Δεν είναι μόνο ο τίτλος του έργου της Εβραιο - περσο - ρωσο - ουγγρικής καταγωγής Γαλλίδας συγγραφέα Γιασμίνα Ρεζά.Είναι και η όμορφα, με θερμά χρώματα, ανακαινισμένη αίθουσα του θεάτρου "Κάππα", που σε προετοιμάζει με το που φωτίζεται η σκηνή και αντικρίζεις το απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό (λευκοί, θεόγυμνοι "τοίχοι" και ένα λευκό σαλονάκι), για να διακρίνεις εξαρχής την ευφυία και γοητεία αυτού του έργου - σχολίου για την τέχνη και τη ζωή. Για να απολαύσεις - μετά τα "αποκαλυπτήρια" επί σκηνής ενός πανάκριβου κατάλευκου, ανεικονικού "πίνακα", που έχει αγοράσει ο Σερζ (ένα από τα τρία πρόσωπα του έργου) και υπερήφανος με το νέο απόκτημά του το επιδείχνει πρώτα στον φίλο του Μαρκ κι έπειτα στον Ιβάν - τη θηλυκή πνευματικότητα και ταυτόχρονα τη δραματουργική ελαφράδα του. Να χαρείς τον εύστροφο, χαριτωμένο τρόπο, που η συγγραφέας κάνει θέατρο τις γνώσεις της για την απόσταση μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής αξίας του έργου τέχνης, για τις μεθόδους καταξίωσης ή απαξίωσης αισθητικών ρευμάτων ή καλλιτεχνών, για τις "μόδες", που επιβάλλει το εμπόριο τέχνης, για την κοινωνική και επενδυτική"καταξίωση" των συλλεκτών έργων τέχνης, αλλά και για την απροσδιόριστη τέρψη και την παρηγορητική ιδιότητα της τέχνης. Να γελάσεις με τη θηλυκά, πικρά"αρωματισμένη", λεπτότητα του χιούμορ του για τα φαιδρά καμώματα και της"μοντέρνας" τέχνης και των ανθρώπων και να πικροχαμογελάσεις με τους τρεις"ήρωες" του έργου, που μόνο μπροστά στον κίνδυνο να καταστρέψουν για πάντα τη φιλία τους, καταλαβαίνουν ότι μόνο με την αλληλοκατανόηση, με την αλληλοανοχή μπορούν να διατηρήσουν τη φιλία τους. Οτι η μοναδική, πραγματικά και παντοτινά ανεκτίμητη αξία για τον άνθρωπο, η μόνη που μπορεί να τον στηρίξει στη ζωή, να τον παρηγορήσει στη μοναξιά του, να του δώσει κάποια χειροπιαστή ευχαρίστηση είναι ο άνθρωπος, η αγάπη και η φιλία.

Το έργο ευεργετήθηκε από όλους τους συντελεστές του. Κατ' αρχάς μεταφραστικά, αλλά και σκηνοθετικά, καθώς ο Σταμάτης Φασουλής μάστορας του άμεσου σκηνικού διαλόγου, "κέντησε" και σαν μεταφραστής και σαν σκηνοθέτης του έργου, και σαν ερμηνευτής του Σερζ, μεταλαμπαδεύοντας στους συμπαίκτες του το πνευματώδες χιούμορ, την ελαφράδα, την ευλυγισία, την εύληπτη υπονοηματικότητα της μετάφρασής του. Μετάφραση και σκηνοθεσία, που μετέδωσαν τη θηλυκή χάρη του έργου και την τρυφερότητα του "διδάγματός" του. Ο Γιώργος Ασημακόπουλος με τα αφαιρετικά σκηνικά του, άπλετα φωτισμένα από τον Λευτέρη Παυλόπουλο και ο Ιάκωβος Δρόσος με τις εμμέσως σχολιαστικές μουσικές επιλογές του, δημιούργησαν πρόσφορο "έδαφος" για τρεις λεπτουργημένα χιουμοριστικές ερμηνείες: Του Γιώργου Κωνσταντίνου (αφοπλιστικά απλός και άμεσος), του Σταμάτη Φασουλή (με το γνωστό παιγνιώδες χιούμορ του) και του Γιάννη Βούρου (με μια ελαφρά σκιαγραφημένη μπουφονερί).

