Η αδυναμία της Αθήνας να βγει από τη "σφικτή αγκάλη" της αμερικανικής διπλωματίας, αποτελεί το συμπέρασμα των όσων είπε την περασμένη Κυριακή σε ραδιοφωνική εκπομπή του "902" ο υφυπουργός Αμυνας Δ. Αποστολάκης.

Ο Δ. Αποστολάκης, όταν ρωτήθηκε πώς εξηγείται η Ελλάδα να είναι σύμμαχος με κάποια χώρα που ο πρόεδρός της είναι αφερέγγυος, όπως είπε για τον Πρόεδρο Κλίντον ο Θ. Πάγκαλος, υποστήριξε:

"Αντιλαμβάνεστε ότι μέσα σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, μέσα σε λίγα λεπτά δεν μπορούμε να αναλύσουμε τους παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν τις συμμαχίες σε έναν κόσμο. Θα έλεγα μόνο βέβαια ότι κανένας δεν μπορεί να αποξενωθεί από το τι γίνεται γύρω στον κόσμο. Οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή είναι μία παγκόσμια δύναμη όπως είναι και η Ρωσία, όπως είναι και η ΕΕ και κανένας θα πρέπει να το σκεφτεί πάρα πολύ πριν ξεκινήσει να σπάσει τους δεσμούς... Αλλά οι παράγοντες που επηρεάζουν τις σχέσεις και τον τρόπο και το πόσο και την ποιότητα των σχέσεων είναι πολλοί και δεν μπορούμε να τους αναλύσουμε αυτή τη στιγμή".

Εδώ και δυο δεκαετίες, ρωτήθηκε στη συνέχεια ο υφυπουργός, διαμορφώνεται μια εικόνα που δημιουργεί την αυταπάτη ότι οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ειλικρινείς υπερασπιστές του διεθνούς δικαίου. Μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα μας, με την έννοια ότι θα αλλάξουν τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή που είναι αυτά που καθορίζουν τα συμφέροντά τους και τη συμπεριφορά τους;

Αυτό, απάντησε ο Δ. Αποστολάκης, είναι βέβαιο, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα πράγματι είναι εντελώς ρευστά. Μπορεί οι στόχοι να είναι πάγιοι αλλά οι διαδικασίες προσέγγισης προς τους στόχους να μεταβάλλονται συνεχώς και αυτό συμβαίνει και σε μας. Επομένως οι ΗΠΑ οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να αλλάξουν όχι μόνο τώρα. Αλλα το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι πώς εμείς θα πείσουμε τους συμμάχους, ή τους φίλους ή με όποιους εν πάση περιπτώσει είμαστε σε επαφή, ότι τα δικά τους συμφέροντα ταυτίζονται με τους στόχους της δικής μας εξωτερικής πολιτικής. Τότε θα τους έχουμε σύμμαχους στην προσπάθεια να επιτύχουμε εμείς τους στόχους μας. Προφανώς αυτή την περίοδο και το έχουμε δει και στην Ευρώπη, δε θέλουν να δυσαρεστήσουν την Τουρκία για λόγους επίσης δύσκολο να αναλυθούν αλλά γνωστούς. Τη θεωρούν έναν παράγοντα στην περιοχή. Γειτνιάζει με τα πετρέλαια, γειτνίαζε παλιότερα με την ΕΣΣΔ. Και τα αποτελέσματα της εκτίμησης των ξένων τα υφιστάμεθα και εμείς.

Οταν ο υφυπουργός Αμυνας ρωτήθηκε γιατί η Ελλάδα, αφού πιέζεται ασφυκτικά, δεν μπλοκάρει τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, είπε:

Οπου η ταύτιση των μικρότερων δυνάμεων υπάρχει με τους στόχους αυτών που κυριαρχούν στο παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι, τότε οι στόχοι είναι πολύ εύκολο να επιτευχθούν. Αυτό είναι μία άποψη που δεν είναι εντελώς απορριπτέα. Αλλά δεν μπορείς με αρνητικό τρόπο να επιτύχεις διότι ο στόχος μας δεν είναι εμείς να τους στριμώξουμε. Ο στόχος μας είναι εμείς να επιτύχουμε να διατηρηθεί η ειρήνη και η σταθερότητα στην περιοχή, να πειστεί η Τουρκία να συμφωνήσει, εν πάση περιπτώσει να βοηθήσει σε μία λύση στο κυπριακό πρόβλημα. Η άρνηση μόνο, εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι ένας λόγος. Βέβαια, το να φέρνεις αντιρρήσεις σε ορισμένα πράγματα γιατί πιστεύεις ότι δεν είναι σωστά, αυτό είναι μια άλλη διαδικασία. Η δε νέα δομή του ΝΑΤΟ είναι ένα πολύ πολύπλοκο σύστημα που η απλή άρνηση δε σε φέρνει σε σύγκρουση μόνο με τις ΗΠΑ. Σε φέρνει και σε σύγκρουση με την Ιταλία πιθανόν, με την οποία ταυτίζονται οι στόχοι σου, με το Βέλγιο με το οποίο συμβαδίζεις. Το ΝΑΤΟ δεν είναι μία δύναμη, μία χώρα συγκεκριμένη, είναι 16 χώρες. Δεν είναι μία χώρα που στη συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να μη βρισκόμαστε σε δυσαρμονία. Αλλά είναι ένα σύνολο κρατών και δυσαρεστούμαστε συνολικά. Αν δυσαρεστείς έναν δυσαρεστείς και τους υπολοίπους.