Σε μεγάλο φιάσκο εξελίσσεται η λεγόμενη αντιπληθωριστική εκστρατεία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με κύρια αιχμή αυτή την περίοδο τις λεγόμενες συμφωνίες κυρίων μεταξύ της κυβέρνησης και μερίδων του βιομηχανικού και εμπορικού κεφαλαίου, πολιτική η οποία, σύμφωνα με τις επίσημες διακηρύξεις, αποτελεί το βασικό στόχο της οικονομικής πολιτικής.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα, ο Γενικός Δείκτης Τιμών Καταναλωτή, την περίοδο Σεπτέμβρη '98/'97, παρουσίασε αύξηση 5,2%,έναντι αύξησης 5% που είχε παρουσιάσει τον προηγούμενο μήνα Αύγουστο. Η αύξηση μάλιστα του πληθωρισμού το Σεπτέμβρη θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αν το υπουργείο Οικονομικών, όταν πήρε τα πρώτα αρνητικά μηνύματα, δεν είχε παρέμβει "πυροσβεστικά" να μειώσει το φόρο στις βενζίνες κατά 8 δραχμές το λίτρο, σε βάρος βέβαια των εσόδων του προϋπολογισμού.

Μεταξύ των δύο μηνών (Σεπτέμβρης προς Αύγουστο) ο τιμάριθμος παρουσίασε αύξηση 1,9%, έναντι αύξησης 1,7% που είχε παρουσιάσει την περίοδο 1997 προς 1996. Σε μέσα επίπεδα, τέλος (Γενάρης - Σεπτέμβρης 1998/1997) ο τιμάριθμος αυξήθηκε κατά 4,9% έναντι αύξησης 6,2% που είχε παρουσιάσει την αντίστοιχη περίοδο 1997 προς 1996.

Οι εξελίξεις αυτές αποκαλύπτουν το μέγεθος της αποτυχίας της πολιτικής της κυβέρνησης να ελέγξει τις τιμές, ενώ παράλληλα βοηθούν στην εξαγωγή ορισμένων βασικών συμπερασμάτων.

Το πρώτο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η διαφορά με το μέσο πληθωρισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης αυξάνει αντί να μειώνεται, γεγονός που σημαίνει ότι ο βασικός στόχος σύγκλισης στους δείχτες του πληθωρισμού γίνεται πλέον πολύ περισσότερο δύσκολος. Αν ο πληθωρισμός στο τέλος του 1998 διαμορφωθεί στο 5%, θα πρέπει μέσα στο 1999 να υπάρξει μία μείωση τιμών μεγαλύτερη από 3 ποσοστιαίες μονάδες, δεδομένου ότι ο πληθωρισμός των τριών χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις καλύτερες επιδόσεις είναι σήμερα 0,7%.

Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι περιβόητες συμφωνίες κυρίων μεταξύ του υπουργείου Εμπορίου και διαφόρων κλάδων της βιομηχανίας και του εμπορίου για μειώσεις τιμών, τελικά, αποδεικνύονται και αναποτελεσματικές και υποκριτικές. Σε μία περίοδο που τα πλατιά λαϊκά στρώματα υποφέρουν από τις συνέπειες των πολιτικών λιτότητας, η κυβέρνηση άδραξε την ευκαιρία να παρουσιάσει ένα διαφορετικό προσωπείο. Αυτό του καλού διαχειριστή, που πιέζει τους εκπροσώπους του κεφαλαίου σε... αυτοπεριορισμό των κερδών του. Και πραγματικά, το μεγάλο πρόβλημα για τη μείωση των τιμών είναι σήμερα τα υψηλά ποσοστά κέρδους των βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων, καθώς και των τραπεζών. Αυτό ήδη έχουν αναγκαστεί να το αναγνωρίσουν και οι κυβερνητικοί παράγοντες κάτω από την πίεση των πραγμάτων.

Η ίδια η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι η διετής συμφωνία μεταξύ ΓΣΕΕ και ΣΕΒ για το ύψος των αυξήσεων των μισθών έχει "αντιπληθωριστικό χαρακτήρα". Οτι δηλαδή η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συναίνεσε σε μία συμφωνία πραγματικής μείωσης των εισοδημάτων των εργαζομένων. Την ίδια περίοδο βασικά τιμολόγια των ΔΕΚΟ παραμένουν καθηλωμένα, οι έμμεσοι φόροι παραμένουν αμετάβλητοι ή και μειώνονται, οι τιμές των πρώτων υλών έχουν μειωθεί δραστικά, ενώ οι χρηματοοικονομικές δαπάνες των επιχειρήσεων (εξυπηρέτηση τραπεζικών δανείων) παρουσιάζουν επίσης τάσεις μείωσης. Παρ' όλα αυτά οι τιμές καταναλωτή δείχνουν μία αξιοθαύμαστη αντοχή στις πιέσεις για μείωση, γεγονός που αποδίδεται στην αδηφαγία του κεφαλαίου να διατηρήσει τα υψηλά επίπεδα κερδοφορίας του.