Αυτό το υπέροχο θεατρόμορφο ποίημα για τον έρωτα, για τη ζωή και το θάνατο, εγκαινίασε το ολοκληρωμένο πλέον, πανέμορφα διαμορφωμένο κτίριο του"Θεάτρου του Νέου Κόσμου". Είναι χαρά να γράφει κανείς για ένα αριστούργημα της παγκόσμιας ερωτικής λογοτεχνίας και του ποιητικού θεάτρου, που ο Λόρκα άντλησε από "αλληλούια", (δηλαδή από λαϊκές ισπανικές φυλλάδες, που περιείχαν ομοιοκατάληκτα οκτασύλλαβα δίστιχα που διηγούνταν λαϊκούς μύθους) για τον έρωτα του ανύπαντρου μεσήλικα Δον Περλιμπλίν για την όμορφη έφηβη Μπελίσα, ανεβασμένο σε μια καινούρια καλαίσθητη αίθουσα και για μια εξαίρετη παράσταση. Μια παράσταση που ποιεί αληθινή σκηνική ποίηση, με την ευγένεια του ήθους της, την ατμοσφαιρικότητα, την ευαισθησία και φαντασία της, με την καθ' όλα καλοδουλεμένη λεπτομέρειά της, με τη γνώση της γύρω από τα"καταγωγικά" συστατικά του έργου και τη "συγγένειά" του με το κουκλοθέατρο.

Μια παράσταση, που υπό την καλομελετημένη και εμπνευσμένη σκηνοθετική "μπαγκέτα" του Βαγγέλη Θεοδωρακόπουλου,αποτελεί χαρά της ακοής - καθώς η λορκική ποίηση μεταγλωττισμένη από τον δικό μας ποιητή Νίκο Γκάτσο εμψυχώνεται από καλούς ηθοποιούς και μελωδείται εξαίσια, τρυφερά, αισθαντικά, παιχνιδιάρικα με τη μουσική και το τραγούδι - νανούρισμα του Στάμου Σέμση.Μια παράσταση, χαρά και της όρασης - με το αφαιρετικό στο πρώτο πλάνο και "ονειρικό" στο δεύτερο σκηνικό του Αντώνη Δαγκλίδη,με τα πανέμορφα, "κουκλίστικα" κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ,τις όμορφες, ευκίνητες κούκλες - ομοιώματα του Περλιμπλίν και της Μπελίσα της Εμμανουέλας Καποκάκη,με τις εκφραστικότατες, ευφάνταστες χορογραφίες της Αγγελικής Στελλάτου,ακόμη και με το μακιγιάζ του Αγγελου Μέντη.

Πρόκειται για μια παράσταση, όπου ευτυχεί το λυρικά δραματικό σκηνικό ποίημα του Λόρκα, με τη δουλιά όλων των συντελεστών και τις ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Ο Κώστας Γαλανάκης με την τρυφερότητα του λόγου και την κουκλίστικη, κλοουνίστικη κίνησή του, με το μελαγχολικό του χαμόγελο, με την υποδόρια δραματικότητά του καταθέτει μια αξέχαστη ερμηνεία του Περλιμπλίν. Η ηθοποιός Τζίνη Παπαδοπούλου,με το καλλίφωνο τραγούδι της, τη θηλυκή της χάρη, με τα ασκημένα εκφραστικά μέσα είναι μια πολλά υποσχόμενη νέα ηθοποιός. Η Σούλα Αθανασιάδου,με την απλότητα και το μέτρο της, η Ανθή Ανδρεοπούλου με την ειρωνεία που αντανακλά η πληθωρική φιγούρα της και οιΓιάννης Μπουραζάνας και Κώστας Κορωναίος (θαυμάσιοι σαν δαιμόνια), ολοκληρώνουν το ερμηνευτικό παζλ αυτής της καθ' όλα σημαντικής παράστασης.

ΘΥΜΕΛΗ