"Καταβύθιση της οδού Ακαδημίας... πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου... να φυτεύεται ένα δέντρο για κάθε παιδί που γεννιέται... με ευθύνη του Δήμου και αποκλειστική ανάληψη της δαπάνης θα φυτευτούν οι ταράτσες των πολυκατοικιών... υπογειοποίηση της υπάρχουσας γραμμής ηλεκτρικού στις πυκνοκατοικημένες περιοχές από Ανω Πατήσια μέχρι Πετράλωνα... επίλυση του προβλήματος σχολικής στέγης με βάση τις πολεοδομικές μελέτες του Δήμου ως το 1995 και κατάργηση της διπλής βάρδιας".

Κι, όμως, τα παραπάνω δεν αποτελούν δημαγωγικές, ψηφοθηρικές εξαγγελίες της εποχής των "βλαχοδημάρχων", με εξόφθαλμο στόχο την προκλητική παραπλάνηση των λαϊκών μαζών. Ανήκουν στην εποχή των "ανεξάρτητων" και "υπερκομματικών" δημάρχων, με χαρακτηριστικό εκπρόσωπό της τον δήμαρχο Αθηναίων Δ. Αβραμόπουλο. Από το προεκλογικό πρόγραμμα του Αβραμόπουλου είναι παρμένα τα παραπάνω μεγαλεπήβολα σχέδια, τα οποία, εκτός των άλλων, χρησιμοποίησε για να υφαρπάξει τη λαϊκή ετυμηγορία.

Φυσικά, τώρα δεν τολμά να κάνει κανένα "απολογισμό πεπραγμένων", ιδίως σε σχέση με όσα υποσχόταν το 1994, ακριβώς γιατί θα καταδειχτεί το μέγεθος της εξαπάτησης των ψηφοφόρων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι δημότες της Αθήνας δε θα ζητήσουν "λογαριασμό". Και, βέβαια, δεν πρόκειται να σώσουν τον Δ. Αβραμόπουλο οι "άριστες δημόσιες σχέσεις" με τα αφεντικά των ΜΜΕ και η λάμψη από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα στην πλατεία Συντάγματος...

Χρειάζεται, μάλλον, να φρεσκαριστούν στη λαϊκή μνήμη, ορισμένες από τις πιο θεαματικές και τζογαδόρικες υποσχέσεις του Δ. Αβραμόπουλου, τις οποίες περιέφερε τότε από κανάλι σε κανάλι για να δικαιώσει τον, επίσης, βαρύγδουπο τίτλο του προγράμματός του "για μια Αθήνα με περισσότερο φως".

Οι υποσχέσεις αυτές καταγράφονταν στο πρόγραμμα, κάτω από τον τίτλο "θέσεις μάχης", ακριβώς για να αποδειχθεί ότι πρόκειται για θέσεις απάτης και κοροϊδίας των κατοίκων της Αθήνας.

Ας ξεκινήσουμε από το όραμα του δημάρχου για "πράσινο παντού". Αντιγράφουμε από το προεκλογικό πρόγραμμα του 1994: "Ανάπλαση του Ελαιώνα και δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου, προστασία και ανάδειξη των ρεμάτων, ιδιαίτερα του Ποδονίφτη και του Προφήτη Δανιήλ, επιμονή στην απομάκρυνση των στρατοπέδων, να φυτεύεται ένα δέντρο για κάθε παιδί που γεννιέται, με ευθύνη του Δήμου και αποκλειστική ανάληψη της δαπάνης θα φυτευτούν οι ταράτσες ιδιαίτερα των πυκνοδομημένων κεντρικών περιοχών". Και ακόμα.

"Δημιουργία δεντροστοιχιών σε όλους τους δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας για λόγους ηχοπροστασίας, να φυτευτεί ένα δέντρο ανά δύο θέσεις στάθμευσης στους μικρότερους δρόμους, στα σχολεία να δεντροφυτευτεί τουλάχιστον το 30% των προαυλίων". Δε σταματά εδώ. Πράσινο παντού: "Στην περίμετρο των εργοστασίων, στις αυλές των νοσοκομείων, στους σταθμούς των τρένων και των υπεραστικών λεωφορείων, αποκατάσταση του Πάρκου Ελευθερίας (σ.σ. το 'πε και το 'κανε...), η απομάκρυνση του Β Νεκροταφείου και η μετατροπή του σε Πάρκο σε σύνδεση με τον Ποδονίφτη, η ολοκλήρωση του Αττικού Αλσους στα Τουρκοβούνια, η φύτευση του Λόφου Κυνοσάργους, η ολοκλήρωση του υπερτοπικού πάρκου στο Γουδί". Είδατε εσείς τίποτα από αυτά; Το μόνο "πράσινο" στην πολιτική του Αβραμόπουλου ήταν το ...πράσινο που έβαλε, στηρίζοντας τις αντιλαϊκές επιλογές της κυβέρνησης Σημίτη. Το πράσινο που ξεχωρίζει και την κυβερνητική υποψήφια Μ. Δαμανάκη...

