Συνδυάζοντας ετερόκλητα μεταξύ τους στοιχεία, ανακατεύοντας διαφορετικά κινηματογραφικά είδη - λίγο από φιλμ νουάρ, λίγο από κωμωδία, λίγο από την ψυχεδέλεια των ταινιών της δεκαετίας του '70 - και προσθέτοντας την εκκεντρικότητα του ύφους τους με την πρόθεση να στηριχτεί πάνω στην τελευταία το όλο εγχείρημα, οι αδελφοί Τζόελ και Ηθαν Κοέν φτιάχνουν μια ακόμη ταινία, η οποία χωρίς να θυμίζει εξωτερικά σε τίποτα τις προηγούμενές της, κινείται όπως και αυτές, στην ίδια περιοχή της αντιφατικότητας: Από τη μια οι "ιδιοτροπίες" ενός σεναρίου που χρωστά την ύπαρξή του σε μικρές αυθαιρεσίες, οι οποίες λογικά δε θα μπορούσαν όχι να στηρίξουν τη δράση, αλλά ούτε και να της δώσουν το αρχικό έναυσμα. Ομως είναι τέτοια η απλοϊκή άνεση τόσο στη σεναριακή γραφή όσο και στο στήσιμο των σκηνών, με την οποία το ελαφρά παράλογο εισάγεται στην εξέλιξη της ιστορίας ή στους χαρακτήρες των προσώπων, ώστε γίνεται οργανικό τους στοιχείο. Και εδώ γίνονται φανερές οι ακροβατικές ικανότητες των αδελφών Κοέν, όταν από το συνολικό γκροτέσκο αποτέλεσμα εξαφανίζονται τα σημάδια της δικής τους οπτικής πίσω από την κάμερα, για να αποκτήσει το φιλμ μια δική του εσωτερική συνοχή που χωρίς αυτούς δε θα την είχε. Πρόκειται τελικά απλώς, για ένα δείγμα του χιούμορ που τους διακρίνει, για μια ιστορία που θέλει να δώσει μορφή στο τίποτα; Η για μια εικόνα πραγματικών σχέσεων ανάμεσα σε πραγματικούς ανθρώπους που μια σειρά συμπτώσεων θα μπορούσαν να την κάνουν πιθανή; Το σίγουρο είναι ότι οι ήρωες του φιλμ είναι αντιπροσωπευτικοί συγκεκριμένων κοινωνικών κατηγοριών της σημερινής Αμερικής. Ολοκληρωμένοι για τις ανάγκες του δίωρου της ταινίας μεν, κινηματογραφικοί τύποι δε, δηλαδή δραματικά ελλιπείς. Και αυτή την πρωταρχική έλλειψη έρχονται να καλύψουν, όσο είναι δυνατόν, τα κωμικά ευρήματα, οι περιπλοκές της πλοκής, οι παραξενιές των ανθρώπων που μπλέκουν μεταξύ τους σε εξίσου παράξενες καταστάσεις. Θα μπορούσε να είναι ένα επεισόδιο των "Μπίβις και Μπάτχεντ" από το καρτούν του ΜΤV ή η περιπέτεια ενός διδύμου σαν τον "Χοντρό και Λιγνό" σε μια σύγχρονη εκδοχή που να αρμόζει σε σημερινούς αποφοίτους μιας σοβαρής κινηματογραφικής σχολής. Οπως και να 'χει ο Τζεφ (Τζεφ Μπρίτζες) και ο Γουόλτερ (Τζον Γκούντμαν) μοιάζουν σαν αδέλφια. Ο πρώτος, βετεράνος των αντιπολεμικών και αντιρατσιστικών κινημάτων της δεκαετίας του '60. Ο δεύτερος, βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ την ίδια εποχή. Σήμερα, εξίσου απροσάρμοστοι και οι δυο, διακατέχονται ο καθένας από ένα ιδιαίτερο σύνδρομο που σχετίζεται με το νεανικό τους παρελθόν. Ο Τζεφ από ένα κράμα αντικονφορμισμού και "πολιτικής ορθότητας". Ο Γουόλτερ από την εμμονή του στις πολεμικές αναμνήσεις, που γι' αυτόν συνδέονται με κάθε καθημερινή μικρολεπτομέρεια. Μόνιμοι θαμώνες στα μπόουλινγκ της γειτονιάς, η ήσυχη ζωή τους θα ταραχτεί από το γεγονός, ότι ο Τζεφ είναι συνονόματος με έναν πολυεκατομμυριούχο με αποτέλεσμα να φορτωθεί τα προβλήματά του: Μια καταδίωξη για χρέη που δεν έχει, η απαγωγή μιας γυναίκας, οικογενειακές συνωμοσίες που δεν τον αφορούν, ένα ύποπτο κύκλωμα ταινιών πορνό. Αυτά και άλλες δυσκολίες μπαίνουν ξαφνικά στη ζωή του. Και δίπλα του ο πιστός του φίλος, ο Γουόλτερ, σπεύδει απρόσκλητος να τον βοηθήσει με την πολεμική του πείρα, για να κάνει κάθε φορά τα πράγματα δυο φορές πιο δύσκολα...

