"Τα πορτοκάλια τα δίνουμε για να ξεγνοιάσουμε, όχι για να κερδίσουμε. Μπαίνουμε "μέσα"" ήταν τα πρώτα λόγια που ακούσαμε στο καφενείο των Συκεών.Ο Δημήτρης Σκουτέρης και ο Χρήστος Αντωνίου απαριθμούν το κόστος της παραγωγής: λίπασμα, ζιζανιοκτονία, κλαδέματα, ποτίσματα, συγκομιδή, φθορές, καύσιμα, αποστράγγιση. "Με τις φετινές τιμές είμαστε να φεύγουμε από δω" το συμπέρασμα. Οι έμποροι "πληρώνουν" με ακάλυπτες επιταγές. Το αφεντικό κάποιας εμπορικής εταιρίας με την επωνυμία "Πασχάλης", "βρίσκεται στο μέγαρό του στον Πειραιά και δε μας πλήρωσε ποτέ τη σοδειά του '96-'97 και τώρα είμαστε στα δικαστήρια".

Τα ίδια και στη Γραμμενίτσα.Ο Δημήτρης Παπασπύρου,αντιπρόεδρος της κοινότητας, θα μας πει ότι πολλές φορές οι παραγωγοί δεν πληρώνονται ούτε αυτή την εξευτελιστική τιμή των πορτοκαλιών. Τα ίδια και με την ελιά. Το Σεπτέμβρη του '97, 5.000 ελαιόδεντρα θα γίνουν στάχτη. Δεν είχε προϋπολογίσει χρήματα γι' αυτές τις ζημιές. θα πει το υπουργείο στις δεκάδες οικογένειες που επλήγησαν.

Πριν προλάβουν να συνέλθουν από την πυρκαγιά, το Νοέμβρη τους χτυπά πλημμύρα. Η κοινότητα έλαβε μόλις 300 χιλιάδες δραχμές και αυτές από τη νομαρχία, ενώ χρειάζονται τουλάχιστον 10 εκατομμύρια για την αποκατάσταση των ζημιών ειδικά στους αγροτικούς δρόμους. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η κοινότητα και οι κάτοικοι προσπαθούν από το 1994 να αμυνθούν απέναντι στη ΔΕΗ που θέλει να κατασκευάσει ένα νέο Κέντρο Υψηλής Τάσης μέσα στο χωριό δίπλα στο ήδη υπάρχον! Αυτό σημαίνει ότι από το χωριό θα περνάνε 400 χιλιάδες βολτ. Η κοινότητα αυτή τη στιγμή έχει προσφύγει στο ΣτΕ εναντίον της ΔΕΗ.

Η εικόνα που συναντήσαμε στο καφενείο - μπακάλικο του Μύτικα της Αρτας, με τους λιγοστούς ηλικιωμένους θαμώνες να κάθονται σε μισοφωτισμένα και άδεια τραπέζια, με φόντο ένα χωριό σχεδόν "φάντασμα", θα σοκάριζε ακόμη και υποψιασμένους περί της "εκσυγχρονιστικής ανάπτυξης". Ψαροχώρι κατά βάση, απ' τις 180 οικογένειες έμειναν 50. Κάποτε ψάρευαν 200 τόνους χέλι, τώρα μετά βίας οχτώ. Τα καβούρια αποτελούν πλέον παρελθόν για τη λιμνοθάλασσα της Λουγαρούς."Δε μας λογαριάζουν εμάς τους αγρότες"...

"Χάος. Το μέλλον αβέβαιο", θα μας πει ο Χαρίλαος Παναγιώτου,που στα 79 του χρόνια "αποζημιώνεται" για μια ζωή δουλιάς με 20 χιλιάδες σύνταξη. "Δεν μπορούμε να πάρουμε ένα πακέτο τσιγάρα, να πιούμε έναν καφέ... Τα γηρατειά είναι βαριά...".

Το αρδευτικό δίκτυο χρονολογείται από το 1952. Οι αγρότες πληρώνουν ενάμιση χιλιάρικο το στρέμμα για πότισμα "και δεν έχουμε να ποτίσουμε ούτε δυο φορές το μήνα". "Τα αυλάκια θέλουν ξήλωμα και φτιάξιμο από την αρχή" μας λέει ο Ξενοφών Παναγιώτου.Αναγκαστικά χρεώνονται για να φτιάξουν αρτεσιανά, αλλά το χαράτσι για τα "ποτιστικά" συνεχίζεται. Ακόμη κι αυτός που δεν ποτίζει πληρώνει, αλλά του κάνουν τη "χάρη" να δίνει δύο κατοστάρικα λιγότερα. Και να σκεφτεί κανείς πως κάποτε στην περιοχή γινόταν ρυζοκαλλιέργεια. Οσο για τους κτηνοτρόφους, κάνουν υπόμνημα για κτηνίατρο...

Οι νέοι ανύπαντροι. Ούτε δουλιά, ούτε σπίτι. Εκλεισαν ήδη δυο σχολειά και κινδυνεύει άλλο ένα. Μαθαίνουμε ότι ακόμη κι ο Μύτικας είχε κάποτε νηπιαγωγείο! Οσο για το Απόμερο,ο πρόεδρος της κοινότητας Φίλιππος Παππάς,που συμμετέχει στην κουβέντα, θα μας πει ότι εδώ και τρία χρόνια δεν έρχεται αγροτικός γιατρός...