Ας πάμε στο κεφάλαιο "μεγάλα έργα". Αντιγράφουμε: "Τα μεγάλα έργα που θα προωθήσουμε είναι το αρχαιολογικό πάρκο, η καταβύθιση των σιδηροδρομικών έργων στις οδούς Ιωνίας, Κωνσταντινουπόλεως και Θεσσαλονίκης, η καταβύθιση της οδού Ακαδημίας, η πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου.

Στο ίδιο "πακέτο", περιλαμβάνεται η αναδιάρθρωση της Αθήνας σε γειτονιές και συνοικίες, "για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την αποξένωση, την απάθεια και την αδιαφορία", όπως ανέφερε το πρόγραμμα. Εδώ έχουμε παρεμβάσεις σε δύο επίπεδα, την πολεοδομική ανάπλαση των γειτονιών της Αθήνας και την κοινωνική.

Στην πρώτη, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται: 1. Δημιουργία Γκαράζ Γειτονιάς "για την απελευθέρωση του οδοστρώματος από την παρούσα στάθμευση αυτοκινήτων". 2. Οργάνωση Δικτύου Πεζοδρόμων - Πρασίνου - Παιδότοπων. 3. Θεσμοθέτηση Χρήσεων Γης με απομάκρυνση των ενοχλητικών δραστηριοτήτων. 4. Εξασφάλιση της απαραίτητης Κοινωνικής Υποδομής (Παιδικοί Σταθμοί, Σχολεία, Κέντρα Υγείας, Πολιτιστικό Κέντρο, Αθλητικές εγκαταστάσεις) με δέσμευση των αδόμητων οικοπέδων και εκμετάλλευση του υφιστάμενου παραδοσιακού πλούτου.

Στις παρεμβάσεις για την "κοινωνική ανασυγκρότηση" των γειτονιών της Αθήνας, περιλαμβάνονται η δημιουργία Κέντρου Γειτονιάς, Τοπικού Πολιτιστικού Κέντρου, Κέντρου Υγείας - Πρόνοιας και Κέντρου Τρίτης Ηλικίας - Λέσχης Φιλίας, καθώς και η πλαισίωση των παραπάνω εγκαταστάσεων με εξειδικευμένο προσωπικό και εθελοντικές ομάδες. Χρειάζονται σχόλια;

"Πλούσιο" ήταν το πρόγραμμα για την "εξαφάνιση" του νέφους σε συνδυασμό με το κυκλοφοριακό. Εχουμε και λέμε: "Σύσταση κλιμακίου ελέγχου της βιομηχανίας καυσίμων, των κεντρικών εγκαταστάσεων θέρμανσης - ψύξης και οχημάτων. Κεντρικές εγκαταστάσεις τηλεθέρμανσης (παραγωγής ζεστού νερού χρήσης και θέρμανσης). Αμεση τοποθέτηση καπνοσυλλεκτών στους σημαντικούς συντελεστές της παραγωγής του νέφους, τα λεωφορεία, τα στρατιωτικά οχήματα και τα φορτηγά".

Στο Κυκλοφοριακό: "Οργάνωση ενός ιεραρχημένου συστήματος μαζικών μεταφορών, την αποθάρρυνση της χρήσης ΙΧ και τη δημιουργία τοπικών και περιφερειακών χώρων στάθμευσης. Υλοποίηση της Α φάσης του δικτύου τραμ. Υπογειοποίηση της υπάρχουσας γραμμής ηλεκτρικού στις πυκνοκατοικημένες

περιοχές από Ανω Πατήσια μέχρι Πετράλωνα. Ολοκλήρωση του εκσυγχρονισμού του στόλου των λεωφορείων και απομάκρυνση των αφετηριών τους από το κέντρο της Αθήνας". Το χαράτσι για τη στάθμευση - το μόνο έργο που έκανε - δεν το είχε εξαγγείλει, αλλά αυτό είναι "λεπτομέρεια"....

