Κλείνουν σε λίγο οχτώ μήνες από την υπογραφή της Συνθήκης του Αμστερνταμ, που χαρακτηρίστηκε από τους αρχιτέκτονές της σαν απάντηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις "προκλήσεις του 2000". Μπορεί αυτή η Συνθήκη, που συμπληρώνει την προηγούμενη του Μάαστριχτ, να μην εκπλήρωσε όλες τις προσδοκίες των εμπνευστών της, δεν παύει, όμως, να αποτελεί ένα μεγάλο και αποφασιστικό βήμα προς την "ομοσπονδιοποίηση" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κυριαρχία των κρατών - μελών και, πολύ περισσότερο, για τους εργαζόμενους.

Οχτώ, περίπου, μήνες μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Αμστερνταμ, ο ελληνικός λαός αγνοεί το περιεχόμενό της. Η κυβέρνηση, έχοντας απορρίψει το αίτημα για δημοψήφισμα, ετοιμάζεται να φέρει για κύρωση τη Συνθήκη στη Βουλή, όποτε αυτή το κρίνει σκόπιμο. Για να επαναληφθεί το σκηνικό του 1992, όταν η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων, εκτός του ΚΚΕ, έφερε μέσα στον Ιούλη τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και με συνοπτικές διαδικασίες την επικύρωσε (με τις ψήφους και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ). Παραδόθηκαν τότε οι Ελληνες εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός χειροπόδαρα δεμένοι στις πολυεθνικές και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Τότε ορισμένοι, κυρίως ο ΣΥΝ, προσπάθησαν να ισορροπήσουν, πατώντας σε δυο βάρκες, χρησιμοποιώντας την καραμέλα της "αναθεώρησης". Ετσι πίστευαν ότι μπορούν να καλύψουν, αφ' ενός, την πλήρη συμφωνία τους με τις βασικές επιλογές του Μάαστριχτ και να δημιουργήσουν, αφ' ετέρου, την αυταπάτη ότι δήθεν η Συνθήκη μπορεί να βελτιωθεί με την αναθεώρησή της.

Η αναθεώρηση, λοιπόν, έγινε στο Αμστερνταμ και το αποτέλεσμά της είναι ακόμη πιο αντιδραστικό. Αυτό προκύπτει ακόμη και διά γυμνού οφθαλμού, αφού στη νέα Συνθήκη ενσωματώθηκε η περιβόητη Συμφωνία Σένγκεν, αλλά και γιατί με μια σειρά θεσμικών αλλαγών καθιερώνεται η "Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων", όπου τα κράτη - μέλη χάνουν την ισοτιμία τους και αποκτούν δικαιώματα, ανάλογα με την οικονομική τους ισχύ, αργότερα και με την πληθυσμιακή τους δύναμη. Για να αποδειχθεί αυτό που εξαρχής έλεγε το ΚΚΕ, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση, των πολυεθνικών και της "νέας τάξης πραγμάτων", δεν επιδέχεται βελτιώσεις. Στον "παράδεισό" της, χωρά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, γιατί απ' αυτό φτιάχτηκε και γι' αυτό ολοκληρώνεται. Οι λαοί, οι εργαζόμενοι θα έχουν ελπίδα μόνο με την πάλη τους κατά των συνεπειών από την εφαρμογή των κυρίαρχων "κοινοτικών" επιλογών, με τον αγώνα τους για την ανατροπή αυτού του αντιδραστικού, αντεργατικού οικοδομήματος.

Ομως, ακόμη και τώρα, που για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού τα πράγματα έχουν ξεκαθαρίσει σ' ένα μεγάλο βαθμό, οι ίδιες δυνάμεις επιχειρούν και πάλι να θολώσουν τα νερά. Ηδη, στους κόλπους του ΣΥΝ αναπτύσσεται προβληματισμός για να ψηφίσουν οι βουλευτές του "λευκό". Υπολογίζουν, έτσι, ότι θα αποφύγουν να λογοδοτήσουν για τη συνενοχή τους, διατηρώντας όμως και τη συμφωνία τους για τις βασικές επιλογές και της Συνθήκης του Αμστερνταμ. Οι περιστάσεις, λοιπόν, δε χωρούν μισόλογα και οι Ελληνες εργαζόμενοι θα κρίνουν τους πάντες, ανάλογα με τις καθαρές απαντήσεις που θα δώσουν στα κρίσιμα ερωτήματα: "Ναι", ή "όχι" στο δημοψήφισμα, όπου οι Ελληνες πολίτες θα πουν τη γνώμη τους για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις συμπληρώσεις του Αμστερνταμ; "Ναι", ή "όχι" στη Συνθήκη;