Ενα ιταλικό ρητό λέει πως "δεν είναι ντροπή να πέσεις στο βούρκο. Ντροπή είναι να θέλεις να μείνεις μέσα". Το ρητό αυτό φρόντισε να μας το θυμίσει η εφημερίδα "Καθημερινή" του εφοπλιστή Αλαφούζου, που την Κυριακή έκανε πρώτο θέμα της τους μισθούς στις ΔΕΚΟ, με τον τίτλο: "ΔΕΚΟ: μέσος μισθός 600.000!". Η εφημερίδα δεν κρύβει τη δυσφορία της για τους... παχυλούς μισθούς που παίρνουν οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και αυτό το δείχνει με τον κεντρικό τίτλο: "Μισθοί - μαμούθ στις δημόσιες επιχειρήσεις", που επέλεξε η διεύθυνση της εφημερίδας να τιτλοφορήσει το σχετικό άρθρο στις μέσα σελίδες.
Το άρθρο στηρίζεται σε σχετική έρευνα συμβούλου του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, υπογράφει ο Αντώνης Καρακούσης, που για χρόνια εργάστηκε ως οικονομικός συντάκτης σε διάφορες εφημερίδες και σήμερα κατέχει - επάξια - τη θέση του διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας "Καθημερινή". Στόχος του άρθρου είναι να δυσφημίσει τις ΔΕΚΟ, να υποβαθμίσει τη συμβολή τους στην εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής και, φυσικά, να πείσει την κοινή γνώμη ότι ΟΛΕΣ οι ΔΕΚΟ είναι αντιπαραγωγικές, και γι' αυτό πρέπει να πουληθούν σε ιδιώτες.
Ο συντάκτης της "Καθημερινής" παίζει με τους αριθμούς και τους μέσους όρους των μισθών, στις ΔΕΚΟ και τον ιδιωτικό τομέα. Επιχειρώντας να φέρει σε αντιπαράθεση τους πρώτους με τους δεύτερους, σημειώνει πως "οι εργαζόμενοι στις δημόσιες επιχειρήσεις αμείβονται πολύ καλύτερα από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που ούτε μονιμότητα έχουν ούτε ειδικό ασφαλιστικό καθεστώς τούς καλύπτει ούτε άλλα προνόμια απολαμβάνουν". Και για του λόγου το αληθές, παραθέτει στοιχεία με τα οποία τον εφοδίασε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου ΕΘνικής Οικονομίας, σύμφωνα με τα οποία το 1998 ο μέσος μισθός των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ ήταν περίπου 600.600 δραχμές και είναι περίπου 200.000 μεγαλύτερος από το μέσο μισθό των εργαζομένων στο σύνολο της οικονομίας (402.300), ή στον ιδιωτικό τομέα (409.008).
Στα όσα αναφέρει ο Αντώνης Καρακούσης στην "Καθημερινή της Κυριακής" γύρω από την "κακή" μισθολογική πολιτική των δημόσιων επιχειρήσεων - για να καταλήξει στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι οι ΔΕΚΟ είναι το πιο "προβληματικό κομμάτι της οικονομίας" και άρα πρέπει να πουληθούν στους "καλούς" ιδιώτες, θα θέλαμε να σημειώσουμε τα εξής:
Πρώτον, κατηγορεί τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ πως "με όπλο τη συνδικαλιστική ισχύ" απέσπασαν στη δεκαετία 1988 - 1998 παχυλές αυξήσεις, οξύνοντας δήθεν τα προβλήματα αυτών των επιχειρήσεων αλλά και της οικονομίας. Ετσι, ενώ σημειώνει πως σ' αυτή τη δεκαετία, που εφαρμόστηκαν αυστηρές εισοδηματικές πολιτικές, στις ΔΕΚΟ η "μέση ετήσια αύξηση της μισθοδοσίας ήταν 12,6%", αποσιωπά, σκόπιμα, το γεγονός πως στην ίδια δεκαετία ο πληθωρισμός αυξανόταν κατά μέσο όρο με ρυθμό 21,33%.Οπως επίσης αποφεύγει να σχολιάσει τα στοιχεία του πίνακα που παραθέτει και δείχνουν ότι στην περίοδο 1990 - 1998, ενώ ο πληθωρισμός αυξήθηκε 128,9%, οι δαπάνες μισθοδοσίας των ΔΕΚΟ αυξήθηκαν μόλις 115,3% ή ότι οι δαπάνες μισθοδοσίας των ΔΕΚΟ μειώθηκαν ως ποσοστό του συνόλου των εξόδων των ΔΕΚΟ από 35,26% το 1990 στο 29,76% το 1998. Ας σημειωθεί, ότι η συμπίεση των δαπανών μισθοδοσίας των ΔΕΚΟ ήταν ακόμη μεγαλύτερη από αυτή που δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, καθώς ένα μεγάλος μέρος τους ήταν δαπάνες για νέες προσλήψεις και αποζημιώσεις για "εθελούσια έξοδο", στα πλαίσια των κυβερνητικών προσπαθειών μείωσης του προσωπικού.
Δεύτερον, προσπαθώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις ότι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ αμείβονται με "παχυλούς μισθούς", επικαλείται τον όρο μέσος μηνιαίος μισθός 600.000 δραχμές.Μόνο που αυτός ο μέσος μισθός προκύπτει από το άθροισμα των μισθών, δηλαδή από το μισθό των 300.000 δραχμών μέχρι και το μισθό των 3.000.000 ή και παραπάνω που αμείβονται οι "μάνατζερ" και αλλά υψηλόβαθμα στελέχη των ΔΕΚΟ. Το ίδιο ισχύει και για τον ιδιωτικό τομέα, όπου, ενώ ο μέσος μισθός είναι 400.000 δραχμές, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι παίρνουν 150.000 ή 200.000 δραχμές το μήνα.
Τρίτον και τελευταίο, ο διευθυντής σύνταξης της "Καθημερινής" ισχυρίζεται - χωρίς όμως να παραθέτει και κάποια στοιχεία - πως ΟΛΕΣ οι ΔΕΚΟ είναι προβληματικές και αντιπαραγωγικές. Δεν παίρνει όμως υπόψη του ούτε το κόστος (και άρα τις απώλειες που είχαν οι ΔΕΚΟ στην αύξηση της παραγωγικότητας) από την κοινωνική πολιτική που ασκούσαν οι κυβερνήσεις μέσω των ΔΕΚΟ, ούτε βέβαια σχετικές μελέτες που δείχνουν ότι σε μια σειρά ΔΕΚΟ (ΟΤΕ κλπ.) η αύξηση της παραγωγικότητας ήταν υψηλότερη από τον ιδιωτικό τομέα.
Αν ο διευθυντής σύνταξης της "Καθημερινής" διάβαζε πιο προσεκτικά τα οικονομικά μεγέθη των ΔΕΚΟ, θα διαπίστωνε πως για την όποια κακοδαιμονία τους το μόνο που δε φταίει είναι οι δήθεν παχυλές αμοιβές των εργαζομένων. Ισως, όμως, τέτοιες αλήθειες δε βολεύουν...
Λάμπρος ΤΟΚΑΣ
Feeds
Ερχονται νέα υπέρογκα διόδια 
