"Περπατώ εις το δάσος όταν ο... Τζουμάκας δεν είν' εδώ...". Η παράφραση του γνωστού παιδικού παιχνιδιού φαίνεται ότι ταιριάζει στην περίπτωση του υπουργού Γεωργίας, Στέφανου Τζουμάκα,ο οποίος, εφαρμόζοντας την κυβερνητική πολιτική για τα δάση, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να καταθέσει το επόμενο χρονικό διάστημα στη Βουλή, γίνεται ο "κακός λύκος", που έχει βάλει στο μάτι το δασικό πλούτο της χώρας. Δείγμα της φιλοσοφίας που το διέπει είναι ότι περιέχει βασικά διατάξεις, οι οποίες αφορούν τους όρους κάτω από τους οποίους γίνεται οριστική παραχώρηση τίτλων κυριότητας δημοσίων, κυρίως, δασών και δασικών εκτάσεων σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Ακόμη όμως και σε περιπτώσεις που δεν αφορούν τη ρύθμιση απευθείας παραχωρήσεων, εισάγει άρθρα είτε επιχειρεί να ενεργοποιήσει διατάξεις προγενέστερων νόμων, ανοίγοντας το δρόμο για παραπέρα σωρεία αποχαρακτηρισμών.

Το χαρακτηριστικότερο άρθρο του είναι το 9ο, το οποίο αναγνωρίζει όλες τις καταπατήσεις και τις αλλαγές χρήσης που έγιναν σε δημόσιες και ιδιωτικές δασικές εκτάσεις πριν την ισχύ του Συντάγματος του 1975. Αναφέρει: "Δημόσια δάση και δασικές εκτάσεις, που καταστράφηκαν ή αποψιλώθηκαν από πυρκαγιά ή άλλη αιτία προ της ισχύος του Συντάγματος του έτους 1975 και κρίνεται αρμοδίως ότι προήγαγαν και συνεχίζουν να προάγουν την εθνική οικονομία και να εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, διατηρούν την υφιστάμενη χρήση. Τυχόν υφιστάμενες πράξεις, με τις οποίες κηρύχτηκαν αναδασωτέες εκτάσεις της ανωτέρω κατηγορίας, ανακαλούνται".Στις εκτάσεις αυτές συμπεριλαμβάνονται χιλιάδες στρέμματα δασικής γης, κύρια σε οικισμούς, σε περιαστικές και τουριστικές περιοχές, αλλά και σε μέρη όπου έχουν κτιστεί βιομηχανίες. Το γεγονός ότι το νομοσχέδιο σταματά στο 1975, οφείλεται στο ότι με την ψήφιση του υπάρχοντος Συντάγματος σταματούσε κάθε σχετική συζήτηση για αλλαγή χρήσης δασικών εκτάσεων, κάτι που αρχίζει όμως να "μπαίνει επί τάπητος" με το νομοσχέδιο, αλλά και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, ότι στο μέλλον θα φέρει και άλλο αντίστοιχο νομοσχέδιο για να καλύψει κι αυτούς που καταπάτησαν δασικές εκτάσεις μετά το 1975.

Στη συνέχεια το νομοσχέδιο παρέχει τη δυνατότητα ρύθμισης των εμπράγματων σχέσεων "με την καταβολή ειδικού τιμήματος ανερχομένου στα 25% της πραγματικής αξίας της έκτασης, εκτιμώμενης από τον οικείο οικονομικό έφορο βάσει των πλησιέστερων συγκριτικών στοιχείων".Με άλλα λόγια, όσοι κατέστρεψαν και καταπάτησαν δάση μπορούν με κάποιο μικρό τίμημα, σε σχέση με αυτά που έχουν αποκτήσει, να "βγουν λάδι".

