Κατά την άποψη του ΚΚΕ το περιεχόμενο της ανάπτυξης, ο προσανατολισμός, τα μέσα και οι σκοποί της αποτελούν ένα κρίσιμο πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα και η κάθε πολιτική και κοινωνική δύναμη το απαντά ανάλογα με την ταξική της θέση. Και βέβαια είναι γνωστή ποια είναι η ταξική θέση, όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων πολιτικών δυνάμεων που συνυπέγραψαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι θέσεις του Κόμματος, όπως παρουσιάστηκαν την Πέμπτη στη Βουλή από τον βουλευτή του Κόμματος Ν. Γκατζή.

"Ανάπτυξη, τόνισε, δε σημαίνει απλά και μόνο μια ποσοτική αύξηση των οικονομικών μεγεθών. Εξάλλου, όπως αποδείχτηκε μέχρι σήμερα, ούτε το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ούτε οι εισροές από το λεγόμενο Κοινοτικό Πρόγραμμα Στήριξης δίνουν λύση στο πρόβλημα της ανάπτυξης της χώρας. Η ανάπτυξη πρέπει να έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και να αναγνωρίζει ότι η πιο σημαντική παραγωγική δύναμη είναι ο εργαζόμενος. Με άλλα λόγια πέρα από τους ποσοτικούς δείκτες ανάπτυξης σημαίνει μια ποιοτική αύξηση και ιδιαίτερα προσήλωση σε κοινωνικούς στόχους.

Ουσιαστικά δηλαδή θα πρέπει να υπάρχει μια εναρμόνιση της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, της οποίας το κέντρο βαρύτητας, ο προσανατολισμός της, θα πρέπει να είναι η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης του λαού. Και αυτά αναφέρονται στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών του, οι οποίες έχουν διαχρονικά ποσοτικοποιηθεί και ποιοτικοποιηθεί. Οι ανάγκες αυτές αφορούν κυρίως τη διατροφή, την ένδυση, τη στέγαση, την υγεία, την εκπαίδευση, την κοινωνική ασφάλιση, την αναψυχή, τον πολιτισμό και ιδιαίτερα την απασχόληση και τις συνθήκες εργασίας.

Κατά συνέπεια, το περιεχόμενο του όρου "ανάπτυξη" συμπεριλαμβάνει και την κοινωνική αντίληψη του όρου και υπ' αυτή την έννοια πρέπει να είναι συνώνυμη με τη βελτίωση των επιπέδων διαβίωσης του λαού. Και κυρίως με τη διασφάλιση του δικαιώματος στην εργασία. Δηλαδή οι κοινωνικοί και οικονομικοί στόχοι πρέπει να συνυπάρχουν, γιατί πέρα από τη σημασία που μπορούν να έχουν, αποτελούν συγχρόνως και παράγοντες που βελτιώνουν την παραγωγικότητα εργασίας.

Χωρίς φυσικά να παραγνωρίζεται η βαρύτητα των άλλων τομέων της οικονομίας, θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην ενίσχυση της ανάπτυξης, τόσο του πρωτογενούς τομέα όσο και του δευτερογενούς τομέα της οικονομίας, δεδομένου ότι είναι κοινά αποδεκτό πως αυτοί οι τομείς αποτελούν τους βασικότερους τομείς ανάπτυξης της οικονομίας, στα πλαίσια χάραξης ενός εθνικού σχεδιασμού οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, με κύριο στόχο τη διασφάλιση μιας άνετης και αξιοπρεπούς ζωής για το λαό. Το κύριο ζήτημα που δίνει τη δυνατότητα χάραξης μιας εθνικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα είναι όχι μόνο ο απεγκλωβισμός από τις κοινοτικές δεσμεύσεις στα γνωστά πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΟΝΕ, αλλά και η ανατροπή της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη πολιτική.

Κατά την άποψη του ΚΚΕ, ο δημόσιος τομέας μέσα σε συνθήκες μιας άλλης πολιτικής εξουσίας πρέπει να αναλάβει το ρόλο του κεντρικού προγραμματιστή, του αναπτυξιακού μοχλού. Ενα ρόλο που εξ αντικειμένου δεν μπορεί να αναλάβει ο ιδιωτικός τομέας, δεδομένου ότι οι δραστηριότητές τους έχουν σαφώς διαφορετικό προσανατολισμό από τον παραπάνω επιδιωκόμενο.

Είναι καθαρό ότι στα πλαίσια της κυβερνητικής πολιτικής, μέσα στα ασφυκτικά γρανάζια της πολιτικής της ΕΕ, όποια ανάπτυξη κι αν γίνεται εξυπηρετεί τη χρηματιστική ολιγαρχία, το μέγιστο μονοπωλιακό κέρδος, τις πολυεθνικές σε βάρος του λαού.

Η πολιτική και οι προτάσεις του ΚΚΕ για την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη της χώρας βρίσκονται στον αντίθετο πόλο της κυβέρνησης και των κομμάτων που ακολουθούν το μονόδρομο της ΟΝΕ, του ΕΥΡΩ, της ΕΕ. Το ΚΚΕ δείχνει τον άλλο δρόμο στον ελληνικό λαό για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο, το δρόμο της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των μεσαίων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου".