"Οπως αθόρυβα ήρθα, έτσι αθόρυβα θέλω και να φύγω. Ο κόσμος θέλω να με θυμάται σαν κάποιον που έβαλε το λιθαράκι του για την ανάπτυξη του ελληνικού μπάσκετ". Ο Φ. Χριστοδούλου μίλησε χτες στο κέντρο Τύπου του παγκόσμιου πρωταθλήματος, αλλά ως απόμαχος πια. Δε θέλησε να μπει σε λεπτομέρειες, ούτε να θυμηθεί παιχνίδια που χαράχτηκαν στη μνήμη του. "Τις λεπτομέρειες των αγώνων τις ξεχνάω την ίδια στιγμή. Αυτά είναι για σας που κρατάτε αρχεία τόνισε. Οσο για την κορυφαία στιγμή στην καριέρα του; Δε χρειάζεται να σκεφθείτε πολύ για να καταλάβετε. "Η πιο γλυκιά ανάμνηση ήταν το 1987, αλλά και όλες οι μεγάλες στιγμές με την Εθνική ομάδα. Αυτές με καταξίωσαν. Με την Εθνική, ακόμα και οι κακές στιγμές ήταν καλές". Η χειρότερη στιγμή, ήταν δυστυχώς και η τελευταία της καριέρας του. "Δε θα 'θελα να είχε συμβεί το πρόσφατο επεισόδιο με τον Γ. Ιωαννίδη" υπογράμμισε. Ο διεθνής φόργουορντ αντιμετώπισε και μάρκαρε, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς, τα κορυφαία ονόματα του πλανήτη.

"Ο μακαρίτης Ντρ. Πέτροβιτς και ο τρομερός Οσκαρ Εμίτ που μου έβαλε 40 πόντους, ήταν από τους δυσκολότερους αντίπαλους στην καριέρα μου".

"Θα ήθελα να τελειώσω μέσα στο γήπεδο, με τη φανέλα της Εθνικής και να παίξω 2 - 3 ακόμα χρόνια με τον Παναθηναϊκό. Με βασάνιζε όπως από πέρσι ο τραυματισμός στον αχίλλειο τένοντα και δεν άντεχα στην ιδέα ενός νέου χειρουργείου" συμπλήρωσε.

Οσο για το μέλλον;

"Προπονητής: Ποτέ. Θα ασχοληθώ προς το παρόν με τις επιχειρήσεις που έχω με τον αδελφό μου και στην πορεία ίσως βοηθήσω ως παράγοντας μία από τις δύο ομάδες στις οποίες αγωνίστηκα" κατέληξε.