Στον απόηχο της χειμερινής περιόδου, ο νεοσύστατος και άστεγος θίασος "Φάος", του ταλαντούχου ηθοποιού Ηλία Ασπρούδη,παρουσίασε για λίγες μόνο βραδιές στο θέατρο "Σημείο", το νέο, πολύ ενδιαφέρον και θεματολογικά και μορφολογικά πολύ αξιόλογο έργο, του Γιάννη Λυρίτη "Οι επισκέπτες".Εργο, που, από μια καλή συγκυρία, παρουσιάζει κάποια συγγενικά στοιχεία με την "Επιστροφή των Τσε" του Γιάννη Χρυσούλη, με το οποίο έκλεισε το χειμώνα του ο θίασος "Σημείο". Ο Λυρίτης, σε πολύ πιο ορθό ιδεολογικό δρόμο, χειρίζεται το θέμα της "εισβολής" στο οικογενειακό περιβάλλον ή στο ψυχολογικό και συνειδησιακό χώρο ενός ατόμου ή ατόμων, που, κατά το φαίνεσθαι, συμβιούν με απόλυτη αμοιβαιότητα ανυπόκριτης αγάπης, με αλήθεια, με αλληλοσεβασμό, με τήρηση των ηθικών και, γενικότερα, των ανθρώπινων αξιών. Ο Λυρίτης, με εύρημα μια διπλή βίαιη εισβολή (μία σε κάθε πράξη του έργου), στήνει ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και αποκαλύψεων της αφετηριακής συνειδησιακής, ηθικής και ψυχοπνευματικής "υποδομής" και λειτουργίας του μεγαλοαστικού και μικροαστικού χώρου, αποκαλύπτοντας τις συνέπειες της "συγγένειάς" τους, επί της κοινωνίας.

Η πρώτη εισβολή γίνεται στο σπίτι ενός μεγαλοαστικού ζεύγους. Τρία ανθρωποειδή "τέρατα" εισβάλλουν στο σπίτι του ζεύγους και βίαια, άνευ όρων, συντρίβουν τα κατά αστική συνθήκη ψεύδη. Ξεγυμνώνουν αρχικά τις ενοχές, τους συμβιβασμούς, την υποκρισία του άνδρα, βγάζοντάς του τη μάσκα του φαίνεσθαι, ώστε να φανεί το είναι του μπροστά στη γυναίκα του. Κι ύστερα έρχεται η σειρά της συζύγου για να αποδειχθούν τα δικά της ψεύδη, οι ενοχές και η μοιχός σχέση της με άλλον άνδρα. Μια δραματική συνειδησιακή αλληλοαποκάλυψη, που δεν μπορεί όμως και να τους καθάρει, αφού στα απόκρυφα της συνείδησής τους υπάρχει ο "εισβολέας" και στα βάθη της φύσης τους η βία. Ετσι, οι ρόλοι αντιστρέφονται στη δεύτερη πράξη. Το ζευγάρι, μεταμορφωμένο, επίσης, σε δύο ανθρωποειδή τέρατα, θα εισβάλει στο οικογενειακό, "φιλήσυχο" μικροαστικό περιβάλλον των τριών πρώτων "εισβολέων", για να αποκαλυφθεί, επίσης, ο συντηρητισμός, η υποκρισία, οι ενοχές, η κενότητα λόγου και τρόπου ζωής τους.

Ο συγγραφέας, ουσιαστικά, καταγγέλλει την αστική και μικροαστική τάξη για την ενδημούσα βία, τον απανθρωπισμό, την υποκρισία, την παρακμή της κοινωνίας των ανθρώπων. Το έργο του, πέρα από το δραματουργικό ενδιαφέρον του, αποτελεί μια κραυγή καταγγελίας και προειδοποίησης για τη μεταδοτικότητα της κοινωνικής μας "νόσου". Και αυτή του την καταγγελτική κραυγή μορφοποίησε και αισθητοποίησε με ευαισθησία, φαντασία και ευρηματικότητα στις μεταμορφώσεις των ρόλων, αλλά και με αίσθηση του μέτρου η σκηνοθεσία του Ηλία Ασπρούδη (πρόκειται για τη δεύτερη και ελπιδοφόρα σκηνοθετική του εμφάνιση), ο οποίος επιμελήθηκε και το σκηνικό χώρο. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η υποβλητική μουσική του Γιώργου Φακανά,εκφραστική η κίνηση που δίδαξε ο Πάνος Μεταξόπουλος και ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του Πάνου Παπανικολάου.Οι πέντε ηθοποιοί της διανομής Νίκος Σιδέρης, Αντώνης Πάλλης, Σοφία Κακαρελίδου, Χρήστος Συριώτης και η νέα, εκφραστικότατη και εύπλαστη στις μεταμορφώσεις της, Κατερίνα Κούτα,κατέθεσαν το καλύτερο των δυνατοτήτων τους.

