Μια αξέχαστη βραδιά ήταν η προχτεσινή στο Ηρώδειο, βραδιά πλημμυρισμένη από τη θεϊκή μουσική των Μότσαρτ, Μπερλιόζ και Μπετόβεν και από τους υπέροχους ερμηνευτές της "θείας" εντολής". Η πληθωρική, γεμάτη αίσθημα, ακρίβεια και πάθος εμφάνιση του αρχιμουσικού γέμισε το κενό που άφηναν οι θλιβερά κενές - πολλές κενές μα την αλήθεια - θέσεις. Πού να αποδώσει κανείς αυτή την απουσία, τη μη προσέλευση σε μια από τις πιο σημαντικές παραστάσεις του Ηρωδείου (εξίσου σημαντική ήταν και η "Η Δύναμη του Πεπρωμένου" του Τζιουζέππε Βέρντι). Είναι πραγματικά κρίμα που δε γέμισε ούτε το μισό θέατρο, γιατί η ορχήστρα "Μοτσαρτέουμ" του Σάλτσμπουργκ, ο Αυστριακός μαέστρος Χούμπερτ Σούντατ και η Ελληνίδα μεσόφωνος Μαρκέλλα Χατζιάνο, έδωσαν όλο το καλλιτεχνικό τους "είναι" και σε ανταπόδοση συνεπήραν το κοινό, το μάγεψαν, το ενθουσίασαν με την τέχνη, την τεχνική, την ακρίβεια, το αίσθημα, την πειθαρχία τους. Η μεσόφωνος με την εξαιρετική σκηνική παρουσία, τη σεμνότητα της κίνησης και τη βαθιά, μελωδική, συμπαγή και χωρίς υπερβολές φωνή της, ερμήνευσε με τον καλύτερο τρόπο ένα από τα πιο δύσκολα μουσικά κομμάτια: το "Θάνατο της Κλεοπάτρας" του Μπερλιόζ. Ο,τι και να γράψουμε για τον μαέστρο και την ορχήστρα είναι λίγα. Απλώς, τους ευχαριστούμε που τίμησαν το χώρο, το κοινό, μεγάλους συνθέτες, τη μουσική. Μπράβο τους!

Τ. Δ.