Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου η ΦΙΦΑ συνεδρίασε το 1946 στο Λουξεμβούργο και αποφάσισε το 4ο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 να γίνει στη Βραζιλία. Αφ' ενός, επειδή ήταν η σειρά της αμερικάνικης ηπείρου να διοργανώσει ένα Μουντιάλ, αφ' ετέρου δε, επειδή οι πληγές που άφησε ο πόλεμος στην Ευρώπη ήταν ακόμη ανοιχτές.

Οι "καριόκας" ήταν το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, όμως λογάριασαν χωρίς τον... ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν η Ουρουγουάη. Στο μεγάλο τελικό του "Μαρακανά", 200.000 Βραζιλιάνοι είδαν το όνειρο να μετατρέπεται σε εφιάλτη αν και ήθελαν μόνο μια ισοπαλία για να σηκώσουν το τρόπαιο (ο πρωταθλητής έβγαινε με βαθμολογία). Αν και προηγήθηκε η ομάδα τους, η "σελέστε" βρήκε το κουράγιο να αντεπιτεθεί και να πάρει τη νίκη και το δεύτερο τρόπαιο στην ιστορία της.

Το μεγάλο αστέρι του Μουντιάλ ήταν ο Χουάν Σκιαφίνο που έκανε μεγάλη καριέρα στη Μίλαν. Ξεχώρισαν ακόμα και ο επίσης Ουρουγουανός Αλσίντε Γκίτζια (ο χρυσός σκόρερ του δεύτερου γκολ στον τελικό), ο Σουηδός Λέναρντ Σκόγκλουντ, κορυφαίο αριστερό χαφ στην εποχή του, καθώς και ο πρώτος σκόρερ του θεσμού Βραζιλιάνος Μάρκες Αντεμίρ που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα 9 φορές.

Τα συστήματα που κυριάρχησαν ήταν το "ντιαγκονάλ" που εφάρμοσαν όλες οι λατινοαμερικάνες ομάδες (με ιδιαίτερη έμφαση στο στοιχείο του αιφνιδιασμού) και το παραδοσιακό WM που ακολούθησαν οι Ευρωπαίοι.

O ΤΕΛΙΚΟΣ: ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ - ΒΡΑΖΙΛΙΑ 2 - 1 (Σκιαφίνο 66', Γκίτζια 79 - Φριάκα 47').

Ουρουγουάη : Μάσπολι, Μ. Γκονσάλες, Τεχέρα, Γκαμπέτα, Βαρέλα, Αντράντε, Γκίτζια, Πέρες, Μίγκες, Σκιαφίνο, Μοράν.

Βραζιλία: Μπαρμπόσα, Αουσκούστο, Ζουβενάλ, Μπάουερ, Ντανίλο, Μπιγκόντε, Φριάκα, Ζιζίνιο, Αντεμίρ, Ζαϊρ, Τσίκο.