"Δεν υπάρχουν επιθυμητοί ρυθμοί ανάπτυξης" μας είπε ο πρόεδρος της Κοινότητας Κομποτίου Αρτας, μιλώντας για το χωριό του. Η "κομψότητα" της έκφρασης δεν μπορεί όμως - και ούτε έχει την πρόθεση - να κρύψει την αλήθεια, που μόνο "κομψή" δεν είναι.

Η αιτία και σε αυτή τη γωνιά της χώρας δε θα μπορούσε να είναι άλλη από την κυβερνητική πολιτική, με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γιατί, παρά το γεγονός ότι σε αρκετά καφενεία στο οδοιπορικό μας στην Ηπειρο είδαμε και από μια παρέα Αλβανών μεταναστών, κανείς δε μας είπε πως φταίνε αυτοί για τη μιζέρια και την παρακμή της ελληνικής υπαίθρου. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να φταίνε οι μετανάστες για την έλλειψη αγροτικής υποδομής, για τα αφεντικά των εργοστασίων χυμοποίησης που "στύβουν" τους πορτοκαλοπαραγωγούς, για τη ρύπανση του Αμβρακικού, για τα χωριά που ερημώνουν;

"Καναδά" ονομάζουν την πεδιάδα τους οι αγρότες του Κομποτίου και της ευρύτερης περιοχής, θέλοντας να τονίσουν τον πλούτο της. Ωστόσο, οι "συγκρίσεις" σταματάνε εδώ. Σε δεκάρες - στην κυριολεξία - μετράνε οι πορτοκαλοπαραγωγοί το "κέρδος" των μόχθων τους. Τον πλούτο, τον μοιράζονται οι, μετρημένοι στα δάχτυλα, βιομήχανοι που βρίσκουν πρόθυμους "συνομιλητές" τις περίφημες "Ομάδες Παραγωγών", το νέο "φρούτο" της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

"Ο κάμπος της Αρτας είναι μέσα στον κόρφο του Θεού" θα μας πουν στην Ανέζα.Εκεί, που μετράνε τα σχολειά που κλείνουν και τον καιρό που έχουν να δουν γιατρό. Και στις Συκιές πουλάνε τα πορτοκάλια για να τα ξεφορτωθούν, παρά για να κερδίσουν. Ετσι κι αλλιώς, κανείς δε μιλάει για κέρδος εδώ πέρα.

Στην ίδια μοίρα με τους πορτοκαλοπαραγωγούς είναι και οι παραγωγοί της βρώσιμης ελιάς. Με χίλια ζόρια κρατάνε το συνεταιρισμό τους από τις επιθέσεις των εμπόρων και της τράπεζας. Μοναδική "διέξοδος" η Ιταλία, το διεθνές "σταυροδρόμι" της ελιάς, το παγκόσμιο "χωνευτήρι" του μόχθου χιλιάδων παραγωγών. Ενας μεταπρατικός μονόδρομος χωρίς καμία ασφάλεια ή εγγύηση για τον αγρότη, όπως θα μας πουν οι ίδιοι οι άνθρωποι του συνεταιρισμού.

Σε αυτή την εικόνα η κυβέρνηση είναι "ορατή"... διά της απουσίας της, αν και το κράτος είναι το μόνο από το οποίο οι αγρότες περιμένουν βοήθεια. Οχι λόγω κάποιας νεοελληνικής "φετιχοποίησης" του δημοσίου, αλλά γιατί γνωρίζουν πολύ καλά στο πετσί τους τι σημαίνει ιδιωτική "πρωτοβουλία" και εμπορικό "δαιμόνιο". Γι' αυτό απαιτούν κρατική παρέμβαση στις τιμές των αγροτικών προϊόντων προς όφελος του παραγωγού. Γι' αυτό απαιτούν έργα υποδομής στους κάμπους τους. Για να φύγουν οι... "εκσυγχρονιστικοί ψύλλοι" από τον "κόρφο του Θεού".