Τον Νίκο Παπάζογλου και τη "νύμφη" του Θερμαϊκού, την πανέμορφη Θεσσαλονίκη, θα απολαύσουμε την Τρίτη από την εκπομπή της ΕΤ-1 "Επέστρεφε" στις 20.50. Το βασικό θέμα των εκπομπών που γράφει και σκηνοθετεί ο Λευτέρης Χαρωνίτης είναι η επιστροφή στη γενέθλια γη του κάθε καλεσμένου. Και μέσα από την "επιστροφή" οι θεατές γνωρίζουν τους δεσμούς της ζωής και της δημιουργικότητας. Δεσμοί ισχυροί, αλυσίδες φτιαγμένες από νοσταλγία, από αγάπη, από αθωότητα, δεσμοί που κρατούν αιχμάλωτο τον καλλιτέχνη με την πόλη του, δεσμοί που, ταυτόχρονα, τον απελευθερώνουν και τον αφήνουν να εκφράζεται καλλιτεχνικά. Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στα Λεμονάδικα της Θεσσαλονίκης το 1948 από γονείς πρόσφυγες κι από μωρό άκουγε ιστορίες για την καταστροφή, το κυνήγι και την προσφυγιά. Στα Λεμονάδικα έκανε παρέα με φτωχά παιδάκια που κοιμόντουσαν ανάμεσα στα καφάσια και έμοιαζαν να ήταν φύλακες της αγοράς. Τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια άναβαν φωτιά και λέγανε τρομερές, συναρπαστικές ιστορίες. Πρώτος του έρωτας ήταν η γνώση,η δασκάλα του που τον έμαθε να αγαπά τη μάθηση. Δεν υποτάχτηκε, όμως, ούτε άλλαξε πορεία στην επιμονή του πατέρα του να γίνει γιατρός ή δικηγόρος. Ηξερε το δρόμο που θα ακολουθούσε κι δρόμος αυτός ήταν ένα μελωδικό, φωτεινό μονοπάτι. Από το γυμνάσιο είχε αρχίσει να συγκροτεί μουσικές ομάδες κι αργότερα στο στρατό έγραψε τα πρώτα του τραγούδια και κατασκεύασε ένα τρίχορδο όργανο. Το "οργανάκι" όπως το βάφτισε ο ίδιος, ο οποίος έχει πια συνειδητοποιήσει ότι ακόμη κι αν η ζωή του δεν είναι "μουσική", οπωσδήποτε η μουσική θα είναι η ζωή του όλη. Ετσι από το 1972 ξεκινά δυναμικά και μπαίνει στο μελωδικό χώρο, στο δημιουργικό χώρο της σύνθεσης. Κατασκευάζει ένα στούντιο με την επωνυμία "Αγροτικό" και ασχολείται με την ηχογράφηση των τραγουδιών του. Εκείνη την εποχή γνωρίζει τον Διονύση Σαββόπουλο και του παίζει το τραγούδι "Ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι", τραγούδι που το είχε γράψει για το γάμο ενός φίλου του. Ο Σαββόπουλος ενθουσιάστηκε και τον πήρε στη χορωδία του δίσκου "Αχαρνής" και τραγούδησε με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Ξυδάκη και τους αδελφούς Κατσιμίχα. Ολοι μαζί το 1977 έγραψαν "Τα τραγούδια της γυφτιάς".

Ο Νίκος Παπάζογλου στην εκπομπή "Επέστρεφε" δε θα μιλήσει μονάχα για τη ζωή του και τη δουλιά, αλλά και για την πόλη που γεννήθηκε. Για τη φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης, που παίρνει το πρόσωπο της μάνας και γίνεται στοργική, αυταρχική, τρυφερή, κτητική, δίκαιη και άδικη, αλλά πάντα έτοιμη να του συντρέξει και να τον παρηγορήσει, όταν εκείνος το έχει ανάγκη. Η πόλη - μάνα έχει αλλάξει τρομακτικά, έχει γίνει αγνώριστη. Τα κτίρια που χρησίμευαν σαν φάροι, τα υπέροχα αρχοντικά σπίτια, οι γραφικοί δρόμοι, οι κήποι εξαφανίστηκαν. Η φυσιογνωμία του τόπου έγινε άχρωμη και άσχημη, ο κόσμος πια δεν ψαρεύει, δε σουλατσάρει, δε χαζεύει, δεν κουτσομπολεύει με καλοσύνη, δε φλερτάρει. Η γοητεία έσβησε, η μαγεία διαλύθηκε. Ομως εκείνος δεν την εγκατέλειψε ποτέ, εκεί ζει και καλλιεργεί τον μπαξέ του. Παντρεύτηκε το 1974 με τη Βαρβάρα, την εκλεκτή της καρδιάς του κι απέκτησαν δυο παιδιά. Μια κόρη που παίζει πιάνο και ένα γιο που παίζει, από ό,τι λένε, καταπληκτικά ηλεκτρική κιθάρα. Στο τέλος της εκπομπής ο καλλιτέχνης, όταν ρωτηθεί τι νιώθει σε μια συναυλία και πώς εισπράττει τον ηλεκτρισμό που διαχέεται στην ατμόσφαιρα, θα πει: "Είναι σα να βρίσκομαι σ' ένα γλέντι κι εγώ συμβαίνει να ξέρω τα λόγια και να τραγουδώ. Δε μου αρέσει να διατηρώ αποστάσεις με το κοινό με κάνει να μην αισθάνομαι καλά και να συμμετέχω συναισθηματικά. Αλλωστε αυτές οι στιγμές είναι για μένα μεγάλες στιγμές δημιουργίας".