Περισσότερο από όλες τις ποιητικές παρομοιώσεις, θαύμασα του Ρίτσου, λ. χ. στο "Γράμμα στο Ζολιό Κιουρί":

"Η γιαγιά Μαμαλίνα

είναι μια γριούλα ενενήντα χρονώ

έχει δυο δεντράκια ρυτίδες γύρω στα μάτια της

έχει μια μαύρη φούστα γιομάτη θάνατο

και μιαν αυλακιά περηφάνεια ανάμεσα στα φρύδια

σαν ένα καμπαναριό ανάμεσα στα σύγνεφα".

Αυτό το "σαν" μου φαινόταν, πως ήταν το επισφράγισμα, η κορωνίδα του στίχου.

Αρχισα να ψάχνω τα "σαν" του Ρίτσου.

"... τα χέρια μας πάνου στο τραπέζι είναι σαν ξερά πλατανόφυλλα

... δυο χέρια σαν δυο καμένα δέντρα στο ηλιοβασίλεμα".

Οι παρομοιώσεις του με συγκινούσαν, μέχρι δακρύων.

***

Το μπούμερανγκ το μεταχειριζόμουν πολλά χρόνια πριν το δω. Το πρωτοείδα στην Αυστραλία, μόλις δυο χρόνια πριν.

Είναι ένα λεπτό σανίδι, το μήκος διαφέρει, κάπως ελλειπτικό, πολλές φορές ζωγραφισμένο με σχέδια γηγενών της Αυστραλίας, που το πετάς παράλληλα με τη γη κι αυτό ύστερα από μια διαδρομή στον αέρα, σύμφωνα με κάποιους νόμους της φυσικής, επιστρέφει σ' εσένα.

Ετσι ο "Τιτανικός", που χρησιμοποιήθηκε σαν παρομοίωση για κάποιο "ναυάγιο" μπορεί να είναι, επίσης, επιτυχημένη έκφραση.

***

Η ρήση ότι η κυβέρνηση ή το κόμμα της αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος, αν αναφερόταν λ. χ. στο ρουσφέτι, θα πήγαινε την πολιτική ζωή λίγο παραπέρα.

Υπό τον όρο βέβαια ότι η κυβέρνηση δε θα έθιγε βασικές, θεμελιακές λαϊκές κατακτήσεις των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος στην απεργία, στη δουλιά, στην παιδεία, στην υγεία και την ασφάλιση.

Αν συγκρούεται, όμως, η κυβέρνηση με το λαό για τα πιο πάνω και αδιαφορεί, τότε ...στηρίζεται κάπου αλλού. Γιατί δεν μπορεί να νοηθεί σταθερή κυβέρνηση, παραδεκτή από το λαό, όταν αδιαφορεί για τις συνέπειες του έργου της. Εκτός αν δε θέλει να έχει συνέχεια. Κάτι τέτοιο θυμίζει τον παλιό στίχο: "Εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή". Και τα δυο συμβολικά σημαίνουν τέλος.

Ο "Τιτανικός" βυθίστηκε πριν φτάσει στο λιμάνι του προορισμού του, γιατί ο καπετάνιος για τα συμφέροντα της εταιρίας απαιτούσε όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα...

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