Το ημερολόγιο δείχνει ότι το φθινόπωρο κατέφθασε, όμως οι "καυτές λεπτομέρειες" της πολύκροτης ένορκης κατάθεσης του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, στο Διευρυμένο Σώμα των Ενόρκων ανέβασαν το θερμόμετρο όλων, είτε από αγανάκτηση για την υποκρισία και τα ψέματα, όχι μόνο του Προέδρου αλλά και των παρατρεχάμενων, που ήθελαν να κρύψουν την ουσία αυτής της ιδιότυπης σύγκρουσης, είτε από αηδία, είτε, τέλος, από τις γαργαλιστικές και αρκούντως περιγραφικές λεπτομέρειες της ερωτικής σχέσης του Κλίντον με την Μόνικα Λεβίνσκι.

Η δημόσια διαπόμπευση επιτεύχτηκε μεν, αλλά χωρίς τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αφού οι Αμερικανοί εξακολουθούν να αρνούνται να δώσουν άλλοθι στους "διώκτες" και να παρασυρθούν στο "βούρκο" αυτής της υπόθεσης. Ομως, αυτό που δεν μπόρεσαν να αποφύγουν - και μαζί με αυτούς και η υπόλοιπη υφήλιος - είναι ο εγκλωβισμός τους σε διάφορα κλισέ του Τύπου, είτε προασπιζόμενος τον Πρόεδρο είτε κατακρίνοντάς τον. Από τη στιγμή που η έκθεση Σταρ βγήκε στη δημοσιότητα και η "πορνογραφία" νομιμοποιήθηκε, ιθύνοντες, ηγέτες, αναλυτές και δημοσιογράφοι έχουν επιδοθεί στην "επεξήγηση" ή ακόμα και τον εξορκισμό της υπόθεσης, με έναν ποταμό ευτελών και τετριμμένων κοινοτοπιών. Αυτή η πλημμυρίδα ανάλυσης και πληροφοριών δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα και εύκολα, καθώς θα συνεχίζουν να υπάρχουν λεπτομέρειες, αλλά και εξελίξεις που θα παρέχουν την αναγκαία τροφή για τη συνέχιση του σουρεαλιστικού σίριαλ. Οσο για το τι πρόκειται να ειπωθεί, θα είναι μάλλον παραφρασμένα κλισέ των, ήδη, υπαρχόντων. Οπως:

"Οι Αμερικανοί πολίτες έχουν συγκλονιστεί από το γεγονός ότι ο Πρόεδρός τους ψεύδεται, διασπώντας τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ του και του λαού"

Τα προεδρικά ψεύδη δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για την αμερικανική πολιτική σκηνή. Μόλις μία δεκαετία πριν, ο τότε Πρόεδρος Ρίγκαν είχε καταφύγει στα ψεύδη, όταν αρνήθηκε την ανταλλαγή όπλων με ομήρους, όπως και την ανάμειξή του, όπως και του αντιπροέδρου Τζορτζ Μπους, στο σκάνδαλο "Ιράν - Κόντρας". Κανείς από τους δύο, φυσικά, δεν παραδέχτηκε ακόμα και τη γνώση της χρηματοδότησης των υποτιθέμενων "μαχητών της ελευθερίας", που δρούσαν σαν στυγνοί τρομοκράτες. Οπως είναι φυσικό, δε χρειάστηκε ούτε καν DNA τεστ για να υπάρξει η επιστημονική απόδειξη του αίματος του νικαραγουανού λαού στα χέρια αυτών που κατοικοέδρευαν τότε στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου.

"Θύμα μιας απόπειρας πολιτικού και ηθικού λιντσαρίσματος"

Τάδε έφη Φραντσέκο Κοσίγκα, Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, που συμπυκνώνει, όμως, τις απόψεις πολλών ηγετών και όχι μόνο. Αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί κάποιος ως απλός θεατής να ερμηνεύσει όλη τη "δράση" του Κλίντον στα 6 χρόνια της προεδρικής του θητείας - με τις επιδείξεις ρώμης, γενναιότητας, ικανοτήτων (από μουσικές έως αθλητικές), παράλληλα με την υποβόσκουσα φημολογία για τις "απαράμιλλες" ερωτικές του επιδόσεις - πόσο ο ίδιος προσπάθησε να προστατεύσει αυτό το "θεσμό" και να μην έρθει στη δυσάρεστη αυτή θέση. Αραγε, γιατί ακόμα και την τελευταία στιγμή ως άνθρωπος και πολύ περισσότερο ως εξαίρετος νομικός δεν επικαλέστηκε τα άρθρα 1, 4 και 5 του Συντάγματος των ΗΠΑ, για να αποτρέψει αυτή τη "λάγνα εξέταση από το μικροσκόπιο των ιδιωτικών του στιγμών";

"Είναι τραγικό, που ο Πρόεδρος δε θα μπορέσει να ολοκληρώσει το έργο του"

Ενα κλισέ, που συνήθως ξεστομίζεται από τους συμμάχους του Κλίντον, που θέλουν να λέγονται και προοδευτικοί. Στην πραγματικότητα, αποκρύπτουν τη ζημιά που προκάλεσε με τις συμφωνίες της ΝΑΦΤΑ και τη δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Ο ίδιος είναι που μας ανακοίνωσε επισήμως ότι "η εποχή των μεγάλων κυβερνήσεων έχει τελειώσει", την ίδια στιγμή που πρότεινε προϋπολογισμούς με αθρόες περικοπές στους κοινωνικούς τομείς και τον ταυτόχρονο στιγματισμό των απόρων και φτωχών, "που φέρουν προσωπικά ακέραια την ευθύνη για την άθλια κατάστασή τους". Είναι ειρωνεία το ότι αυτή η ρητορική ασκήθηκε από έναν άνθρωπο, που κατακρίνεται από την αρχή της θητείας του για τη συμπεριφορά του.

"Αν παραιτηθεί ο Πρόεδρος, εξαρτάται από τα αισθήματα του αμερικανικού λαού"

Και αφού ο αμερικανικός λαός επέδειξε μια πρωτοφανή ωριμότητα, αδιαφορώντας στην ουσία για τα σκάνδαλα, θα μπορούσε να "λυθεί ήρεμα και μεθοδικά το ζήτημα", όπως δηλώνουν οι Δημοκρατικοί και προσπαθούν ένα συμβιβασμό με το Κογκρέσο. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η παραμονή Κλίντον είναι θέμα της άποψης της ελίτ, των οικονομικά ισχυρών και των κονσέσιους. Αν, τελικά, συμβεί αυτή η πρόωρη αναχώρηση από το Λευκό Οίκο, είναι θέμα το πότε εκείνοι θα το αποφασίσουν.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