Ανθεκτικά χρονικογραφήματα

Μόρφωση, ευρύτατη κουλτούρα, άριστη γνώση της γλώσσας και "έρωτας" για το μακραίωνο κάλλος και τα αποφθεγματικά "μεταλλεύματά" της. Μακρόχρονη, μαχόμενη σε έντυπα των αγώνων του λαού μας, δημοσιογραφική πείρα. Κυρίως, στοχαζόμενο, ορθής κρίσης, άγρυπνο δημοσιογραφικό "δαιμόνιο" αναζήτησης και αποκάλυψης της, συνήθως, κρυμμένης αιτίας και ουσίας των πραγμάτων, των φαινομένων και προβλημάτων του ανθρώπου και της κοινωνίας. Εντόπιας και ξένης. Μεγάλη ευαισθησία για τα ανθρώπινα. Ενασχόληση διαρκής, από την ΕΠΟΝίτικη νιότη του, με την ποίηση (λ.χ. οι στίχοι του για το ΕΠΟΝίτικο τραγούδι, σε μουσική Αργύρη Κουνάδη, "Στα νιάτα του αγώνα", το "Πέτα αητέ" για την Εθνική Αντίσταση). Κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό: θυμός για την αντιανθρώπινη, χαώδη αταξία της "νέας τάξης", για την καταστροφή της φύσης, για τα "μικρά" και "μέγιστα" δράματα των ανθρώπων και λαών (του δικού μας και άλλων, λ. χ. της Βοσνίας), για την ασυδοσία των κρατούντων στην ηλεκτρονική, αντι - επικοινωνιακή, κατ' ουσίαν, εποχή μας. Θυμός που προσδίδει στα κείμενά του ελκυστικά σχολιαστικό, αστραποβόλο "νεύρο" και στα ποιήματα, αναλόγως, λυρικό ή σατιρικό οίστρο. Με όλα αυτά τα "δομικά υλικά", είναι "χτισμένα" τα ποιήματα και χρονικογραφήματα του Γιώργου Τσαπόγα,με τον εύγλωττο, στο δεύτερο σκέλος του, τίτλο "Περιπλανήσεις στη νέα (α) ταξία".Το βιβλίο προλογίζει εύστοχα ο Αντώνης Ντρέκος - πρόεδρος της Επιτροπής Δημοψηφίσματος για το Μάαστριχτ - Αμστερνταμ - Σένγκεν (μέλος του ΔΣ της οποίας είναι ο Γ. Τσαπόγας). Αξιο αναφοράς είναι και το ταιριαστό στο βιβλίο, εξώφυλλο, με σχέδιο του 6χρονου Ορέστη, τη γέννηση του οποίου γιόρτασε ο παππούς του Γ. Τσαπόγας και μ' ένα πανανθρώπινης τρυφερότητας, ποίημα.

"Το χρονικογράφημα αποτελεί αντανάκλαση της πραγματικότητας και διαρκεί όσο ο βιολογικός κύκλος ορισμένων εντόμων, των "εφήμερων" (... ) ", γράφει εισαγωγικά ο Γ. Τσαπόγας. Αυτή είναι μια γενική αρχή για την αντοχή των χρονικογραφημάτων. Διαβάζοντας, όμως, κανείς τη μεγάλη, ευρηματική, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, θεματική ποικιλία των κειμένων και τα αισθαντικά ποιήματα του Γ. Τ., διαπιστώνει ότι το "εφήμερο" γίνεται ανθεκτικό στο χρόνο, όταν ο δέκτης - πομπός του μπορεί - αλλά και νιώθει χρέος του - με "μια εικόνα, ένα τραγούδι, ένα λουλούδι, το χαμομήλι", να αποδώσει "το διφορούμενο χαμόγελο της Τζοκόντα, αλλά και της Ολμπράιτ, το σαξόφωνο του Κλίντον, στη διαχρονική τους σχέση με τα ταπεινά και τα μεγάλα".

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