Η δραστική μείωση των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων για την αγροτική οικονομία θα πλήξει ιδιαιτέρως τις χώρες - μέλη, που έχουν ισχυρό αγροτικό τομέα, όπου η αγροτική παραγωγή αποτελεί ένα σημαντικό μέρος του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Στην κατηγορία αυτή, ανήκουν όλες οι μεσογειακές χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή η Ελλάδα, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Απ' τις υπόλοιπες χώρες - μέλη, η Ιρλανδία έχει επίσης μια σημαντική αγροτική παραγωγή.

Οσον αφορά στην Ελλάδα, η μείωση των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων θα σημάνει απώλεια της τάξης του ενός τρισεκατομμυρίου δραχμών για το διάστημα 2000 - 2006. Οπως οι συνέπειες δε θα μοιραστούν εξίσου στις 15 χώρες - μέλη, έτσι και στο επίπεδο της κάθε χώρας οι συνέπειες θα μοιραστούν αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Ετσι, τη μεγαλύτερη ζημιά θα πάθουν τα μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά. Αυτή, λοιπόν, η μείωση των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων εγείρει αυτομάτως το θέμα πώς θα αντικατασταθούν οι πόροι που απαιτούνται για τη χρηματοδότηση της αγροτικής οικονομίας. Η κυβέρνηση της Γερμανίας, λοιπόν, διατύπωσε την πρόταση για τη μερική"επανεθνικοποίηση" της αγροτικής πολιτικής, που σημαίνει, όχι τη δυνατότητα να παράγει και να πουλάει κάθε χώρα ό,τι θέλει και όπου θέλει, αυτά είναι υποταγμένα στην ΚΑΠ, αλλά την αντικατάσταση ενός μέρους των κοινοτικών κονδυλίων για επιδοτήσεις τιμών, με κονδύλια του εθνικού προϋπολογισμού της κάθε χώρας.

Φυσικά, αυτή η πρόταση σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη των λαών και για την περίπτωση της Ελλάδας, της οποίας ο προϋπολογισμός είναι εξ ολοκλήρου δεσμευμένος για την ικανοποίηση των κριτηρίων "σύγκλισης", θα είχε σαν συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη μείωση του αγροτικού εισοδήματος.

Θα πρέπει, βεβαίως, να σημειώσουμε ότι ο όρος "επανεθνικοποίηση" δε χρησιμοποιήθηκε τυχαία, αφού μπορεί να δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για την επαναφορά της αγροτικής πολιτικής από τα κοινοτικά όργανα στις εθνικές κυβερνήσεις. Ομως, δεν έχει καμιά σχέση μ' αυτό.

Οι Γερμανοί, αλλά και οι άλλοι υποστηρικτές της "επανεθνικοποίησης" προτείνουν η αγροτική πολιτική να συνεχίσει να χαράσσεται απ' το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά θα χρηματοδοτείται από τα κράτη - μέλη. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι, αλλά και οι ίδιοι οι αγρότες θα πληρώνουν με τους φόρους τους τα σχέδια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής για την καταστροφή της ελληνικής αγροτικής παραγωγής!

Βεβαίως, θα πρέπει να πούμε ότι αυτό που απαιτείται για τη σωτηρία της εγχώριας αγροτικής παραγωγής είναι η κάθε χώρα να αποφασίζει με βάση τα συμφέροντά της, τα συμφέροντα των παραγωγών της και να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας προς όφελος των μικρομεσαίων αγροτών. Μια τέτοια προοπτική μόνο με μια άλλη πολιτική, αντιμονοπωλιακή, που δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης, μπορεί ευοδωθεί.

Δ. Π.