Το άρθρο 1, παράγραφος 4 ορίζει ότι "με απόφαση του υπουργού Γεωργίας, που εκδίδεται εφάπαξ και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, καθορίζονται τα αναγκαία κριτήρια για το χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δάσους ή δασικής κατά τις διατάξεις του άρθρου 5 του Ν.998/79 (σ.σ. αφορά τα δάση)".Εδώ υπάρχει το ερώτημα, γιατί αυτά τα κριτήρια δεν αναφέρονται στο νομοσχέδιο. Ποιοι και με ποια συμφέροντα θα εισηγηθούν τι είναι δάσος; Σύμφωνα με πληροφορίες, η σχετική εισήγηση υπάρχει στο συρτάρι συμβούλου του υπουργού, μόνο που παραμένει κλειστή και φυλαγμένη για να χρησιμοποιηθεί εν ευθέτω χρόνω...

Μια "πονηριά" του νομοσχεδίου υπάρχει στο άρθρο 5,που προβλέπει πώς θα καταρτίζονται οι δασικοί χάρτες και τη διαδικασία με την οποία θα δημοσιοποιούνται, ώστε να εγείρονται αντιρρήσεις στο περιεχόμενό τους. Οι αντιρρήσεις θα κρίνονται από επιτροπή που θα διορίζει ο περιφερειάρχης. Το νομοσχέδιο προβλέπει τη συμμετοχή ενός δασολόγου, ενός γεωπόνου και ενός τοπογράφου - μηχανικού. Οι δυο τελευταίες ειδικότητες μπορούν να κάνουν φωτοερμηνείες, δεν έχουν τις γνώσεις όμως για να χαρακτηρίσουν μιαν έκταση δασική. Ανοίγεται έτσι κι άλλο ένα "παράθυρο" για τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων.

Με το άρθρο 11,στα διακατεχόμενα δάση παραχωρεί την κυριότητα στους διακατόχους. Διακατεχόμενα είναι τα δάση όπου το δημόσιο αμφισβητεί την κυριότητα σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα, αλλά τους επιτρέπει να τα καρπώνονται. Η παράγραφος 5 του άρθρου αυτού αναφέρει ότι άδειες κατάτμησης του υπουργείου Γεωργίας, που χορηγήθηκαν επί διακατεχομένων δασών και δασικών εν γένει εκτάσεων, ισχύουν εφόσον δεν έχουν ανακληθεί. "Η κυριότητα των τμημάτων, στα οποία κατατμήθηκαν οι ανωτέρω εκτάσεις, εφόσον περιήλθαν με νομίμως μεταγραμμένα συμβόλαια σε νομικά ή φυσικά πρόσωπα, είναι δυνατόν να αναγνωρίζεται στους διακατόχους ή στους νομίμους διαδόχους τους, υπό τον όρο ότι θα καταβάλουν τίμημα, που ορίζεται σε ποσοστό 25% της πραγματικής αξίας της έκτασης".Κανείς, φυσικά, δεν ενδιαφέρεται αν η δασική νομοθεσία απαγορεύει την κατάτμηση του δάσους. Αν ήθελε η κυβέρνηση, θα μπορούσε, ίσως, να παραχωρήσει οριστικά την εκμετάλλευση των καρπώσεων, η παραχώρηση όμως της κυριότητας τι άλλο σκοπό έχει πέραν της μελλοντικής αλλαγής της χρήσης τους;

Την ίδια τακτική ακολουθεί και με τα ρητινευόμενα δημόσια δάση.Το άρθρο 12 παραχωρεί την κυριότητα σε όσους είχε παραχωρηθεί το δικαίωμα ρητίνευσης "...εφόσον δεν ανακλήθηκαν μεταγενέστερα τα παραχωρητήρια, θεωρούνται ότι έγιναν κατά πλήρες δικαίωμα κυριότητας και διαχειρίζονται όπως και τα λοιπά δάση".Τα δάση αυτά βρίσκονται σε χαμηλά υψόμετρα και κοντά σε κατοικημένες περιοχές της Αττικής,της Κορινθίας,της Εύβοιας και της Χαλκιδικής.Σήμερα, που η ρητινοσυλλογή ως οικονομική δραστηριότητα φθίνει, τι νόημα έχει η παραχώρηση της κυριότητας; Στις περιοχές αυτές η αξία της γης είναι μεγάλη και η εκχώρηση τίτλων ουσιαστικά λειτουργεί ως κίνητρο υπέρ της αλλαγής της χρήσης τους.