Ιδιαίτερα γενναιόδωρος ήταν ο Δ. Αβραμόπουλος προς τη νεολαία, στην οποία τα έδωσε όλα εδώ και τώρα! Δηλαδή, "Γραφείο Πληροφόρησης για θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού και σπουδών στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Γραφείο Εύρεσης Εργασίας για εποχιακές εργασίες, αλλά και για μόνιμη απασχόληση στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα!

Προγράμματα χαμηλότοκων δανείων για σπουδές και έναρξη σταδιοδρομίας".

Δε δίστασε, βέβαια, να παίξει και με τον πόνο των γονέων των μαθητών που ταλαιπωρούνται με τις διπλοβάρδιες στα σχολεία. Ετσι, δε δυσκολεύτηκε να υποσχεθεί "επίλυση του προβλήματος σχολικής στέγης με βάση τις πολεοδομικές μελέτες του Δήμου ως το 1995 (!) και κατάργηση της διπλής βάρδιας"! Ακόμα "ριζική αρχιτεκτονική ανάπλαση των σχολικών κτιρίων", καθώς και "εξοπλισμό των σχολικών κτιρίων με κλειστά γυμναστήρια, βιβλιοθήκες, ειδικές αίθουσες και αίθουσες πολλαπλών χρήσεων".

Οσο για τον κοινωνικό αθλητισμό; "Ανέγερση πολυδύναμων κλειστών γυμναστηρίων, εξασφάλιση των αντίστοιχων υπαίθριων χώρων άθλησης, σταδιακή δημιουργία πέντε υπερτοπικών αθλητικών κέντρων, στο Γουδί, στην Ανω Κυψέλη, στη Ριζούπολη, στην Ακ. Πλάτωνος και τα Πετράλωνα".

Αντί για όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου εν είδει προγράμματος, η πολιτική του δημάρχου της Αθήνας είναι πολιτική για τους λίγους και εύρωστους οικονομικά Αθηναίους, ή καλύτερα για την πρωτεύουσα της άρχουσας τάξης, αφού αντί για έργα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων έχουμε οικοδόμηση εμπορικών κέντρων, γραφείων πολυεθνικών εταιριών, τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών, πολυτελή συγκροτήματα στο όνομα μιας λογικοφανούς αναπαλαίωσης της πόλης. Ετσι, όλη η προσπάθεια για να ανακαινιστούν κτίρια σε διάφορες περιοχές της πρωτεύουσας (π.χ. Ψυρρή), καταστρέφουν τη μέχρι τώρα οικονομική δραστηριότητα των μικροβιοτεχνών και μικρεμπόρων, άρα δημιουργούν και ανέργους, στο όνομα της διαμόρφωσης εγκατάστασης πολυτελών χώρων για την ψυχαγωγία της άρχουσας τάξης και προς τέρψη της επιχειρηματικής κερδοσκοπίας. Η πεζοδρόμηση που ακολουθεί τη δημιουργία των κτιριακών συγκροτημάτων σκοπό έχει τη διευκόλυνση λειτουργίας των μεγάλων επιχειρήσεων και των υπηρεσιών τους, δηλαδή διευκόλυνση της δράσης του μεγάλου κεφαλαίου. Οι λίγοι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι παραχωρούνται προς ανοικοδόμηση, φαινόμενο, που, ενόψει της νέας μεγάλης ιδέας, της Ολυμπιάδας, εντείνεται. Οσο για τις συγκοινωνίες, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, κατ' εξοχήν για λαϊκή χρήση, επαφίενται στην κυρίαρχη πολιτική για αντιμετώπιση προς όφελος των ιδιωτών.

Βεβαίως, τα δέντρα στους δρόμους έγιναν κάγκελα στα πεζοδρόμια, δείγμα και αυτό της κυρίαρχης αντίληψης για μια πόλη ξένη για τους ανθρώπους του μόχθου, που τους στοιβάζει στο σκοτεινό βάθος, πίσω από την ψεύτικη λάμψη της βιτρίνας των "ολίγων και εκλεκτών".

Είναι, άραγε, αρκετό το "χαμόγελο" του δημάρχου για να ξεπληρώσει την κοροϊδία και την εξαπάτηση;