Το θράσος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των επικεφαλής του οικονομικού της επιτελείου - που εμφανίζουν προκλητικά το μαύρο, άσπρο - έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Βαφτίζουν το ξεπούλημα στο ιδιωτικό κεφάλαιο της δημόσιας περιουσίας - που δημιουργήθηκε με τον ιδρώτα των Ελλήνων εργαζομένων - "εθνικό στόχο" και υποστηρίζουν πως αυτό γίνεται για το... καλό της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού. Σ' αυτό το μοτίβο κινείται η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης το τελευταίο διάστημα, που προσπαθεί - με τη βοήθεια της ΝΔ αλλά και άλλων συνοδοιπόρων της στο δρόμο προς το Μάαστριχτ - να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να μας πείσει πως η συγκεκριμένη πολιτική είναι φιλολαϊκή.

Στα πλαίσια αυτά εντάσσονται και οι αποφάσεις που πήρε προχτές το "μίνι" οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, για την εφαρμογή χρονοδιαγράμματος εκποίησης (μέχρι το 2000) 11 ΔΕΚΟ. Επιχειρήσεων, που προσφέρουν στον ελληνικό λαό, από νερό (ΕΥΔΑΠ) και πετρέλαιο (Ελληνικά Πετρέλαια) μέχρι υπηρεσίες μεταφορών - επικοινωνιών (τηλεφωνικές συνδιαλέξεις ΟΤΕ, λιμάνια, αεροδρόμια, διώρυγες) και τζόγο (Χρηματιστήριο, Ιππόδρομος). Με την ανακοίνωση του χρονοδιαγράμματος "αποκρατικοποιήσεων" ο Γ. Παπαντωνίου θέλησε να απαντήσει σε όλους εκείνους, που κατηγορούν την κυβέρνηση για "ατολμία" στην πολιτική του "λιγότερου κράτους". Δηλαδή, στους βιομήχανους και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες, στην ηγεσία της ΝΔ, στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών, στον ΟΟΣΑ, στο ΔΝΤ...

Αν στη δεκαετία του 1980 το τίμημα ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν η αποδιάρθρωση και παραγωγική υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας (έσβησαν οι τσιμινιέρες της Χαλυβουργίας και μείωσαν την παραγωγή τους ή και έβαλαν "λουκέτο" μια σειρά μεγάλα εργοστάσια στους κλάδους της αυτοκινητοβιομηχανίας (ΒΙΑΜΑΞ, ΝΑΜΚΟ, ΤΕΟΚΑΡ), της κλωστοϋφαντουργίας ("Πειραϊκή - Πατραϊκή", "Δουρίδας") κλπ., το τίμημα της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ θα είναι συνέχεια μεν της ενιαίας αυτής πορείας, όμως ταυτόχρονα διαφορετικό. Θα είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο και στις πολυεθνικές, όπου η άσκηση κοινωνικής πολιτικής από τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας θα αποτελεί "είδος πολυτελείας" και μόνο για όσους έχουν πολλά λεφτά. Και είναι φανερό ότι η κυβέρνηση Σημίτη προτίθεται, επίσης, να συνεχίσει "διά πυγμής και ροπάλου" και την καταστροφική πολιτική της παραγωγικής υποβάθμισης της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το βιοτικό επίπεδο των πλατιών λαϊκών στρωμάτων στο εγγύς και το απώτερο μέλλον.

Για όσους αναρωτιούνται, αν μπορεί να εμποδιστεί η ολοκλήρωση του μεγάλου πλιάτσικου που γίνεται στη δημόσια περιουσία, η απάντηση είναι ΝΑΙ. Ομως, για να μπει φρένο και ν' ανατραπεί η ακολουθούμενη πολιτική, δεν αρκεί, απλώς, η εκδήλωση φραστικής δυσφορίας. Θα πρέπει οι εργαζόμενοι - ανεξαρτήτως αν ψηφίζουν το ένα ή το άλλο κόμμα - να αντιδράσουν, τώρα, με τη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου πάλης. Στο μέτωπο κυβέρνησης - βιομηχάνων - πολυεθνικών και όσων υπηρετούν τη συγκεκριμένη αντιλαϊκή πολιτική, οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να αντιπαραθέσουν το δικό τους μέτωπο και να πουν τώρα το μεγάλο "ως εδώ και μη παρέκει"...