Το πηγαίο ταλέντο του μας "ταξίδεψε" σε κόσμους ανείπωτης ομορφιάς. Εκεί που ο "Τσε" συναντά τον "γέρο νέγρο Τζιμ", η "Θάλασσα πικροθάλασσα" το γέλιο της "Ευδοκίας", η "Τζιμινιέρα" την υπόσχεση ότι "Τίποτα δεν πάει χαμένο". Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το "φευγιό" του Μάνου Λοϊζου,του εμπνευσμένου μουσικού δημιουργού και ασυμβίβαστου αγωνιστή, από τη μέρα που στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ έφτασε η είδηση του θανάτου του, κάνοντας χιλιάδες μάτια να δακρύσουν. Δεκαέξι χρόνια μετά, όλα τον θυμίζουν... Η μουσική του οικεία, φιλική, παραμένει αξεπέραστη στο χρόνο, καταφέρνοντας πολλά χρόνια αργότερα να συγκινεί, να συναρπάζει, όχι μόνο παλιότερες γενιές, αλλά και πολλούς νέους.

Στο πρόσωπο του Μ. Λοϊζου υπήρχε ενότητα ζωής και έργου που σπάνια πετυχαίνεται. Στρατευμένος αγωνιστής της μαχόμενης Αριστεράς, με το έργο και τους αγώνες του πορεύτηκε στο πλάι του ΚΚΕ, πιστεύοντας ακράδαντα πως ο λαός διαθέτει εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να τον οδηγήσουν σε μια καλύτερη μοίρα. Οραματιστής ενός δικαιότερου κόσμου, αφιέρωσε μεγάλο μέρος της δημιουργικότητάς του για να μιλήσει για τους "ταπεινούς και καταφρονεμένους", ν' αντισταθεί στους πολεμοκάπηλους, να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους λαούς που αγωνίζονται.