Πλούσια παραγωγή, καλός στίχος, καλά εκφραστικά μέσα, (ρυθμοί, μουσικότητα, εικονοπλασία κλπ) σωστό γλωσσικό όργανο (πολυτονικό). Χαμηλοί τόνοι, υπαρξιακοί, συνήθεις σε πολλούς ποιητές, κλειστός υποκειμενισμός, ματιές στη φύση, σε χρώματα, σχήματα, ήχους, σε βιώματα, αρέσκειες και απαρέσκειες, ψυχικές μεταπτώσεις, αδιάπτωτη ψυχολογική κρίση, και το δέος του θανάτου και του μηδενός μπροστά στην αιωνιότητα. Εννοιες, όπως: Κενό, Απραγματοποίητο, Αλλόκοτο, Ανεπιθύμητο, Αναπάντητο, Πανικός, Αιωνιότητα, Θάνατος, Λησμονιά, Νύχτα, Αγνωστο, Αφαντο, Τίποτε, Επέκεινα, Απόλυτο, Μοιραίο κλπ..., με κεφαλαίο το αρχικό (για λόγους υποβολής;) βρίθουν στις πλέον των 500 σελίδων του Β τόμου. Προς αυτές "υψώνονται" σαν "ηλιοτρόπια" του σκότους, και τα όποια θέματά του πατούν στη γη. Αυτό είναι το ποιητικό κλίμα της Λένας Παππά, μέλους της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, που (για την ιστορία) με επικεφαλής τους Κ. Ουράνη, "Αλκη Θρύλο", Π. Χάρη, Κ. Τσάτσο, αποσπάστηκε το 1946 (παραμονές του εμφυλίου) από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, πρόεδρος της οποίας ήταν τότε ο Καζαντζάκης και μετά ο Σικελιανός.

"Με μπλε πυθμενικό/ και πράσινο μαβί, ρόδινο και πικρό χρυσό/ δελφίνια αφρών/ νταντέλες άγριες λευκές/ φλοισβίζοντας συρίζοντας και γλουπακώντας/ (...) έρχεται κι αποσύρεται ασίγαστα η Ασύνορη/ τρομάζοντας/ μαγεύοντας/ θυμίζοντάς μας/ οδυνηρά κι επίμονα κι ολοένα/ την επίφοβη, απρόσιτη κι ακαταμάχητη/ Αιωνιότητα". ("Θαλασσογραφία").

Και: "... με την παραμικρή άστοχη κίνηση/ (...) θα αποκαλυφθούνε τα σιχαμερά/ εντόσθια μιας πραγματικότητας/ που θέλουμε να κρύψουμε πάση θυσία/ πίτουρα - λόγια και κουρέλια ιδέες/ και θα φανεί/ σε όλο του το φρικαλέο μεγαλείο το Ενεδρεύον/ τεράστιο Κενό". ("Οι ραφές").

Μερικές εξάρσεις: "Δεν ήταν λύση η φυγή/ μόνο η ομόνοια με τον εαυτό του,/ να μπορέσει/ ν' αναγνωρίσει αυτόν τον άγριο Ξένο/ και να τον παραδεχτεί, μ' εκείνη/ τη γενναιότητα που έχουν οι φυλακισμένοι..." ("Η λύση").

Ο αναγνώστης μένει με τη δίψα μιας ομιλίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ακόμα κι ο ταλαίπωρος Οδυσσέας, χάνει το αντικείμενο του νόστου του: "... δίχως να νοιάζεται αν θα 'βρει την Ιθάκη/ δίχως να ξέρει αν υπάρχει καν Ιθάκη". ("Αρμός", 1997).

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