Στην Ελλάδα η κατά κεφαλήν κατανάλωση φαρμάκων είναι 21 πακέτα το χρόνο, στη Γερμανία 22, στη Γαλλία 38 και στην Ολλανδία και Αγγλία μόνο οχτώ πακέτα.

Κι ενώ η κατανάλωση φαρμάκων σε ποσότητες παρουσιάζει αυτές τις διακυμάνσεις από χώρα σε χώρα, εντούτοις δεν υπάρχει και ίδια διακύμανση σε επίπεδο δαπανών. Στην Ελλάδα το 33% των δαπανών χρησιμοποιείται για φάρμακα, ενώ στη Γερμανία το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται σε 20%.

Τα στοιχεία αυτά παρουσιάστηκαν χτες σε συνέντευξη Τύπου της Ομοσπονδίας Αυτοδιαχειριζόμενων Ταμείων των Τραπεζών (ΟΑΤΥΕ), ενόψει του Διεθνούς Συνεδρίου των Αυτοδιαχειριζόμενων Ταμείων που γίνεται σήμερα στον "Αστέρα" της Βουλιαγμένης. Στην ΟΑΤΥΕ ανήκουν τα Ταμεία Υγείας της Εθνικής, της Αγροτικής και της Τράπεζας της Ελλάδας.

Απ' τα λεχθέντα στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου διαφάνηκε ότι τα αυτοδιαχειριζόμενα Ταμεία διεκδικούν έναν ενιαίο ρυθμιστικό ρόλο στα πλαίσια της προώθησης μιας ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς και στον τομέα του φαρμάκου. Στόχος αυτής της παρέμβασης είναι η μεγιστοποίηση του οφέλους από την κατανάλωση των φαρμάκων, χωρίς στην ουσία να αμφισβητείται η κυριαρχία των φαρμακοβιομηχάνων, οι οποίοι στην επιχείρησή τους για ενιαία αγορά στο φάρμακο χρησιμοποιούν την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, οι δαπάνες για την υγεία στη χώρα μας ανέρχονται σε 8,2% του ΑΕΠ, εκ των οποίων 5,3% είναι δημόσιες (Κρατικός Προϋπολογισμός και πόροι Κοινωνικών Φορέων Υγείας), ενώ ποσοστό περίπου 3% αφορά ιδιωτικές δαπάνες. Ο δείκτης 8,2% είναι μεγαλύτερος από το μέσο δείκτη των χωρών του ΟΟΣΑ (7,1%) και συμπίπτει με το μέσο δείκτη των χωρών της ΕΕ, με τη σημαντική διαφορά ότι στις χώρες της ΕΕ οι ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία δεν ξεπερνούν το 1% του ΑΕΠ. Αυτή η σημαντική διαφορά, τονίστηκε στη συνέντευξη, αποδεικνύει ότι ο Ελληνας πολίτης είναι αναγκασμένος να βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη του για να αναπληρώσει τις υπηρεσίες υγείας που αρνείται ή αδυνατεί να παράσχει ο δημόσιος και κοινωνικός τομέας.

Από το σύνολο των δαπανών το 40% περίπου κατευθύνεται στον ιδιωτικό τομέα υγείας, που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει αλματώδη ανάπτυξη, επενδύοντας κυρίως σε μεγάλες νοσοκομειακές μονάδες του κέντρου και σε διαγνωστικές - εργαστηριακές μονάδες νέων τεχνολογιών υψηλού κόστους - μεγάλου κέρδους. Ομως, όπως επισημάνθηκε στη συνέντευξη, παρά το τεράστιο αυτό ποσοστό πόρων χρηματοδότησης η συμβολή του ιδιωτικού τομέα στη συνολική παραγωγή υπηρεσιών υγείας παραμένει οριακή και δεν ξεπερνά το ποσοστό του 10%. Αυτή η αντίθεση οφείλεται στην έλλειψη κάθε είδους κανόνων λειτουργίας της αγοράς υπηρεσιών υγείας. Η έλλειψη αυτή δίνει τη δυνατότητα στο ιατροβιομηχανικό σύμπλεγμα να καθορίζει την αναγκαιότητα για υπηρεσίες υγείας με βάση τον κανόνα της πλασματικής ζήτησης και της αρχής του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους.

Τέλος, τονίστηκε ότι με την έννοια αυτή η θαυματοποιητική επίκληση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ως θεραπευτικής διεξόδου σε όσα συσσώρευσαν οι ατέλειες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, όχι μόνο αποτελεί μια ατεκμηρίωτη αντίθεση, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί ένα επικίνδυνο ιδεολόγημα και έχει ως αναγκαστικό επακόλουθο τη διεύρυνση των ελλειμμάτων της Δημόσιας Ασφάλισης Υγείας με τη μετακύληση παραγωγικών δραστηριοτήτων στον ιδιωτικό τομέα.