Ο Σταύρος Μίχας μάς δίνει το ποιητικό του "παρών" με την πρώτη του συλλογή "Το δέντρο" (εκδόσεις "Μανδραγόρας" Λαμία). Συνθετικό ποίημα όπου ο ποιητής προβληματίζει και προβληματίζει στα δρώμενα της σημερινής εποχής.

Αλλοτε λυρικός κι άλλοτε με ρεαλιστικά στοιχεία, αγωνιά και συμπάσχει με τον αναγνώστη του. "Το καλό μας αστέρι / που σπίθιζε ανάμεσα στα μάτια μας / έχει σβηστεί". Τρυφερός κι ευαίσθητος, φιλτράρει μέσα από την καρδιά του τις σκληρές παραμέτρους μιας άνισης ζωής, που επιβάλλεται ερήμην μας μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Τροβαδούρος, με αρκετά πεσιμιστικά σημεία, αναφέρεται με μια στρωτή γραφή κι έναν αρμονικό στίχο στο δέντρο της ζωής που σιγά - σιγά φθίνει. Στη δεύτερη συλλογή του "Χελώνα στο βυθό του κόσμου" (Φθιωτικές εκδόσεις, Λαμία), ο ποιητής προσπαθεί να δραπετεύσει από την ψυχή του που τον κρατάει δέσμιο. Δέσμιο μιας ανείπωτης πορείας προκατασκευασμένης και προϊδεασμένης. Ο Σ. Μ. είναι γνώστης της πραγματικότητας, ωστόσο δε θέλει να την αποδεχτεί και με πόνο ονειρεύεται "το ταξίδι με τους λιγότερους κινδύνους /, ίσως είναι κι αυτό μια λύση για τον ποιητή. / Η νύχτα παγώνει στους κροτάφους / όλα ρυθμίζονται στο μαύρο. / Εχει κι ο θάνατος / τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή".

Φαίδρα ΖΑΜΠΑΘΑ - ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