Στο Ηρώδειο έδωσε την πρεμιέρα του το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Σερρών, με την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή. Καιρός είναι πια να δίνεται το ρωμαϊκό θέατρο και σε θέατρα της περιφέρειας, ώστε να αμιλλώνται επί ίσοις όροις με τις κρατικές και τις καταξιωμένες στο αρχαίο δράμα επιχορηγούμενες σκηνές. Μέχρι τώρα, τα ΔΗΠΕΘΕ αντιμετωπίζονταν ως δευτεροκλασάτοι θίασοι, με μη "φιρμάτους" ηθοποιούς και γι' αυτό έμεναν εκτός των τειχών των επίσημων φεστιβάλ. Το καλό παραστασιακό αποτέλεσμα ορισμένων ΔΗΠΕΘΕ, τα τελευταία χρόνια, έφτασε και μέχρι τα βαρήκοα ώτα του ΕΟΤ, που έναντι αδρού καθημερινού ενοικίου και ίσως υπολογίζοντας αν υπάρχει ή όχι κάποιος γνωστός ηθοποιός στη δύναμη ενός θιάσου, αρχίζει να παραχωρεί το Ηρώδειο και σε ΔΗΠΕΘΕ, παρό,τι δεν είναι οι φίρμες, αλλά πολλοί άλλοι παράγοντες που εγγυώνται ή όχι τη θεατρική ποιότητα.

Το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών διέθετε ορισμένους παράγοντες ποιότητας. Πρώτον, την πιστή, κυριολεκτική, ποιητικά καθάρια, εύληπτη και από τον πιο ανίδεο θεατή μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη,μετάφραση που χρησιμοποιήθηκε και στο παλιότερο ανέβασμα της "Αντιγόνης" από το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Δεύτερον, είχε για σκηνοθέτη τον έμπειρο και μετρημένο Κώστα Μπάκα (ο ίδιος ανέβασε την τραγωδία στην Καλαμάτα). Διέθετε την άξια μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη (με μουσική του ήταν και η "Αντιγόνη" του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας) και την εμπειρότατη, ασκημένη στο μέτρο της παράδοσης του Εθνικού Θεάτρου, Ντόρα Τσάτσου για τη χορογραφία. Και, ακόμα, τον κατ' επανάληψη επιβεβαιωμένο ως αξιότατο για το τραγικό είδος ηθοποιό, Στέφανο Κυριακίδη,την άξια Φιλαρέτη Κομνηνού και μερικούς ακόμα καλούς ερμηνευτές.

Κι ενώ είχε όλες αυτές τις καλές προδιαγραφές, η μετρημένη και λιτή παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ σκηνοθετικά έμοιαζε επανάληψη της άλλης, κουρασμένη, ελλειμματική, χωρίς φλόγα τραγικού γένους, την οποία άναβε μόνο και διαρκώς μόνος ο Στέφανος Κυριακίδης (Κρέων) με τον κυρίαρχο, δυναμικό, αλλά και με μέτρο λόγο του, με την τραγική πτώση του. Η Φιλαρέτη Κομνηνού ερμήνευσε μια πολύ "εκλογικευμένη", πολύ "αποφασισμένη", πολύ "έτοιμη" να πεθάνει και γι' αυτό χωρίς εξάρσεις Αντιγόνη. Λαϊκή αμεσότητα και κωμικά υπογραμμισμένος ήταν ο φύλακας του καλού ηθοποιού Χρήστου Μωραϊτη.Καλές ερμηνείες κατέθεσαν οι Μάνος Ζαχαράκος (Αίμονας) και Κώστας Τερζάκης (εξάγγελος). Θετική ήταν η προσπάθεια και των Μαρία Δρακοπούλου, Γιώργου Σίσκου, Χαριτίνης Καρόλου και των ηθοποιών του Χορού.

ΘΥΜΕΛΗ