Ενα από τα συνήθη ερωτήματα που δέχονται οι μαθητές - της μικρότερης, είναι αλήθεια, ηλικίας - είναι και το γνωστό "τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;". Οι απαντήσεις από εποχή σε εποχή και από γενιά σε γενιά διαφέρουν. Τα πιτσιρίκια ακόμα κι αν δεν ξέρουν τι θέλουν - και καλά κάνουν και δεν ξέρουν - σπάνε το κεφάλι τους. Στην αρχή για να βρουν εντός δευτερολέπτων τι θέλουν και στη συνέχεια για να εξηγήσουν το γιατί θέλουν να γίνουν "αστροναύτες", "γιατροί", "ποδοσφαιριστές" (σ.σ.: ελπίζουμε να παραμένουν στα παιδικά μυαλά τα παραπάνω ως επαγγελματικά πρότυπα, παρά την ισχυρή επίδραση της φιγούρας της κ. Κορομηλά ή ομοειδών παρουσιών στα παιδικά μάτια, την τελευταία περίοδο των νεοελληνικών τηλε-πραγμάτων). Εκείνο που κατάφερε η κυβέρνηση με την "παιδαγωγική μέθοδο" των εισαγγελικών και ασφαλίτικων διώξεων κατά των μαθητών, είναι και το ακόλουθο: Να διαπαιδαγωγήσει μια και δυο τουλάχιστον γενιές νέων ανθρώπων για το τι "δε" θέλουν και δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Είναι - αυτή πράγματι - μια προσφορά της κυβέρνησης στην ελληνική κοινωνία.

Μετά τον αξεπέραστο κυβερνητικό τραμπουκισμό των ημερών, μικρότερα και μεγαλύτερα παιδιά έχουν πειστεί ότι:

Η κυβέρνηση κατάφερε, και πρέπει να της το αναγνωρίσουμε, να διαπαιδαγωγήσει τους νέους ανθρώπους - λειτουργώντας η ίδια ως αρνητικό πρότυπο - ενάντια στο ραγιαδισμό και την αναξιοπρέπεια της υποταγής. Τα παιδιά έμαθαν πως, όταν μεγαλώσουν, δε θέλουν να γίνουν και δε θα γίνουν σαν τον κ. Σημίτη ή σαν τον κ. Αρσένη. Είναι κι αυτό ένα μεγάλο κέρδος του αγώνα τους.