Θέατρο "Παρκ"

Ελμερ Ράις: "Σκηνές του δρόμου"

Απόδοση - σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής

Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Ασημακόπουλος

Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Ο Σταμάτης Φασουλής με τις "Σκηνές του δρόμου" του Ελμερ Ράις κερδίζει τελικά το στοίχημα με το γόνιμα κλασικό της σκηνοθετικής άποψης. Αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ξέρει να χειρίζεται με ευστροφία οποιαδήποτε θεματική και να διευθετεί με ευρηματικότητα επί της ουσίας τις σκηνικές "φιλοδοξίες" ενός δραματουργήματος. Η παράσταση στο θέατρο "Παρκ" δικαιώνει τη γνώμη, σύμφωνα με την οποία η ευφυής, εκ μέρους του σκηνοθέτη, "ανάγνωση" θεατρικού έργου αποτελεί βασική προϋπόθεση για μια επιτυχημένη ενεργοποίηση και σκηνική μεταφορά των κειμενικών σημείων του συγγραφέα. Ο Στ. Φασουλής ολοκληρώνει το επιμέρους επεισόδιο "γεμίζοντας" τα κενά λόγου, με δραματική ύλη που συμπληρώνει την αισθητική εικόνα ενός νοήματος ή και ενός λανθάνοντος συναισθήματος. Η σκηνοθεσία του εκμεταλλεύεται τον υπαινιγμό, εκθέτει εν συνεχεία με τόλμη τη συγκίνηση και κλείνει συμπερασματικά με μικρούς καίριους και καθαρτικούς επιλόγους. Ωστόσο, οι "Σκηνές του δρόμου" διαδραματίζονται σε άνισο ρυθμικό κλίμα, δεδομένου ότι η σκηνοθεσία δε φρόντισε ιδιαίτερα την ισομερή κατανομή των "ρυθμημάτων". Τα τμήματα ρυθμού, δηλαδή, που συνθέτουν τον ολικό ρυθμό της παράστασης, χωρίς να δημιουργούν κανενός είδους "κοιλιά", εντοπίζονται διάσπαρτα σε χαλαρή μορφή καθ' όλη τη διάρκεια εκθέσεως των σκηνικών τεκταινομένων. Εντούτοις, το φαινόμενο αυτό απορροφάται τελικώς από το οξύμωρο της αναλογίας που το διέπει, καθιστώντας το μάλιστα χρονική σταθερά κατά την ανάπτυξη της πλοκής του έργου.

Για τις "Σκηνές του δρόμου" ο Γιώργος Ασημακόπουλος δημιουργεί λειτουργικό ρεαλιστικό σκηνικό που δείχνει την πρόσοψη και μέρος του εσωτερικού νεοϋρκέζικης λαϊκής πολυκατοικίας. Ο σκηνικός δρόμος, ελεύθερος μπροστά από το οίκημα, "ζωντανεύει" προοδευτικά άλλοτε από τους ευθύβολους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου και άλλοτε από κάποιες ερμηνείες, ορισμένες από τις οποίες ξεχωρίζουν ποικιλοτρόπως: ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, στο ρόλο του Ρανκ Μόραν, επιβεβαιώνει, για ακόμα μια φορά την πεποίθησή μας ότι πρόκειται για δυνατό, σταθερό ταλέντο, για ηθοποιό στον οποίο μπορεί να υπολογίζει ο σκηνοθέτης και το θέατρό μας. Ο Γερ. Σκιαδαρέσης ερμηνεύει την"ψυχή" του ρόλου και του χαρακτήρα χωρίς να περιχαράσσει το πρόσωπο της αναφοράς σε περιορισμένο δραματικό καθεστώς: Το απρόβλεπτο που δημιουργεί εμφανίζεται ως φυσική συνέπεια της κορύφωσης του δράματος και ως απότοκο της τεχνικής ενός ηθοποιού που σέβεται τις ισορροπίες, παρακολουθώντας εναργώς τα λεπτά νήματα που συνδέουν το ρόλο του με τους ρόλους των συμπαιχτών του. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται η Μαρί Κωνσταντάτου (Ρόζα Μόραν) που κάνει μια πραγματικά άψογη εμφάνιση στην παράσταση του "Παρκ". Η κ. Κωνσταντάτου αποδίδει όλες τις συναισθηματικές κυμάνσεις της ηρωίδας που ενσαρκώνει, τονίζοντας με ευγένεια τα "χρώματα" ενός υπό μίμηση ψυχισμού, στον οποίο προσδίδει σπάνια αισθητική ποιότητα. Ομοίως, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος καλύπτει ουσιώδεις παραμέτρους υποκριτικής ευαισθησίας ως Σαμ Κάπλαν, υποδυόμενος τον ήρωα φυσικά και συγκινητικά. Η Μαρίνα Ψάλτη (Σίρλεϊ Κάπλαν) ακολουθεί πιστά την ιδιότυπη ρεαλιστική γραμμή της σκηνοθεσίας, όπως και οι: Παύλος Ορκόπουλος (Αβραάμ Κάπλαν), Δημήτρης Μαυρόπουλος (Φιλίπο Φιορεντίνο), Φωτεινή Μπαξεβάνη (Γκρέτα Φιορεντίνο), Βάσω Γουλιελμάκη (Μέι Τζόουνς), Κώστας Μπερικόπουλος (Στιβ Σάνκι), Νίκος Ζιάγκος (Χάρι Ιστερ), Δημήτρης Μπικηρόπουλος (γιατρός), Εύα Στυλάντερ (Ολγα Ολσεν), οι οποίοι εμπλουτίζουν επιπροσθέτως την παράσταση με χαρακτηριστικά γνωρίσματα κοινωνιολέκτου.

Η συνήθως μετρημένη στις ερμηνείες της και έμπειρη ηθοποιός Ερση Μαλικένζου (Εμα Τζόουνς) είναι περισσότερο ρεαλιστική με εξάρσεις υπερτονισμού του χαρακτήρα. Εξω από τα νερά του εμφανίζεται ο Γιάννης Μπίμης(Ντάνιελ Μπιουκάναν) ενώ περνάει απαρατήρητος ο Χρήστος Σιααρδάνης (Τζορτζ Τζόουνς).

Ομως, η προσωπική μου απογοήτευση εστιάζεται στην εξαιρετική ηθοποιό Σμαράγδα Σμυρναίου, την οποία έχουμε παρακολουθήσει πάντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έχουμε θαυμάσει σε αληθινά έξοχες ερμηνείες. Στις "Σκηνές του δρόμου" η Σμ. Σμυρναίου ερμηνεύει την Αννα Μόραν με υπερβολικό και αδικαιολόγητο, από κάθε άποψη, μελοδραματισμό. Σε ορισμένες μάλιστα στιγμές η κ. Σμυρναίου ενσαρκώνει έναν άνευ αιτίας διδακτισμό, σαν να κάνει δηλαδή κήρυγμα με ύφος ψευδο - ηθικού πιστού, ενώ σε άλλες στιγμές είναι άψυχη και φοβερά υποτονική.

Μαρίκα ΘΩΜΑΔΑΚΗ