Η Ντίνα Παπαρούνη,τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με το εμπόριο. Εχει κατάστημα γυναικείων ρούχων στην Καλλιθέα κι αν η λέξη "έμπορος" για κάποιους σημαίνει ένα καλό εισόδημα και καλές συνθήκες δουλιάς, η ίδια μας λέει ότι μικρομεσαίος έμπορος σημαίνει μεγάλες ευθύνες και μεγάλα προβλήματα.

Οπως τονίζει: "Η ζωή της γυναίκας - επαγγελματία είναι δύσκολη. Κατ' αρχήν είναι εργαζόμενη και μάλιστα κάτω από άσχημες συνθήκες. Προσωπικά, εκτός του ότι εργάζομαι πολλές ώρες, έχω και το άγχος των παραγγελιών, της διακόσμησης. Αγχος για το αν θα πάει καλά η δουλιά. Ολες αυτές οι σκέψεις, τα προβλήματα που υπάρχουν κι αυτά που προκύπτουν καθημερινά, δημιουργούν μια αφόρητη πολλές φορές κατάσταση και σε συνδυασμό με όλες τις άλλες ευθύνες που έχω σαν μητέρα, νοικοκυρά κλπ., επιβαρύνουν την κατάσταση".

Να και οι συνθήκες εργασίας: "Είμαι τρεις μέρες τη βδομάδα πρωί - απόγευμα στο κατάστημα. Στην ουσία, δηλαδή, έχω τρία απογεύματα, στα οποία πρέπει να "χωρέσω" την οικογένειά μου, τη συνδικαλιστική, την κοινωνική μου ζωή".

Την κατάσταση αυτή δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι ο σύζυγός της είναι ναυτικός κι έτσι δεν υπάρχει και κάποιος άλλος να μοιραστεί μαζί του κάποιες απ' αυτές τις υποχρεώσεις. "Σκέφτομαι - συνεχίζει - ότι αν δεν υπήρχε αυτή η οικονομική κρίση, αποτέλεσμα της πολύχρονης λιτότητας, το εμπόριο θα πήγαινε καλύτερα. Ισως να υπήρχε δυνατότητα να απασχολώ κάποιον υπάλληλο, αλλά με τις υπάρχουσες συνθήκες κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Οι πολιτικές που μέχρι σήμερα ακολουθήθηκαν ήταν καταστροφικές για τη μικρομεσαία επιχείρηση και κατά συνέπεια και για τους επαγγελματίες".

Αλλά παρότι της λείπει χρόνος, παρόλη την κούρασή της και τα προβλήματα, ούτε αυτή το "βάζει κάτω", αφού στον ελάχιστο χρόνο της μπόρεσε να, "χωρέσει" τη δραστηριοποίησή της στην Ενωση Επαγγελματοβιοτεχνών Καλλιθέας, όπου είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Η Ντίνα σημειώνει, όμως, ότι και στον κλάδο της η συμμετοχή και κυρίως η συμμετοχή των γυναικών δεν είναι ικανοποιητική, παρότι όταν συμμετέχουν τις διακρίνει μια σταθερότητα."Βέβαια - επισημαίνει - χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τίποτα, αυτό δεν είναι ανεξήγητο. Το να συμμετέχεις, δημιουργεί επιπλέον υποχρεώσεις και καθήκοντα για τα οποία δεν υπάρχει χρόνος ή και διάθεση, αφού μας απασχολούν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα. Για να συμμετέχεις σε συνδικαλιστικά όργανα και αγώνες, πρέπει να αποσπάσεις χρόνο από άλλες δραστηριότητες, να αφήσεις κάποιους τομείς της ζωής σου πίσω και οι περισσότερες γυναίκες δεν το κάνουν. Ισως γιατί δεν έχουν πειστεί ακόμα, δεν έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης".

Τη ρωτάμε να μας πει την άποψή της, τι πιστεύει ότι πρέπει να γίνει για να καλυτερεύσει η κατάσταση και η απάντησή της έρχεται αμέσως και χωρίς ενδοιασμούς: "Μα βέβαια να αλλάξει η πολιτική που ακολουθείται", αλλά χρειάζεται και "αγώνας για να διατηρήσουμε κάποιες κατακτήσεις που παίρνονται πίσω. Για παράδειγμα εργασιακές σχέσεις, το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων. Ποια μητέρα μπορεί να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ, για ποια οικογένεια μιλάμε και για ποια προσωπική ζωή; ".

Πριν τελειώσουμε την κουβέντα μας, η Ντίνα απευθύνει έκκληση σε όλες τις συναδέλφισσές της, αλλά και τις άλλες εργαζόμενες, τις καλεί να: "Αγωνιστούν ενάντια στην εκμετάλλευση, στη μονοπώληση της αγοράς από λίγες πολυεθνικές. Να αγωνιστούν για ένα σωστό εκπαιδευτικό σύστημα, αφού κι αυτό έτσι όπως το έχουν καταντήσει, δυσκολεύει αφόρητα τη ζωή της εργαζόμενης μητέρας. Οταν δεν υπάρχει παιδικός σταθμός να εμπιστευτεί το παιδί της, όταν πρέπει ανάμεσα στα άλλα να ανησυχεί και για το μέλλον του παιδιού της, τότε καταλαβαίνετε τι γίνεται".

"Απαιτούμε από την κυβέρνηση - καταλήγει με αγανάκτηση - να πάρει μέτρα για να διευκολύνει τη ζωή της εργαζόμενης μητέρας, κι αφού από μόνη δεν πρόκειται να το κάνει τότε πρέπει να πάρουμε εμείς την υπόθεση στα χέρια μας και θα την πάρουμε".

Τα κείμενα έγραψε η Βάσω ΝΙΕΡΗ