής του ίδιου κόμματος πρόσθεσε ότι πολλοί άνθρωποι "κοιτάζουν αλλού και μένουν σιωπηλοί" μπροστά στα έκτροπα των νεοναζιστών, κι αυτό δίνει σ' αυτούς μεγαλύτερες δυνατότητες δράσης.

Την ίδια γραμμή πλεύσης με τον χριστιανοδημοκράτη βουλευτή του Μεκλεμβούργου είχε και ο αρθρογράφος μιας "ανεξάρτητης" εφημερίδας στα τέλη του Γενάρη, που, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ισχυρίζεται ότι μια αιτία για την αυξανόμενη δεξιόστροφη τάση μέρους της νεολαίας στο ανατολικό τμήμα της Γερμανίας είναι ότι στην πρώην ΓΛΔ δεν υπήρχε πολυγνωμία και ότι στο τμήμα αυτό ουσιαστικά από το 1933 ο κόσμος έζησε κάτω από δύο δικτατορίες!

Πρόκειται, φυσικά, για παραποίηση της αλήθειας και δεν εξηγεί το φαινόμενο, πώς και στη Δυτική Γερμανία, όπου, κατά τη γνώμη του αρθρογράφου, υπήρχε "πολυφωνικό καθεστώς", σημειώνονται τα ίδια και χειρότερα ακροδεξιά έκτροπα.

Ας δούμε όμως δύο σοβαρότερες απόψεις.

Ο "Ταγκεσπίγκελ" του Βερολίνου έγραφε στις 26 Γενάρη: "Αν ένα κράτος και μια κοινωνία δεν πετυχαίνει να περιορίσει την τρομοκρατία του δρόμου, η ευθύνη δεν μπορεί να φορτωθεί στην Αστυνομία, στην υπηρεσία προστασίας του Συντάγματος, στη Δικαιοσύνη και στους κοινωνικούς λειτουργούς. Πολύ περισσότερο, τίθεται το ερώτημα, αν δε θα έπρεπε να αλλάξει κάτι στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα". Κατά τη συντηρητική αυτή εφημερίδα, "η πλειοψηφία της κοινωνίας μένει αμέτοχος παρατηρητής. Η κοινωνική πλειοψηφία δεν ξεκαθαρίζει ότι κάθε επίθεση σε έναν ξένο, έναν "πανκ", έναν αριστερό, έναν Εβραίο, έναν ανάπηρο, έναν άστεγο είναι ένα πλήγμα στις αξίες που είναι καταγραμμένες στο Σύνταγμα... Ακόμα και κοινωνικές ομάδες, που έχουν αποκτήσει φρικτές εμπειρίες με τον εθνικοσοσιαλισμό, δεν αφήνουν σχεδόν να διαφανεί κάτι περισσότερο από ρητορική αντίσταση ενάντια στο ρατσισμό και το δεξιό ριζοσπαστισμό. Ανεξάρτητα από τις αλυσίδες των ανθρώπων με τα αναμμένα κεριά, η κοινωνική αντίσταση, ακριβώς στους δρόμους, περιορίζεται να γίνεται από αριστεροριζοσπαστικές ομαδούλες".

Πρόκειται, βασικά, για μια σωστή διαπίστωση και το νόημά της είναι μια έκκληση προς την κοινωνία, να μην κλείνει τα μάτια μπροστά στην άνοδο του δεξιού κινδύνου, αλλά να προβάλλει αντίσταση.

Μια μέρα αργότερα, στις 27 Γενάρη, αρθρογράφος στην εφημερίδα "Νόιες Ντόιτσλαντ" εξηγεί στην αρχή του άρθρου του, με τον τίτλο "Ο κίνδυνος απειλεί μέσα από την κοινωνία", πως αν τα απογοητευμένα εκατομμύρια των παραπλανημένων Γερμανών ακολούθησαν τότε τη φασιστική ιδεολογία και πράξη, απέχουμε ακόμα απ' αυτό το σημείο. Γράφει επίσης ότι ένα ακροδεξιό καθεστώς θα έχει μελλοντικά άλλη μορφή και υπογραμμίζει: "Ο φασισμός του 20ού αιώνα προήλθε από το χάος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης σαν μαζικό κίνημα εξαθλιωμένων, αβέβαιων και αποτυφλωμένων στρωμάτων. Ηταν προϊόν της φτώχειας και έγινε θετό παιδί των πιο αντιδραστικών, των πιο επιθετικών δεξιών κύκλων του χρηματιστικού και βιομηχανικού κεφαλαίου.

