Τι αγαλλίαση, τι ευφροσύνη, τι χαρά, τι υπερηφάνεια και καμάρι! Αυτά τα συναισθήματα ανακατεμένα είχαν πλημμυρίσει τις καρδιές όλων όσοι συμμετείχαν στο χτεσινό συλλαλητήριο - σεισμό στην Αθήνα, αλλά και στις άλλες πόλεις.

Αυτό το ξέσπασμα αισθημάτων, που τροφοδοτούνταν από το νεανικό πάθος και παλμό, από το πρωτοφανές πλήθος, ήταν κάτι αυθόρμητο και απόλυτα δικαιολογημένο. Αρκεί κανείς να σκεφτεί πώς έφτασαν στο συλλαλητήριο - απάντηση οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς για να το εξηγήσει. Κυριολεκτικά πέρασαν, ιδιαίτερα την τελευταία βδομάδα, "διά πυρός και σιδήρου". Ολοι οι διαθέσιμοι μηχανισμοί και πρόσωπα επιστρατεύτηκαν για να "κλείσουν" το μέτωπο παιδείας, να ταπεινώσουν και τσακίσουν το μαθητικό κίνημα. Η κυβέρνηση Σημίτη πίστευε ότι με απειλές, εκβιασμούς, "αγανακτισμένους" γονείς, προβοκάτορες, χαφιέδες, εισαγγελείς, αδιαλλαξία, κ.ο.κ. θα γονάτιζαν τα "παλιόπαιδα" και θα λειτουργούσε το σχολείο που θέλουν, σχολείο που δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες και το μέλλον των παιδιών.

Το χτεσινό συλλαλητήριο ήταν η πλέον αποστομωτική απάντηση στις φασιστικές μεθόδους και στην αντιδραστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης, των συμμάχων και υποστηρικτών της.

Τα μαθήματα αγώνα που έδωσαν οι μαθητές ήταν το πιο όμορφο μάθημα, ένα μάθημα ζωής, υπερήφανης και αδούλωτης. Μπράβο παιδιά!