Μπέντζαμιν Νετανιάχου

Η τακτική που ανέδειξε τον ηγέτη του "Λικούντ" στην εξουσία είναι, όπως φαίνεται, αυτή που θα του τη στερήσει. Η αδιαλλαξία του απέναντι στους Παλαιστινίους, που στηρίχτηκαν στη δυσαρέσκεια της ισραηλινής κοινής γνώμης από τις αλλεπάλληλες βομβιστικές επιθέσεις της "Χαμάς", έδωσαν στον Νετανιάχου τη νίκη απέναντι στον, τότε, υποψήφιο Σιμόν Πέρες. Αυτήν ακριβώς την αδιαλλαξία φαίνεται ότι πληρώνει, σήμερα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, καθώς η κυβέρνηση συνασπισμού, της οποίας ηγείται, αποτελείται από συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα, που αρνούνται κάθε παραχώρηση προς τους Παλαιστινίους. Η γνώμη της Ουάσιγκτον, όμως, ήταν εντελώς αντίθετη, καθώς δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά της για τις αλλεπάλληλες ισραηλινές κωλυσιεργίες στη, δικής της έμπνευσης, "ειρηνευτική διαδικασία".

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν μπορούσε να μην υπογράψει, τελικά, τη συμφωνία του Ουάι Πλαντέισον, η οποία έδωσε τη χαριστική βολή στον, έτσι κι αλλιώς, παραπαίοντα κυβερνητικό συνασπισμό του. Η υπογραφή της προκάλεσε την οργή των εταίρων του, η αναστολή της εφαρμογής της την αγανάκτηση του αντιπολιτευτικού Εργατικού Κόμματος, το οποίο απέρριψε την πρόταση σύστασης κυβέρνησης εθνικής ενότητας, που κατέθεσε ως ύστατη λύση ο Ισραηλινός πρωθυπουργός. Το Ισραήλ βαίνει σε πρόωρες εκλογές μέσα στην άνοιξη και η καθυστέρηση στην εφαρμογή της "ενδιάμεσης συμφωνίας" θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ο Νετανιάχου, πάντως, δε δείχνει διατεθειμένος "να παραδώσει τα όπλα" πριν την εκλογική διαδικασία, καθώς ένα, μόνο, 24ωρο μετά την ήττα του στην Κνεσέτ, έδωσε εντολή βομβαρδισμών σε υποτιθέμενες θέσεις των ανταρτών της "Χεζμπολάχ", ξεκληρίζοντας μια οικογένεια. Οπως και η ανάδειξή του έτσι και η αποχώρησή του από την πρωθυπουργία δε φαίνεται να είναι αναίμακτη.

Ε. Μ.