(ΑΘΗΝΑΙΟΝ, ΣΙΝΕΠΟΛΙΣ, ΑΤΤΙΚΟΝ, ΒΙΛΑΤΖ, ΙΛΙΟΝ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ)

Την αρχή με τους κανόνες και τις συνήθειες της βουδιστικής θρησκείας έκανε πριν από μερικά χρόνια ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με τον "Μικρό Βούδα". Εκείνη η ταινία αναφερόμενη στη σημερινή εποχή, περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι Θιβετιανοί μοναχοί επιλέγουν στο πρόσωπο κάποιου παιδιού, που υποτίθεται ότι αποτελεί μετενσάρκωση του Βούδα, τον διάδοχο του θρησκευτικού τους ηγέτη, του Δαλάι Λάμα, αναλαμβάνοντας κατόπιν τη μόρφωση και την εκπαίδευσή του, ώστε όταν ενηλικιωθεί να πάρει τη θέση του. Πέρσι ο Ζαν Ζακ Ανό στην ταινία του "7 χρόνια στο Θιβέτ" με αφορμή την περιπλάνηση ενός Αυστριακού στρατιώτη σε αυτή τη χώρα κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, αφηγήθηκε την ιστορία του 14ου Δαλάι Λάμα έως τη στιγμή που θα βρεθεί εξόριστος ύστερα από την κινεζική εισβολή στο Θιβέτ το 1950. Χωρίς τη δραματική λύση της φιλίας του Ευρωπαίου ξένου με τον νεαρό Δαλάι Λάμα, που κινεί την ταινία του Ανό, ακριβώς αυτό το ίδιο θέμα είναι το θέμα και της τελευταίας ταινίας του Μάρτιν Σκορτσέζε.Στο "Κουντούν", ο Σκορτσέζε δεν κρύβει την πρόθεσή του να φτιάξει μια πολιτική ταινία, που θα προσπαθήσει να ευαισθητοποιήσει τη δυτική "κοινή γνώμη" πάνω στο θέμα της ανεξαρτησίας του Θιβέτ και της αποχώρησης των κινεζικών στρατευμάτων από το έδαφός του. Για να πετύχει τον στόχο αυτό, η ταινία προβάλλει έντονα την ξεχωριστή παράδοση, την πολιτιστική και θρησκευτική ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας που την κάνει ξεχωριστή στον κόσμο - με την ίδια ίσως αντιστοιχία, που η χερσόνησος του Αθω έχει ξεχωριστή θέση στον ελληνικό χώρο - και αφηγείται την ιστορία της, συνυφασμένη με τη βιογραφία του παιδιού που το 1937 σε ηλικία δυόμισι χρονών επιλέγεται από το θιβετιανό ιερατείο, μετά το θάνατο του 13ου Δαλάι Λάμα, σαν ο επόμενος πνευματικός και πολιτικός ηγέτης του κράτους τους. Το αγόρι θα μεγαλώσει σε ένα μοναστήρι στη Λάσα, πρωτεύουσα του Θιβέτ. Η ταινία αποφεύγοντας να ασχοληθεί με τις σχέσεις του ιερατείου με τους κατοίκους της χώρας και με τον τρόπο ζωής των τελευταίων, κλείνεται μαζί με τον μικρό Κουντούν στο μοναστήρι, παρακολουθώντας την ανατροφή και την εκπαίδευση που του δίνεται από τους αρμόδιους ιερείς, αφήνοντας λίγο χώρο και για τις πολιτικές ίντριγκες στο εσωτερικό του θρησκευτικού συμβουλίου που κυβερνά το κράτος του Θιβέτ. Ιντριγκες που περνούν σε δεύτερη μοίρα, όταν έρχεται η στιγμή της εξοικείωσης με την καθαρότητα των θρησκευτικών αρχών του βουδισμού, αποφεύγοντας επίσης το ερώτημα για τη σχέση των τελευταίων με την ιερατική ιεραρχία που, όπως σε κάθε θρησκεία, τις προσαρμόζει στα δικά της συμφέροντα. Αλλοτε σαν ιστορικό αφήγημα και άλλοτε ρέποντας προς μια φολκλορική γραφικότητα, ο χρόνος του φιλμ φτάνει ως το 1950, χρονιά της κινεζικής εισβολής. Σε χρόνο πρόωρο, πριν από τη στιγμή που προβλέπει το τυπικό, ο Κουντούν θα αναλάβει τα καθήκοντα του ηγέτη και θα προσπαθήσει να διαπραγματευτεί με τον Μάο για την υπόσταση του θιβετιανού κράτους. Ομως γρήγορα θα συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα του εγχειρήματος αυτού και θα πάρει το δρόμο της εξορίας. Ισως η ταινία να υπηρετούσε καλύτερα τον ίδιο της τον σκοπό, αν ο Σκορτσέζε δεν προσπαθούσε να γοητεύσει τον θεατή μέσα από εξωτικές εικονογραφήσεις και γραφικότητες. Αν δεν προσπαθούσε να συγκινήσει προβάλλοντας και απομονώνοντας από το περιβάλλον της την ανιδιοτελή αθωότητα ενός έφηβου θρησκευτικού ηγέτη, αντιπαραβάλλοντάς τη με την άκαμπτη και από θέση ισχύος στάση του Μάο τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την επικράτησή του. Αν στεκόταν περισσότερο αποστασιοποιημένα απέναντι σε ένα θέμα που, έτσι κι αλλιώς, δεν του είναι οικείο όσο οι δρόμοι της Νέας Υόρκης...

(ΒΙΛΑΤΖ, ΕΜΠΑΣΣΥ, ΚΑΛΥΨΩ, ΠΑΛΛΑΣ, ΠΛΑΖΑ, ΤΡΙΑΝΟΝ, ΦΑΛΗΡΟ)

Μια βδομάδα διακοπές θέλησε να κάνει στην Πολυνησία η Ρόμπιν (Αν Χες) με τον αρραβωνιαστικό της, όμως έκτακτες επαγγελματικές υποχρεώσεις, της άλλαξαν το πρόγραμμα και βρέθηκε τελικά ναυαγός σε ένα ερημονήσι παρέα με τον Κουίν (Χάρισον Φορντ), ένα γοητευτικό πιλότο, για να αντιμετωπίσουν μαζί διάφορους απρόσμενους κινδύνους μέχρι την περιπετειώδη επιστροφή τους στον πολιτισμό. Σκηνοθεσία Ιβαν Ραίτμαν.

(ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΑΣΤΡΟΝ, ΑΤΤΑΛΟΣ, ΣΙΝΕΣΙΤΥ, ΔΙΑΝΑ, ΙΝΤΕΑΛ, ΚΗΦΙΣΙΑ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΣΟΦΙΑ, ΦΟΙΒΟΣ, ΧΑΪΛΑΪΦ ΣΤΟΥΝΤΙΟ)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