Συστηματικά την τελευταία δεκαετία καλλιεργείται η άποψη από τους "ρεαλιστές οικολόγους",ότι "στην οικονομία της αγοράς δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ απασχόλησης και περιβάλλοντος".Υποστηρίζουν, επίσης, ότι "τέτοιου τύπου διλήμματα θέτει μόνο η κομμουνιστική Αριστερά που είναι εκτός τόπου και χρόνου... ".Κι ακόμα ότι "μια φορολογική μεταρρύθμιση μπορεί να έχει θετικές επιδράσεις τόσο στην απασχόληση, όσο και στο περιβάλλον. ".

Ολα τα παραπάνω μπορούν να υποστηριχτούν μόνο εντός πανεπιστημιακών χώρων, όπου ο μονόλογος τείνει να κυριαρχήσει σε βάρος του διαλόγου. Οπου καλοταϊσμένοι καθηγητές - από τα ευρωπαϊκά προγράμματα - προσπαθούν με κάθε τρόπο και μέσο να αποδείξουν την υπεροχή του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας και να υποσχεθούν ως άλλοι μουλάδες ένα μελλοντικό παράδεισο, που θα μας εξασφαλίσουν οι νόμοι της αγοράς. Μόνο που οι μουσουλμάνοι και το Κοράνι μιλούν για την "άλλη ζωή" ενώ αυτοί το αφήνουν φλου... Οι εργαζόμενοι όμως που βιώνουν καθημερινά την καπιταλιστική βαρβαρότητα ξέρουν πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε διδάκτορα οικονομικών επιστημών, ότι είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν την εργατική τους δύναμη στους κατόχους των μέσων παραγωγής. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας συχνά δεν τους επιτρέπουν την πολυτέλεια (;) των περιβαλλοντικών ευαισθησιών. Οι ρεαλιστές οικολόγοι (μια πράσινη νεοφιλελεύθερη οπτική) στους οποίους εντάσσονται και αρκετοί δικοί μας "αστέρες",αφού κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα προφίλ που να πουλά, αποχώρησαν από το οικολογικό κίνημα, εξαργυρώνοντας την όποια ιδεολογία τους με κάποιες θέσεις συμβούλων. Σήμερα αρθρογραφούν, καταγγέλλοντας τις στρεβλώσεις τις αγοράς (sic) ως αιτίες της ανεργίας και των περιβαλλοντικών καταστροφών!!

Μάλιστα σωστά διαβάσατε. Φταίνε λένε οι διάφορες μονοπωλιακές δομές που ακόμα υπάρχουν. "Οι τιμές γης, εργασίας, κεφαλαίου δεν αντανακλούν το πραγματικό κοινωνικοοικονομικό και περιβαλλοντικό κόστος. Ετσι η τιμή του περιβάλλοντος είναι χαμηλή και δεν αντανακλά το κόστος εκμετάλλευσής του. Σ' αυτό συμβάλλει η υποφορολόγηση της ενέργειας και η μη φορολόγηση των φυσικών πόρων". Και συνεχίζουν επισημαίνοντας το υψηλό κόστος εργασίας και την επιβολή από τους "κακούς εργαζόμενους" στους "καλούς εργοδότες" της - πληρωμής τμήματος της κοινωνικής ασφάλισης... που κάποια στιγμή πρέπει να καταργηθεί (!), όπως και το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας των κερδών τους. Εκεί (λένε) βρίσκεται η ρίζα του κακού.Θέλετε τώρα μετά τη διάγνωση το φάρμακο; Εδώ και τώρα φορολογική μεταρρύθμιση που θα κάνει φτηνότερη την απασχόληση και ακριβότερους τους φυσικούς πόρους.Κι όλα (ως προς την απασχόληση και το περιβάλλον) θα λυθούν. Η μείωση του κόστους εργασίας που αποτελεί πλέον δόγμα για οργανισμούς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Διεθνής Τράπεζα, η Κεντρική Τράπεζα Γερμανίας κτλ. έρχεται να βρει και "πράσινους" υποστηριχτές, οι οποίοι έρχονται, βέβαια, σε πλήρη σύγκρουση με την τάση της κοινωνικής και ριζοσπαστικής οικολογίας που θεωρούν ότι οι μπαλωματικές λύσεις το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν σύγχυση στους εργαζόμενους κι ότι η μόνη λύση είναι η ανατροπή του συστήματος και η αντικατάστασή του με ένα άλλο που θα σέβεται το περιβάλλον και τον άνθρωπο, ο πλούτος δε θα είναι άνισα κατανεμημένος και τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στην κοινωνία κι όχι στους ιδιώτες.

Κι ενώ οι ρεαλιστές υποστηρίζουν ενθέρμως την κατάργηση των κοινωνικών παροχών, τη φορολόγηση της ενέργειας, τη νομή της γης και τη μείωση της φορολόγησης των κερδών, δε μας λένε ότι τα παραπάνω θα οδηγήσουν σ' ακόμα μεγαλύτερη ανισότητα, κάτι που φυσικά δεν τους απασχολεί. Οσο για το πρασίνισμα του φορολογικού συστήματος θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής, για να πιστέψει ότι μπορεί να εφαρμοστεί στις παρούσες συνθήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον ενεργοβόροι κλάδοι της βιομηχανίας έχουν προταθεί από την ΕΕ να απαλλαγούν από το φόρο ενέργειας (στα πλαίσια της υποτιθέμενης μείωσης του διοξειδίου του άνθρακα που ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου). Υπό την απειλή της μετεγκατάστασης σε άλλες χώρες οι πολυεθνικές κατορθώνουν να έχουν σε ομηρία (όταν δε βρίσκονται σε πλήρη συνεργασία, που είναι και το πιο συνηθισμένο) τις διάφορες χώρες, έτσι ώστε καμιά δεν αποτολμά να επιβάλει σοβαρούς περιβαλλοντικούς περιορισμούς. Μόνη λύση η ανάπτυξη ενός ισχυρού κινήματος που εκτός τις αμυντικές δραστηριότητες που θα αναπτύξει, ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος θα προσβλέπει σε μια ριζοσπαστική κοινωνικοοικονομική αλλαγή. Είναι βέβαιο ότι σε μια τέτοια πορεία οι ρεαλιστές οικολόγοι κάθε άλλο παρά θα συναινέσουν...

ΠΗΓΕΣ

- - - - -

1. "Δημοκρατία και Φύση" τ.2

2. Τ. Φωτόπουλος, "Ελευθεροτυπία" 23/11/96

3. Greenpeace, Οικονομία και Απασχόληση