Ο φασισμός του 21ου αιώνα έρχεται... σαν συνέπεια της εξάλειψης της αντίθεσης των συστημάτων, που ανάγκασε τη Δύση επί μισόν αιώνα να αυτοοριστεί δημοκρατικός και κοινωνικός αντίποδας της "ολοκληρωτικής" Ανατολής. Θα είναι προϊόν επιδιώξεων, πρέπει να φοβόμαστε ότι είναι ήδη, να στεφανώσει την υποτιθέμενη "τελική νίκη" επάνω στην Ανατολή με αύξηση της ιδιοκτησίας όλων των πλουσίων και υπερπλουσίων. Γι' αυτό το σκοπό, δε χρειάζεται απαραίτητα τρομοκρατικές ομάδες ροπαλοφόρων ενάντια στους αριστερούς, στους Εβραίους και τους αλλοδαπούς, αλλά μόνο ένα λαϊκίστικο μαζικό κόμμα, που θα εκμεταλλευτεί τους φόβους μιας γενιάς, που κατέστη περιττή και θα επωφεληθεί από τις ψυχικές διαθέσεις της για ολοκληρωτικές λύσεις. Τέτοιοι κύκλοι συζητούν, ήδη, τροποποίηση του εκλογικού νόμου για να βάλουν στο περιθώριο μικρά, ενοχλητικά κόμματα. Δεν απειλεί τώρα η ακύρωση των εδρών του ΚΟΔΗΣΟ, αλλά επιδιώκεται να εμποδιστεί η κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση ενός αριστερού εναλλακτικού κόμματος με τη βοήθεια αντικομμουνιστικής καμπάνιας φανατισμού, που δεν έχει ανάγκη από έναν υπαρκτό κομμουνιστικό κίνδυνο, και χωρίς να έχει προϋπάρξει πυρκαγιά του Ράιχσταγκ. Αρκεί η ετοιμότητα της πλειοψηφίας του λαού να θελήσει να προστατεύσει μαζί με τους κυβερνώντες τη νησίδα του πλούτου και τη δική της μικρή ευημερία, ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, ώστε να της αρέσει ένα αυταρχικό κράτος που στην ανάγκη θα προστατεύει το οχυρό Ευρώπη, στην ανάγκη και έξω από τα εδάφη της".

Γι' αυτό, ο αρθρογράφος συνιστά να μη συγκεντρώνεται ή να περιορίζεται η προσοχή των δημοκρατικών δυνάμεων στην απαρίθμηση των τρομοκρατικών πράξεων περιορισμένων ομάδων - χωρίς και να τις αγνοούν - όσο στις αιτίες που τις δημιουργούν. Γράφει: "Η καλύτερη συμβουλή στο σημερινό αντιφασισμό είναι να μη στοχεύει μοναδικά στις βλακώδεις ξυρισμένες κεφαλές. Θα πρέπει να προσέχει περισσότερο τους κυρίους με τα ψαροκόκαλα κοστούμια, τους απολογητές του νεοφιλελευθερισμού στις καθηγητικές έδρες και τους κυρίαρχους των ιδιωτικών καναλιών. Γιατί ο φασισμός του 21ου αιώνα απειλεί, από το κέντρο μιας κοινωνίας που προσκυνάει μια ολοκληρωτική οικονομία της αγοράς και θέλει να υποτάξει τα πάντα στο είδωλο του κέρδους".

Ετσι και αν ακούγονται, ήδη, έντονα και φωνές δεξιοφρόνων κυρίων, που κάτω από τη μάσκα του πατριωτισμού καταφέρονται κατά του ΕΥΡΩ, αυτό συμβαίνει, όχι γιατί αντίκειται στα λαϊκά συμφέροντα, αλλά γιατί, κατά τη γνώμη τους, η Γερμανία θα χαθεί μέσα στη Βαβυλωνία της πολυεθνικής ΕΕ, ενώ θα πρέπει να μείνει ένα ανεξάρτητο και δυναμικό κράτος στο κέντρο της ηπείρου.

Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