Η άγρια συντηρητική πολιτική της κυβέρνησης, του χτυπήματος των βασικών εργατικών κατακτήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου και ο αυταρχισμός, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενας αυταρχισμός, που εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως. Στο πολιτικό επίπεδο με την αδιαλλαξία των κυβερνώντων. Στους θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη, που βγάζει αντιαπεργιακές αποφάσεις "καρμπόν". Με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τα ρόπαλα και τα χημικά, εναντίον εργαζομένων. Στις επιχειρήσεις, ιδιωτικές και δημόσιες, όπου οι προϊστάμενοι τρομοκρατούν και εκφοβίζουν τους εργάτες.

Απαραίτητο αποκούμπι για την άσκηση μιας τέτοιας πολιτικής είναι ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός. Ολοι μαζί υπηρετούν ως "εθνικό καθήκον" τον λεγόμενο "ευρωπαϊκό προσανατολισμό" και την - πάση θυσία - επίτευξη του στόχου της ΟΝΕ. Ενός στόχου, που θα φέρει μεγαλύτερα δεινά για το λαό. Λογαριάζουν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς το λαό, που όπως πάντα, έτσι κι αυτή τη φορά θα ακολουθήσει το μόνο δρόμο που ξέρει. Το δρόμο του αγώνα, του μόνου ικανού δρόμου για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.