Το άρθρο 15 (προσωρινές - οριστικές παραχωρήσεις δασικών εκτάσεων) συνεχίζει στην ίδια λογική. Με την παράγραφο 1 "αξιοποιούνται" οικιστικά εκτάσεις δημόσιων δασών και δασικών εκτάσεων, που είχαν παραχωρηθεί για γεωργική χρήση. Παρότι απαγορευόταν η αλλαγή χρήσης, πολλές από αυτές γίνανε οικόπεδα. Με το νομοσχέδιο "είναι δυνατή η οικιστική αξιοποίηση των εκτάσεων κατά τις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις, με την προϋπόθεση ότι θα καταβληθεί τίμημα ίσο με το 25% της πραγματικής αξίας τους".

Η παράγραφος 2 προβλέπει και για τις δασικές εκτάσεις που παραχωρήθηκαν προσωρινά και για τις οποίες δεν είχαν εκδοθεί οριστικά παραχωρητήρια. Σε πολλές από αυτές γίνανε ιδιοκτησιακές πράξεις και τώρα παραχωρούνται οριστικά.

Σύμφωνα με την παράγραφο 4 παραχωρούνται οριστικά δημόσιες δασικές εκτάσεις που παραχωρήθηκαν προσωρινά πριν την ισχύ του Ν.998 για ανέγερση κατοικίας και δεν είχε πραγματοποιηθεί ο σκοπός της παραχώρησης. Οι εκτάσεις αυτές δίνονταν αντί τιμήματος. Πολλοί τις είχαν πουλήσει χωρίς να έχουν οριστικό παραχωρητήριο.

Η παράγραφος 9 του άρθρου 17 αλλάζει διατάξεις του Ν.998/1979. Ετσι "οριστικά συμβόλαια αγοράς ιδιωτικών δασών και δασικών εκτάσεων από οικοδομικούς συνεταιρισμούς ή από μέλη εγκεκριμένων οικιστικών σωματείων, που συντάχτηκαν μέχρι την έναρξη ισχύος του παρόντος, θεωρούνται ισχυρά".Στην περίπτωση αυτή καθίστανται ισχυρά, συμβόλαια των οποίων αμφισβητούνταν, για διάφορους λόγους, οι τίτλοι κυριότητάς τους από το δημόσιο. Επίσης η παράγραφος 10 επιτρέπει να κτιστούν δάση και δασικές εκτάσεις οικοδομικών συνεταιρισμών "επιστρατεύοντας" ένα αμφισβητούμενο όργανο, το Συμβούλιο Δημοσίων Εργων.Οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί στην Ελλάδα είναι 140 και αριθμούν χιλιάδες μέλη που ψηφίζουν.

Με το προτεινόμενο νομοσχέδιο εισάγεται νέο σύστημα ρυθμίσεων που οδηγεί στον καθορισμό του δασικού χώρου. Θεσπίζονται σύντομες διαδικασίες κρίσης όσον αφορά την εξέταση του χαρακτήρα των καταγραφόμενων δασικών εκτάσεων και την εξέταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος τους, για την οποία αρμόδια καθίστανται τα τακτικά δικαστήρια που δικάζουν με σύντομη ειδική διαδικασία. Ομως η εμπειρία έχει δείξει ότι στην πράξη τα τακτικά δικαστήρια χωρίς να έχουν αρμοδιότητα, παρεμβαίνουν και στην εξέταση του χαρακτήρα των εκτάσεων, που αποτελεί αρμοδιότητα της Δασικής Υπηρεσίας. Ετσι η τελευταία παρακάμπτεται.